21. Barcelona

POV Elise

Na de uitbrander van David waren we allemaal terug in onze eigen kamers. Bill en ik gingen zijn kamer binnen, en meteen merkte hij op: "Pff, David is weer slecht gezind." Ik knikte instemmend en plofte neer op het bed. Bill deed hetzelfde en kwam naast me zitten.
"Hoe gaat het met jou? Je ziet er wat gespannen uit," merkte hij op. Ik haalde diep adem en probeerde mijn gevoelens onder controle te krijgen. "Alles is oké," zei ik, maar eigenlijk zat ik nog steeds met de hele situatie met Tom in mijn hoofd. Ik wist dat ik hem zo snel mogelijk hierover moest spreken.
Ik keek Bill aan met een voorzichtige glimlach en zei: "Bill, ik moet je iets vertellen, en het is eigenlijk best goed nieuws." Hij keek me verbaasd aan, en ik kon de nieuwsgierigheid in zijn ogen zien.
"Ik heb ontdekt dat er een manier is om terug te keren naar mijn eigen wereld," vertelde ik hem enthousiast. Bill's ogen werden groot van verbazing. "Hoe dan?" vroeg hij meteen, duidelijk bezorgd over de situatie.
"Het enige wat ik moet doen, is mijn moeder zien. Het lijkt erop dat ze een soort trigger is die me terug zal brengen naar waar ik thuishoor."
Bill staarde me even aan, en ik kon de mix van emoties op zijn gezicht zien: bezorgdheid, begrip en verdriet. Hij pakte mijn hand vast en knijpte er zachtjes in. "Elise, ik begrijp dat dit belangrijk voor je is," zei hij voorzichtig, "maar ik zal je missen. Ik wil niet dat je weggaat."
Ik kneep zachtjes terug in zijn hand en glimlachte, al voelde ik me van binnen verscheurd. "Bill, ik wil hier ook niet weggaan, maar ik moet dit doen. Het is de enige manier om terug te keren naar waar ik thuishoor. En wie weet, misschien kunnen we elkaar ooit weer ontmoeten."
Bill lachte zachtjes en zei: "Dat zou geweldig zijn. Ik zal je steunen, wat er ook gebeurt."
Hij keek daarna terug bedachtzaam en vroeg: "Maar hoe gaan we dat regelen? Hoe ga je je moeder zien?"
Ik glimlachte en antwoordde: "Nou, we hebben binnen vier dagen een show in Duitsland en daarna hebben we twee vrije dagen. Ik dacht eraan om dan even naar huis te gaan, mijn moeder te bezoeken en te kijken of dat me weer naar mijn eigen wereld zal brengen."
Bill knikte begrijpend. "Dat klinkt als een goed plan, Elise. Maar wat als het niet werkt?"
Ik haalde mijn schouders op en zei: "We kunnen het maar proberen, toch? En wie weet, misschien lukt het wel. Bill, zou je met me mee willen gaan?"
Bill glimlachte opnieuw en knikte. "Natuurlijk, Elise. Ik sta altijd aan jouw zijde, wat er ook gebeurt. We gaan dit samen doen."
Ik besloot het onderwerp even te veranderen naar iets luchtigers om de gespannen sfeer te doorbreken. "Laten we het even over iets vrolijkers hebben," stelde ik voor. "Heb je eigenlijk nog grappige tourverhalen of herinneringen die je wilt delen?"
Bill begon te lachen en zei: "Oh, absoluut! We hebben zoveel gekke dingen meegemaakt tijdens onze tournees. Ik herinner me nog die ene keer in Parijs toen Gustav per ongeluk de verkeerde metro instapte en verdwaalde!!"
We begonnen allebei te lachen terwijl Bill het verhaal vertelde.

We besloten terug te gaan naar de gemeenschappelijke ruimte omdat we binnen een uur zouden aankomen bij de concertzaal. Het was tijd om ons voor te bereiden op de show en om ons klaar te maken voor de fans. Toen we daar aankwamen, zagen we de andere bandleden al zitten, druk bezig met hun eigen voorbereidingen. De sfeer was gespannen maar opgewonden, want een optreden was altijd een bijzonder moment voor ons.
Terwijl ik in de keuken stond om nog een ontbijtkoek te pakken, fluisterde Tom plotseling "sorry" in mijn oor. Ik draaide me naar hem toe en knikte, een vredig gebaar dat hopelijk de spanning tussen ons kon verminderen. Het voelde goed om te weten dat hij berouw leek te hebben voor zijn acties, en ik hoopte dat we op de een of andere manier door deze moeilijke periode konden komen zonder de band te beschadigen.

