23. Don't fall in love with me

Ik opende mijn ogen toen ik de kus in mijn nek voelde en voelde meteen dat Bill zijn armen om me heen had geslagen. Mijn hart begon sneller te kloppen, en ik verstijfde. Dit wilde ik niet. Voorzichtig draaide ik me om en keek Bill aan. "Bill, wat doe je?" fluisterde ik zachtjes.
Hij leek een beetje verward en beschaamd toen hij merkte dat ik wakker was geworden. "Sorry," mompelde hij. "Ik dacht dat je... ik bedoel...ik dacht even dat je de andere Elise was."
De woorden van Bill brachten een kleine teleurstelling teweeg, maar ze zetten me ook meteen met beide benen op de grond. Ik herinnerde mezelf eraan dat ik niet wilde dat we verliefd werden, dat dit slechts een tijdelijke situatie was die ik moest doorstaan om terug te keren naar mijn eigen wereld. We moesten ons blijven focussen op onze muziek en onze carrière, niet op romantische gevoelens die alleen maar voor complicaties zouden zorgen.
"Waarom wil je niet, Elise?" Bill's stem klonk zacht en onzeker, alsof hij bang was voor mijn antwoord. Zijn donkere ogen keken diep in de mijne, op zoek naar een verklaring voor mijn terughoudendheid. Ik voelde de aantrekkingskracht tussen ons, de chemie die ons op een bepaalde manier tot elkaar aangetrokken had.
Ik zuchtte zachtjes en liet mijn blik afdwalen naar de donkere hoek van de kamer. De woorden kwamen moeilijk over mijn lippen. "Bill, dat gaat gewoon niet," fluisterde ik. "Je wilt jouw Elise toch niet bedriegen?"
Hij leek te aarzelen, alsof hij zelf niet zeker wist wat hij wilde of kon doen. Zijn ogen dwaalden af naar mijn gezicht, zoekend naar een teken dat mijn woorden anders zouden zijn.
"Hmm," was alles wat hij zei, alsof hij niet wist hoe hij moest reageren op mijn opmerking.
"Kan je me beloven dat je niet verliefd op me wordt?" vroeg ik, mijn stem vol twijfel. Het was een eerlijke vraag, geboren uit mijn angst voor de complicaties die een romance tussen ons zou kunnen veroorzaken. Ik wist dat we allebei al genoeg te verwerken hadden met de verwarrende situatie waarin we ons bevonden.
Bill haalde diep adem terwijl hij mijn blik vasthield. Er was een mix van emoties te lezen in zijn ogen, van twijfel tot verlangen, maar uiteindelijk antwoordde hij met een voorzichtige glimlach, "Ik beloof het, Elise. Ik zal niet verliefd op je worden."
Hoewel zijn woorden geruststellend klonken, voelde ik een knoop in mijn maag. Het was niet dat ik niet vertrouwde op zijn belofte, maar eerder dat ik wist dat het verlangen tussen ons niet zomaar kon verdwijnen. We hadden al zoveel gedeeld en doorstaan, en onze band was sterker dan ooit.
"Je hebt gelijk, Elise," zei hij na een tijdje zachtjes. "Ik moet trouw blijven aan mijn Elise, en jij aan jouw wereld."
Ik voelde een zekere opluchting over me heen spoelen bij zijn woorden. Het was misschien niet het antwoord waarvan ik wist dat ik het wilde horen, maar het was het antwoord dat nodig was. We hadden beide onze verplichtingen en loyaliteit aan onze eigen werelden.
"Bedankt, Bill," fluisterde ik, met een glimlach die mijn dankbaarheid weerspiegelde. We leunden beiden wat dichter naar elkaar toe.
Terwijl ik naast Bill lag en de rustige ademhaling van hem hoorde, drong het tot me door dat ik een stilzwijgende belofte aan mezelf had gedaan. Ik had gezworen om nooit meer gevoelens voor iemand te ontwikkelen, om mijn hart te beschermen tegen de pijn die liefde met zich meebracht. Het was een zelfbeschermingsmechanisme dat ik had ontwikkeld na teleurstellingen en gebroken harten in mijn eigen wereld.

