27. Where are you?

Na de pauze gingen we verder met enkele verplichtingen, en de vermoeidheid begon echt toe te slaan. Het voelde als een eindeloze dag vol interviews en tv-opnames. Eindelijk was het tijd om af te ronden, en we verzamelden ons bij de uitgang waar onze tourbus al op ons stond te wachten. Iedereen was uitgeput na deze lange en vermoeiende dag.
Eenmaal in de tourbus zaten Gustav, Georg, Tom en ik samen in de gemeenschappelijke ruimte. Gustav leunde vermoeid achterover en wreef over zijn ogen. "Ik heb echt behoefte aan een goede nachtrust vanavond."
Tom knikte instemmend. "Ja, deze dag was behoorlijk vermoeiend. Maar ik denk dat het de moeite waard was."
"Ik denk eraan om na het avondeten met Elise te gaan eten in ons hotel," zei ik tegen de jongens. "Het lijkt me leuk om wat quality time met haar door te brengen na deze drukke dag."
Georg knikte instemmend. "Klinkt als een goed plan, Bill. We gaan waarschijnlijk een voetbalwedstrijd kijken na het eten he Tom. Veel plezier samen!"
Tom voegde eraan toe: "Ja, geniet ervan, Bill, als je wilt mag je daarna altijd nog voetbal komen kijken bij ons!" Maar daar zat ik niet echt op te wachten.
Het vooruitzicht om wat quality time met Elise door te brengen na al het werk was precies wat ik nodig had. Terwijl we ons naar het hotel begaven, begon ik plannen te maken voor de avond, blij dat ik haar eindelijk ging terugzien.

In het hotel werden we hartelijk ontvangen. Nadat we waren ingecheckt, besloot ik meteen een tafel te reserveren in het restaurant voor ons avondeten. Het leek me een geweldige manier om de dag af te sluiten en wat tijd met Elise door te brengen.
Met mijn bagage in de hand liep ik naar mijn hotelkamer, die zich naast die van Elise bevond. Ik kon niet anders dan glimlachen bij dat nieuws. Het leek erop dat het lot ons bij elkaar wilde houden, zelfs tijdens deze drukke tour. Na het plaatsen van mijn spullen op mijn kamer, maakte ik me klaar voor het avondeten en keek ik uit naar een gezellige avond met Elise.
Ik bleef kloppen op de deur van Elise, mijn zorgen groeiden met elke seconde dat er geen reactie kwam. Toen hoorde ik plotseling voetstappen naderen, en het kamermeisje verscheen in de gang. Haar ogen werden groot van verbazing toen ze me zag.
"Bill Kaulitz?" stamelde ze terwijl haar gezicht rood kleurde van opwinding.
"Ja, dat ben ik," antwoordde ik met een glimlach. "Sorry dat ik je zo laat lastigval, maar ik maak me zorgen om mijn vriendin, Elise. Ze reageert niet op mijn kloppen en ik hoor niets binnen. Zou je me kunnen helpen haar kamer te openen?"
Het meisje knikte, haar opwinding duidelijk vermengd met nervositeit. Ze haalde snel haar notitieblokje tevoorschijn en vroeg om mijn handtekening, die ik graag gaf. Daarna opende ze voorzichtig de deur van Elise's kamer.
Toen we de lege kamer zagen, voelde ik een golf van bezorgdheid. Ik keek het kamermeisje aan en vroeg met een zekere urgentie in mijn stem: "Heb je enig idee waar Elise naartoe zou kunnen zijn gegaan? Is er iets ongewoons gebeurd?"
Het meisje schudde haar hoofd, nog steeds een beetje overweldigd door de situatie. "Ik ben hier net begonnen met werken en heb haar niet eerder gezien. Ik weet echt niet waar ze naartoe is."
Ik knikte begripvol en besloot snel te handelen. "Dank je wel voor je hulp. Ik ga de rest van de crew alarmeren. We moeten Elise vinden, en we moeten het nu doen."
Met die woorden haastte ik me de gang op, op zoek naar de anderen, terwijl mijn gedachten raceten en de bezorgdheid me bleef overspoelen.
Toen Tom de deur opende en ik zag dat hij samen met Georg aan het genieten was van roomservice en naar voetbal keek, besefte ik dat ik hun ontspannen sfeer ging onderbreken met verontrustend nieuws. Mijn bezorgdheid over Elise liet me echter geen andere keuze.
Tom en Georg keken meteen op van hun eten en de voetbalwedstrijd toen ik hen vertelde dat Elise niet in haar kamer was. Paniek en bezorgdheid verschenen op hun gezichten.
"Wat bedoel je, ze is niet in haar kamer?" vroeg Tom met een frons.
Ik haalde diep adem om mijn eigen bezorgdheid onder controle te houden en legde uit: "Ik ging naar haar kamer om haar uit te nodigen om samen te eten, maar ze reageerde niet op mijn kloppen. Toen heb ik een kamermeisje gevraagd om haar kamer te openen, maar die was leeg. Er is geen spoor van haar."
Tom en Georg wisselden een blik van ongerustheid uit, en Tom stond meteen op van zijn stoel. "We moeten haar vinden, nu meteen."
Ze schakelden de tv uit en lieten hun eten onaangeroerd achter. We begonnen allemaal snel de gang af te lopen, roepend naar Elise en kloppend op de deur van Gustav. Maar ook hij had haar gezien, en was meteen paraat om te helpen zoeken.
"Misschien is ze naar buiten gegaan voor een wandeling of zo," stelde Georg voor, maar zijn gezicht verraden zijn eigen bezorgdheid.
"We moeten snel handelen," zei Tom vastberaden. "Laten we het hotelpersoneel vragen of ze haar hebben gezien. En laten we de beveiliging op de hoogte stellen."
Terwijl we ons naar de receptie haastten, groeide de angst in mijn borstkas. Elise was verdwenen, en niemand wist waar ze was. We moesten haar vinden, en wel zo snel mogelijk.