32. Ontbijt

POV Elise

Terwijl ik daar lag, in het donker van mijn hotelkamer, werden de seconden uren en de uren leken eindeloos. Mijn gedachten cirkelden als een eindeloze draaikolk, gevangen in een spiraal van zelftwijfel en zorgen. Het zachte gezoem van de airconditioning vulde de kamer, maar mijn hoofd was allesbehalve stil.
Ik besefte dat ik overdreven had gereageerd op zijn jaloezie. In zijn ogen leek ik op zijn vriendin die hem ook nog eens had bedrogen, dus het was begrijpelijk dat hij een beetje jaloers was geworden.
Ik kon het niet helpen om elke woordwisseling met Bill opnieuw te beleven. Zijn verwijtende blik, mijn bitsige reactie, het voelde allemaal als een dwaasheid. We hadden zo'n kostbare tijd samen op deze tournee, en nu had ik het bijna verpest door mijn impulsieve gedrag.
In mijn overpeinzingen realiseerde ik me dat dit patroon van me zich herhaalde telkens als ik ruzie had met iemand die belangrijk voor me was. Ik trok me terug, sloot me af van de wereld en analyseerde elke zin, elk gebaar, elk woord dat was uitgewisseld. Het was als een ingebouwd afweermechanisme, een manier om mezelf te beschermen tegen de pijn van confrontatie en conflict.
Maar deze keer voelde het anders. Dit keer besefte ik dat ik niet kon blijven weglopen. We hadden nog maar zo weinig tijd samen voor ik terug naar mijn wereld zou terugkeren, en ik wilde die niet verspillen aan stilte en afstand. Nee, ik moest de moed vinden om mijn excuses aan te bieden en de band met Bill te herstellen voordat het te laat was.
De klok tikte meedogenloos door, en ik voelde de vermoeidheid langzaam mijn lichaam overnemen. Mijn ogen voelden zwaar aan, maar mijn gedachten weigerden te zwijgen. Wat kon ik doen om deze situatie recht te zetten?
Uiteindelijk, na een schijnbaar eindeloze nacht van zelfreflectie en twijfel, viel ik in een onrustige slaap, mijn geest nog steeds bezig met het bedenken van de juiste woorden om de kloof tussen Bill en mij te overbruggen.

Ik besloot om me 's ochtends voor het ontbijt netjes te kleden, als een teken van goede wil om het goed te maken met Bill. Mijn outfit bestond uit een eenvoudige, maar stijlvolle zwarte jurk die tot net boven de knieën reikte. De jurk had een lichte, elegante textuur en paste goed bij mijn lichaam. Ik droeg er zwarte ballerina's onder, comfortabel genoeg om de dag mee door te komen. Om het geheel af te maken, had ik een paar zilveren oorbellen en een subtiele zilveren armband gekozen.
Ik wilde er verzorgd uitzien, maar niet overdreven, en mijn make-up was dan ook subtiel. Een lichte foundation, een vleugje mascara en een zachte lipkleur maakten mijn look compleet. Mijn haar droeg ik los en golvend, wat een ontspannen uitstraling gaf.
Met deze outfit voelde ik me zelfverzekerd genoeg om naar het ontbijt te gaan en mijn excuses aan te bieden aan Bill, in de hoop dat we de ruzie konden bijleggen.

Ik keek rond bij het ontbijtbuffet, maar Bill was nergens te bekennen. Wel zag ik Gustav aan een tafeltje zitten, bezig met zijn ontbijt. Hij merkte me op en wenkte me naar zijn tafel, dus liep ik zijn kant op en begroette hem met een glimlach.
"Goedemorgen, Gustav," zei ik terwijl ik tegenover hem ging zitten. "Heb jij Bill ergens gezien?"
Gustav schepte rustig wat scrambled eggs op zijn bord en nam een slokje van zijn koffie voordat hij antwoord gaf. "Maak je geen zorgen, Elise. De tweeling slaapt waarschijnlijk nog. Ze komen altijd pas het laatste moment uit hun bed." Hij keek even om zich heen en fronste. "Maar ik ben wel verbaasd dat Georg nog nergens te bespeuren is."
Ik keek Gustav aan en glimlachte nerveus. "Sorry nogmaals voor gisterenavond, Gustav. Ik heb iedereen echt ongerust gemaakt." Gustav nam nog een slokje van zijn koffie en zette zijn kopje neer voordat hij antwoordde. " Zit er niet mee in Elise, Bill was gisteren behoorlijk van streek, maar dat is nu eenmaal hoe hij is. Hij kan soms een beetje overbezorgd zijn, vooral als het om jou gaat."
Ik knikte begrijpend. "Ja, ik begrijp het wel. Het was allemaal een misverstand. Ik zal later wel met Bill praten om alles uit te klaren."
Gustav keek me bezorgd aan en vroeg: "Hebben jullie ruzie gehad?"
Ik zuchtte lichtjes en knikte. "Ja, we hadden gisterenavond een kleine ruzie. Bill kwam nogal jaloers over, en ik reageerde misschien een beetje te fel."
Gustav knikte begrijpend. "Dat is typisch Bill, hij kan soms wat overdreven reageren. Maar ik weet zeker dat hij het niet zo bedoelde. Het is gewoon dat hij veel om je geeft."
Ik glimlachte dankbaar. "Het is gewoon jammer dat we de ruzie gisterenavond niet hebben kunnen uitpraten."
"Soms gebeuren dat soort dingen." zei hij, "Maar ik ben er zeker van dat jullie het wel zullen oplossen. Bill kan soms een beetje impulsief zijn, maar hij is een goede kerel."
Ik nam een slok van mijn koffie. "Dank je, Gustav. Ik hoop dat we het snel kunnen uitpraten."
Gustav glimlachte geruststellend. "Het uitpraten is een goed idee. Bill is een lieve kerel, maar soms heeft hij gewoon wat tijd nodig om af te koelen. En maak je geen zorgen, we zijn allemaal blij dat je hier bent."
Ik glimlachte verlegen bij Gustavs woorden en voelde me opgelucht dat hij begripvol was. "Dank je, Guus. Het betekent veel voor me om hier te zijn."
Gustav nam nog een slokje van zijn koffie en keek me bedachtzaam aan. "Om eerlijk te zijn, Elise," begon hij, "een week geleden had ik niet echt een positieve indruk van je. Maar nu ik je beter heb leren kennen, heb ik mijn gedachten over jou zeker herzien. Je bent echt een toffe meid."
Ik dacht even na en besloot Gustav te vragen waarom hij een negatieve indruk had van de Elise van deze wereld. "Mag ik vragen waarom je een negatieve indruk had van mij?" vroeg ik nieuwsgierig.