Ik was al jarenlang stiekem verliefd op Mathias, een jongen bij mij op school. Hij was charmant, intelligent en had een lach die mijn knieën week maakte. Maar voor Mathias leek ik gewoon een onzichtbaar meisje in de gangen van de school. Ik koesterde mijn gevoelens voor hem in stilte, wetende dat hij me nooit op die manier zou zien.
Totdat de avond van het eindbal aanbrak. Ik had wekenlang naar deze gebeurtenis uitgekeken. Mijn vriendinnen hadden me geholpen met mijn haar en make-up, en ik had een prachtige jurk uitgekozen. Terwijl ik de zaal betrad, voelde ik me onzeker maar vastberaden om een onvergetelijke avond te hebben.
De muziek begon te spelen, en het leek alsof de hele wereld om ons heen verdween toen ik Mathias op de dansvloer zag. Hij zag er knapper uit dan ooit in zijn nette pak. Met een glimlach stapte hij op mij af en vroeg, "Zou je met me willen dansen?"
Ik keek Mathias verbaasd aan, maar er verscheen al snel een glimlach op mijn gezicht. Hij nam mijn hand en leidde me naar de dansvloer.
De muziek was betoverend, en terwijl we dansten, leken we in perfecte harmonie te zijn. Ik voelde me gelukkiger dan ik ooit had gedacht. We lachten samen, deelden verhalen en hadden zelfs een paar drankjes om de sfeer licht en ontspannen te houden.
Terwijl de avond vorderde, begon ik te merken dat Mathias me met een andere blik bekeek. Het was niet langer een blik van onverschilligheid, maar eerder van oprechte interesse. We konden niet stoppen met praten, en het leek alsof we elkaar al jaren kenden.
Naarmate de nacht voortduurde, voelden we ons steeds meer tot elkaar aangetrokken.
"Elise," begon hij aarzelend, "ik heb een idee. Zou je het erg vinden om nog wat meer tijd samen door te brengen? Ik bedoel, we hebben zo'n geweldige avond gehad, en ik wil gewoon niet dat het eindigt."
Ik keek hem aan, mijn hart bonzend van opwinding en zenuwen tegelijk. "Wat had je in gedachten?" vroeg ik.
Mathias glimlachte en stelde voor om naar een hotelkamer te gaan, niet ver van waar we ons bevonden. Mijn gedachten raasden. Het voelde gewaagd en impulsief, maar tegelijkertijd voelde het alsof het juist was. Er was iets speciaals tussen ons, en ik wilde het verkennen.
Ik stemde ermee in, en we reden samen naar het hotel. De rit was gevuld met opwinding en anticipatie. We hadden geen idee wat ons te wachten stond, maar we waren vastbesloten om deze onvergetelijke avond voort te zetten.
In de hotelkamer zetten we de muziek zachtjes aan en praatten we over onze dromen, angsten en verwachtingen. Het voelde alsof we elkaar beter leerden kennen dan ooit tevoren. De tijd leek stil te staan terwijl we in elkaars gezelschap genoten.
Terwijl de avond vorderde, werden onze gesprekken intiemer en ons verlangen naar elkaar sterker. We deelden onze eerste kus, en dat moment was magisch. Het was alsof alle sterren aan de hemel samenspanden om ons geluk te schenken.
We werden steeds dichter bij elkaar, en onze onschuldige genegenheid groeide uit tot een passionele omhelzing. De nacht was gevuld met liefde en verlangen, en we waren beide verloren in het moment. Dit was mijn allereerste keer dat ik seks had. Ik was zo gelukkig dat het met Mathias was. De jongen waar ik al zo lang op verliefd was.
De volgende ochtend werd ik wakker met de warmte van de ochtendzon die door de gordijnen scheen. Ik draaide me om en zag Mathias op de rand van het bed zitten.
Plotseling, zonder enige waarschuwing, keek Mathias me met een grijns aan die me beangstigde. "Elise," zei hij koeltjes, "ik moet je iets vertellen. Dit hele gebeuren, onze avond samen, het was allemaal onderdeel van een weddenschap met mijn vrienden. Ze dachten dat ik het niet zou kunnen om jou te verleiden, en ik dacht dat ik het wel kon. Maar weet je wat? Nu heb ik ook eens op jou gezeten. Jij bent gewoon een inzet in ons stomme spelletje." Mijn hart kromp ineen en mijn ogen vulden zich met tranen terwijl ik zijn woorden probeerde te bevatten. Ik voelde me als een dwaas, bedrogen en vernederd. De persoon waar ik zo verliefd op was geweest, had me gewoon gebruikt voor een weddenschap. Ik had mijn hart aan hem gegeven en hij had het zonder enige genade verscheurd.
"Je meent dit niet, toch?" fluisterde ik, hopend dat het allemaal een zieke grap was.
Mathias keek me koud aan en knikte langzaam. "Ik meen het. Het spijt me dat je hierin betrokken bent geraakt, Elise, maar voor mij was dit gewoon een spel."
De tranen stroomden nu onbelemmerd over mijn wangen. Ik voelde me vernederd en bedrogen, en ik wist niet hoe ik hiermee om moest gaan. Mathias had mijn hart gebroken, niet alleen door wat hij had gedaan, maar door de koude onverschilligheid waarmee hij het had gedaan. Na die vreselijke ochtend in de hotelkamer met Mathias, had ik geleerd dat ik nooit meer gevoelens wilde ontwikkelen voor iemand. De pijn en vernedering die ik had ervaren, hadden diepe wonden achtergelaten in mijn hart en mijn vertrouwen was zwaar beschadigd. Ik besloot mijn emoties te begraven en een muur om mijn hart op te trekken. Het was beter om geen risico te nemen, om niemand meer binnen te laten die de mogelijkheid had om me te kwetsen zoals Mathias dat had gedaan. Ik werd voorzichtiger in mijn relaties, hield mensen op afstand en liet niemand te dichtbij komen.

Dus terwijl Bill naast me lag en we in stilte genoten van elkaars aanwezigheid, hield ik vast aan mijn innerlijke belofte om mijn gevoelens onder controle te houden. Het was misschien niet altijd gemakkelijk, vooral niet met de sterke aantrekkingskracht die tussen ons heerste, maar ik wist dat het de enige manier was om de dingen niet ingewikkelder te maken dan ze al waren.