28. Ongerust

Toen we bij de receptie aankwamen, zagen we David iets verderop in de bar zitten. Hij was druk aan het bellen, maar het was meteen duidelijk dat hij ons had opgemerkt toen we binnenkwamen. We liepen snel naar hem toe, en ik kon zien dat David bezorgdheid op zijn gezicht droeg terwijl hij in het telefoongesprek was verwikkeld.
"David, we kunnen Elise nergens vinden," zei Tom meteen, zonder omhaal. "We hebben haar kamer gecontroleerd, maar ze is er niet."
David beëindigde zijn telefoongesprek abrupt en richtte zijn aandacht op ons.
Hij stond op van zijn plek en kwam met een ernstige blik op ons af. Het was duidelijk dat hij onze bezorgde gezichten had opgemerkt.
"Hé, wat is er aan de hand?" vroeg hij terwijl hij zijn telefoon opborg.
Tom, Georg, Gustav en ik wisselden een korte blik uit voordat Tom uitlegde: "Elise is verdwenen. Ze was niet op haar kamer, en niemand heeft haar gezien."
David fronste zijn wenkbrauwen en leek even na te denken. "Hebben jullie overal gezocht? Misschien is ze gewoon even weggegaan en komt ze zo terug."
"Dat dachten we eerst ook," zei Georg, "maar we kunnen haar nergens vinden."
David leek even na te denken, en zijn gezichtsuitdrukking veranderde niet. "Kom op, jongens, Elise zal wel ergens zijn," zei hij streng. "Misschien is ze gewoon even de stad in gegaan. Geef haar wat ruimte."
Tom, Georg, Gustav en ik keken elkaar verbaasd aan. Dit was niet de reactie waarop we hadden gehoopt. Elise was tenslotte al een tijdje zoek, en het was ongebruikelijk voor haar om zonder iets te zeggen te verdwijnen.
"David, we hebben overal gezocht," zei Tom met een vleugje frustratie. "En het feit dat ze niet reageert op berichten of niet in haar kamer is maakt ons echt bezorgd."
David leek onze bezorgdheid nog steeds niet serieus te nemen. "Jullie maken je te veel zorgen. Elise is een volwassen vrouw, ze kan voor zichzelf zorgen. Laten we ons nu concentreren op de tour en ervoor zorgen dat alles goed verloopt."
"David," corrigeerde ik hem, "Elise is eigenlijk pas 17 jaar oud. Ze lijkt misschien volwassen, maar ze is nog een tiener."
David fronste even en leek verrast. "Oh, ik dacht dat ze ouder was," mompelde hij. "Ze komt zo volwassen over. Maar laten we eens met haar manager bellen, misschien weet hij waar ze is."
Hij haalde zijn telefoon tevoorschijn en belde Elise's manager. Terwijl hij met hem sprak, hield ik mijn adem in, bang voor wat hij zou zeggen. Het gesprek leek langer te duren dan verwacht, en dat maakte me nog nerveuzer.
Toen David eindelijk ophing, keek hij ons ernstig aan. "Haar manager heeft geen idee waar ze is. Ze had geen afspraken of verplichtingen voor de rest van de dag, dus niemand weet waar ze naartoe is gegaan."
Terwijl David er kalm onder bleef, kon ik mijn bezorgdheid niet onderdrukken. "David, we moeten ons wel zorgen maken," merkte ik op. "Wat als ze herkend is door fans? Of wat als er iets ergs is gebeurd? Misschien is ze wel ontvoerd of erger nog..."
Mijn gedachten dwaalden af naar de mogelijke gevaren waarmee Elise te maken kon krijgen, en ik voelde de angst in mijn borstkas knijpen. Tom en Gustav knikten instemmend, en we waren het er allemaal over eens dat we snel actie moesten ondernemen.
David probeerde ons gerust te stellen. "Laten we niet meteen van het ergste uitgaan, jongens. Elise is niet zo bekend als jullie, dus de kans dat ze herkend wordt, is echt niet zo groot. Laten we eerst proberen te achterhalen waar ze zou kunnen zijn. Misschien is er een eenvoudige verklaring."
Ik was ongerust en wilde niet langer wachten. "Ik ga naar buiten om haar te zoeken," zei ik vastbesloten. Ik wilde actie ondernemen en ontdekken waar Elise was. David hield me echter tegen met een kalme handbeweging terwijl hij zijn bezorgdheid uitte. Zijn ervaring als manager weerhield hem ervan in paniek te raken.
"Bill, wacht even," zei hij met een ernstige blik. "Ik begrijp dat je ongerust bent, maar laten we eerst proberen Elise te vinden zonder al te veel ophef te veroorzaken."
Hoewel ik begreep dat David's woorden logisch waren, kon ik mijn bezorgdheid niet volledig onderdrukken. Mijn gedachten bleven racen en ik wilde gewoon weten waar Elise was en of ze veilig was.
Terwijl we in de lobby stonden te wachten, werd de spanning steeds groter. Gelukkig arriveerde Paul, de manager van Elise, snel in de lobby. Hij had een bezorgde uitdrukking op zijn gezicht en begroette ons met een stevige handdruk.
Paul was het ermee eens dat we voorzichtig moesten zijn en geen onnodige ophef moesten veroorzaken. "Laten we eerst proberen om Elise te bereiken via haar telefoon," stelde hij voor. Hij haalde zijn telefoon tevoorschijn en belde Elise, maar kreeg geen antwoord.
Paul keek naar ons en zei: "Laten we nog even geduld hebben voordat we verdere stappen ondernemen. Misschien is ze gewoon ergens in het hotel en heeft ze haar telefoon niet bij zich."
Terwijl we wachtten in de lobby van het hotel, begon de tijd langzaam voorbij te kruipen. De bezorgdheid in de groep werd met elk voorbijgaand moment groter. We hadden ons voorgenomen om tot 22.00 uur te wachten voordat we verdere stappen zouden ondernemen.
Het beveiligheidsteam van het hotel was op de hoogte gesteld en hield een oogje in het zeil. Ze verzekerden ons dat ze hun best zouden doen om te helpen bij het vinden van Elise.
David had gezegd dat als Elise tegen 22.00 uur nog steeds niet was teruggekeerd, we naar de politie zouden gaan om een melding te maken. Niemand wilde aan die mogelijkheid denken, maar het was beter om voorbereid te zijn op het ergste.
We bleven in stilte zitten, onze gedachten en zorgen deelden we met elkaar door af en toe diepe zuchten en nerveuze blikken. De seconden tikten weg terwijl we allemaal met ingehouden adem wachtten op nieuws over Elise.