19. Tom

POV Tom

Ik werd om 7 uur wakker in mijn tourbusbed, en vanaf het moment dat mijn ogen opengingen, was Elise het eerste waar ik aan dacht. Haar beeld spookte door mijn gedachten, en ik kon de herinneringen aan die ene nacht niet loslaten. Hoe kon ik zo stom zijn geweest om met haar te slapen? Het was een fout, een grote fout. Maar zelfs met dat besef, kon ik niet ontkennen dat er iets in me was dat naar haar verlangde. Ik vraag me af hoe ze zich voelt na wat er gebeurd is tussen ons. Zou ze spijt hebben? Zou ze me haten? Ik kan de gedachten niet stoppen en staar naar het plafond, me afvragend wat ik nu moet doen.

Ik zat in de bar van het hotel, de andere bandleden waren al naar hun kamers gegaan om te slapen. De vermoeidheid van de lange dag hing zwaar over me, maar ik besloot nog even in mijn eentje een drankje te nemen voordat ik ook zou vertrekken.
Plotseling zag ik Elise binnenkomen. Elise zag er prachtig uit in een zwarte avondjurk die haar figuur accentueerde. De jurk had een diepe V-hals die subtiel haar decolleté liet zien, maar het was smaakvol en elegant. De jurk was mouwloos en liep uit in een lange rok die elegant om haar lichaam viel.
Ze had haar donkere haar losjes opgestoken, waardoor haar hals en schouders mooi werden geaccentueerd. Ze droeg eenvoudige maar stijlvolle sieraden, waaronder een zilveren ketting en armband, die perfect pasten bij de algehele uitstraling van haar outfit.
Haar make-up was subtiel en benadrukte haar natuurlijke schoonheid, met een lichte blos op haar wangen en een subtiele lipkleur. Ze zag er werkelijk adembenemend uit en straalde zelfvertrouwen uit in haar keuze van kleding.
Eerlijk gezegd kon ik haar nooit echt uitstaan. Ze had altijd iets aan haar wat me irriteerde, maar omdat ze het liefje van mijn broer was, besloot ik haar een kans te geven. Ik maakte een teken met mijn hand dat ze bij me moest komen zitten.
Ze keek even verrast, maar glimlachte toen en liep naar me toe. "Hey, Tom," begroette ze me terwijl ze op de kruk naast me ging zitten. "Leuk je hier te zien."
Ik knikte kort. "Jij ook. Hoe gaat het met je?"
We begonnen een gesprek, en hoewel ik aanvankelijk terughoudend was, merkte ik dat ze eigenlijk best aardig was om mee te praten. Misschien kon ik haar toch een kans geven om me beter te leren kennen.
Naarmate de avond vorderde, werden de drankjes sterker, en onze gesprekken werden dieper. We spraken over onze dromen, angsten en de ups en downs van het leven als artiest. Elise was open en eerlijk, en ik voelde me aangetrokken tot haar kwetsbaarheid en authenticiteit.
Terwijl de avond vorderde, werden onze gesprekken intiemer en begonnen we elkaar diep in de ogen te kijken. De chemie tussen ons was duidelijk voelbaar. Plotseling raakten onze handen elkaar per ongeluk, en we keken elkaar aan, onze gezichten slechts centimeters van elkaar verwijderd.
Het duurde niet lang voordat onze lippen elkaar vonden in een intense kus. De passie en opwinding bouwden zich op terwijl we dichter bij elkaar kwamen. We vergaten de wereld om ons heen en gaven toe aan onze verlangens.
De nacht werd een waas van vurige emoties, en we deelden intieme momenten die we ons beiden zouden blijven herinneren. Het was een dronken avond vol passie en aantrekkingskracht.

Ik stond op en liep naar de gemeenschappelijke ruimte van de bus, hopend dat een kop koffie me zou helpen om helderder na te denken. Terwijl ik daar zat, besefte ik dat ik echt verliefd was geworden op Elise. Haar glimlach, haar stem, haar humor - alles aan haar had me betoverd. Maar ik had geen idee hoe ze over mij dacht na wat er was gebeurd.
Ik klemde mijn handen om een kop dampende koffie geklemd, toen ik Elise zag verschijnen. De ochtendzon scheen zacht door het raam en wierp een warme gloed over de ruimte. Elise liep met een rustige tred naar me toe, en haar ogen ontmoetten de mijne met een vriendelijke blik.
"Goeiemorgen," begroette ze me met een glimlach terwijl ze dichterbij kwam.
Ik glimlachte terug en stond op om een kopje koffie voor haar te maken. "Goeiemorgen," antwoordde ik. Terwijl ik bezig was met de koffie, kon ik niet helpen maar merken dat ze er vermoeid uitzag, alsof ze niet goed had geslapen.
Elise nam plaats tegenover me, haar handen om het warme kopje geklemd, en ik schoof het naar haar toe. "Nog steeds last van slapeloosheid?" vroeg ik bezorgd.
Ze knikte terwijl ze het kopje koffie aannam. "Ja, het lijkt erop dat ik hier aan insomnie lijd. Maar het geeft me tenminste wat tijd om na te denken."
Ik begreep wat ze doormaakte en knikte begrijpend terwijl ik mijn eigen koffie vasthield. "Ik kan me voorstellen dat het niet gemakkelijk voor je is." Haar slapeloosheid moest een lastige kwestie zijn, vooral tijdens zo'n vermoeiende tournee.
Ik keek Elise bedachtzaam aan en aarzelde even voordat ik vroeg: "Hoe gaat het nu met Bill?"
Ze nam een slok van haar koffie en zuchtte zachtjes voordat ze antwoord gaf. "Hij was echt verdrietig en gekwetst door de hele situatie," begon ze. "Maar ik ben ook blij dat jullie band ongeschonden lijkt te blijven. Bill en jij zijn tenslotte tweelingbroers, en ik kan me voorstellen hoe belangrijk die band voor jullie beiden is."
Ik knikte begrijpend en voelde me opgelucht dat de situatie tussen Bill en mij niet onherstelbaar beschadigd was. Het feit dat Elise begrip toonde voor onze speciale band deed me goed. "Ik maak me echt zorgen om hem," zei ik eerlijk.
Daarna stelde ik de vraag die me al een tijdje bezighield. "Elise, denk jij nog wel eens terug aan onze nacht?" Het was een eerlijke vraag, en ik keek haar recht in de ogen terwijl ik haar reactie afwachtte. Maar ik kon niet wachten op haar reactie. "Ik kan het niet helpen," zei ik eerlijk, "maar ik blijf aan je denken."
Elise leek even overvallen door mijn vraag en haar wangen kleurden rood. Ze stamelde een beetje en leek niet goed te weten hoe ze moest reageren. "Tom, het was gewoon een fout, oké? Het had nooit mogen gebeuren," bracht ze uiteindelijk uit. "Ik wil nooit meer iets doen dat Bill zou kwetsen, en jij mag dat ook niet doen. Je moet me uit je hoofd zetten, Tom."
Ik mompelde iets onhoorbaars en stond op van mijn stoel. "Ik... ik moet gaan," zei ik zachtjes tegen Elise.
Zonder verdere woorden verliet ik de gemeenschappelijke ruimte en ging terug naar mijn tourbuskamer. Het voelde als een lastige situatie die ik niet kon ontwarren, en ik hoopte dat de tijd en wat afstand me zouden helpen om alles op een rijtje te krijgen.