Terwijl we uit de tourbus stapten, voelde ik de warmte van de Spaanse zon op mijn huid. Het was meteen duidelijk dat we ons in Barcelona bevonden. De sfeer van de stad was voelbaar, zelfs op de parkeerplaats van de concertzaal.
Ik keek om me heen en vroeg: "Waar zijn we precies?"
Georg, die altijd wel in was voor een praatje, antwoordde met een glimlach: "Barcelona, Elise. Een van de meest bruisende steden van Europa."
Ik knikte, en een opgewonden gevoel borrelde in me op. "Ik ben hier nog nooit geweest. Het lijkt me geweldig om de stad te verkennen."
Bill, die naast me stond, legde voorzichtig uit: "Dat is helaas niet mogelijk, Elise. We kunnen niet zomaar naar buiten gaan zonder herkend te worden, en bovendien hebben we niet echt de tijd om de stad rond te lopen. Het schema is behoorlijk strak."
Ik begreep zijn uitleg, maar een klein beetje teleurstelling gleed over me heen. Het idee om Barcelona te ontdekken was verleidelijk, maar ik wist dat onze verplichtingen als artiesten op de eerste plaats kwamen. Ik glimlachte en zei: "Misschien een andere keer dan."
Aangekomen in de concertzaal verliep alles volgens het bekende stramien. Dit keer voelde ik me veel minder nerveus dan de vorige keer. Gelukkig had ik mijn zenuwen beter onder controle, en dat gaf me meer zelfvertrouwen voor het optreden. Het was belangrijk om te focussen op de muziek en het publiek, en de problemen buiten het podium even achter me te laten.
Terwijl we ons voorbereidden op het optreden, voelde ik de opwinding in de lucht hangen. De crew was druk bezig met het opzetten van het podium en de instrumenten werden gestemd. Bill stond naast me en gaf me een bemoedigende glimlach. Zijn aanwezigheid gaf me altijd een gevoel van geruststelling.
Bas en ik liepen de setlist nog een keer door, en ik voelde de adrenaline stijgen. Het was een mix van bekende hits en enkele nieuwe nummers die we tijdens deze tournee introduceerden. Het publiek had er zin in, en ik kon het gejuich en de opwinding al horen vanuit de coulissen.
Toen was het moment daar. Het licht dimde, en het publiek barstte los in gejuich. Het geluid van duizenden mensen die onze naam riepen, gaf me altijd kippenvel. We liepen het podium op, begroetten het publiek en namen onze posities in. De muziek begon te spelen, en ik vergat even alles om me heen. Het was alleen nog de muziek, het publiek en ik.
Naarmate het optreden vorderde, voelde ik de energie van het publiek. Ze zongen mee met onze nummers, dansten en juichten. Het was een geweldige show, en ik genoot er met volle teugen van. Tussen de nummers door glimlachte ik naar Bill die in de coulissen stond te juichen.
Toen het laatste nummer was gespeeld en we het podium verlieten, voelde ik een diepe voldoening. Het optreden was een succes geweest, en ik wist dat we het publiek een geweldige avond hadden bezorgd. We bedankten het publiek en liepen samen naar de kleedkamers, waar de euforie van het optreden nog nadreunde.
Terug in de kleedkamer liet ik me op een stoel zakken en nam een slok water om mijn dorst te lessen na het optreden. Mijn hart klopte nog steeds snel van de adrenalinekick op het podium. Bill kwam naast me zitten, een brede glimlach op zijn gezicht. "Geweldig gedaan, Elise," zei hij enthousiast. "Het publiek was in vuur en vlam voor je." Hij gaf me een high-five en gaf me een bemoedigend klopje op de schouder. Daarna stond hij snel op, want hij moest zelf het podium op voor het optreden van Tokio Hotel.
Bas zat ook in de kleedkamer, bezig met het stemmen van zijn basgitaar. Ik keek hem aan en vroeg: "Zou je me willen vergezellen om het optreden van Tokio Hotel te bekijken? Ik wil zien hoe ze het doen vanavond."
Bas aarzelde even en keek naar zijn gitaar, alsof hij twijfelde. Maar uiteindelijk glimlachte hij en zei: "Waarom ook niet, Elise? Laten we gaan genieten van de muziek. Het is altijd interessant om te zien hoe andere bands optreden."
Samen verlieten we de kleedkamer en begaven ons naar de zijkant van het podium om het optreden van Tokio Hotel bij te wonen.