17. Goeiemorgen

Terwijl Bill vredig in slaap viel na het speelse stoeien met Tom, voelde ik mezelf onrustig worden. De gedachte aan mijn eigen wereld, mijn eigen leven, begon weer op te duiken. Ik wist dat ik hier niet kon blijven, hoe graag ik ook deel wilde uitmaken van deze nieuwe realiteit.
Ik pakte mijn laptop en begon weer te zoeken naar aanwijzingen over hoe ik naar mijn eigen wereld kon terugkeren. Na wat speurwerk vond ik een artikel dat suggereerde dat ik waardevolle spullen of personen uit mijn andere leven moest vinden om de overgang te vergemakkelijken. Mijn gedachten gingen meteen uit naar mijn moeder, die ik zo miste.
Ik bekeek ons drukke tourschema en zag dat we binnen vier dagen weer een show in Duitsland zouden geven, gevolgd door twee vrije dagen. Het was een zeldzame gelegenheid om even langs mijn moeder te gaan in deze wereld. Ik wist dat ik haar nodig had om terug te keren naar waar ik thuishoorde.
Hoewel ik genoten had van deze wereld en de bijzondere band met Bill en de jongens, voelde ik dat het tijd was om mijn eigen leven weer op te pakken. Ik moest terug naar mijn eigen realiteit, naar mijn moeder die op me wachtte.
Terwijl ik mijn laptop sloot kon ik niet helpen maar stilstaan bij het feit dat de Elise van deze wereld waarschijnlijk aan slapeloosheid leed, net zoals ik op dit moment en de nacht daarvoor.
In het zachte schijnsel van het maanlicht keek ik naar Bill, die vredig sliep. Hij had zoveel voor me gedaan sinds ik hier was aangekomen, en ik kon het gevoel niet negeren dat ik om hem gaf, zelfs als ik wist dat ik hier niet thuishoorde.
Ik lag in het smalle tourbusbed en probeerde wanhopig in slaap te vallen. Mijn gedachten tolde rond en ik draaide me steeds van de ene kant naar de andere.
Net toen ik dacht dat ik nooit zou kunnen slapen, voelde ik Bill een beetje bewegen. Hij sloeg zijn arm om me heen en begon zachtjes over mijn rug te aaien. Zijn aanraking was geruststellend en bracht me langzaam tot bedaren. Zijn hartslag was rustig en regelmatig, en ik concentreerde me op het geluid ervan.
Langzaam maar zeker begon ik te ontspannen. De aanwezigheid van Bill naast me bracht me een gevoel van comfort en veiligheid, en ik voelde me langzaam wegglijden in een diepe, rustgevende slaap. Zijn kalmerende aanraking en de warmte van zijn lichaam naast me waren precies wat ik nodig had om eindelijk de slaap te vatten.

Ik werd vroeg wakker naast Bill, en het leek alsof de slaap me volledig had verlaten. Ik lag een tijdje stil, in de hoop weer in slaap te vallen, maar het mocht niet baten.
Zachtjes glipte ik uit het smalle bed, zodat ik Bill niet zou wekken. Ik trok snel een comfortabele trui aan en sloop de slaapkamer uit. Toen ik de gemeenschappelijke ruimte van de tourbus binnenkwam, zag ik dat Tom daar al zat met een kopje koffie.
"Goedemorgen," begroette ik hem terwijl hij opstond en begon met het maken van een tweede kopje koffie. Tom was duidelijk ook vroeg wakker geworden.
"Goedemorgen," antwoordde hij, en hij schonk een kopje koffie voor me in. "Nog steeds last van slapeloosheid?"
Ik knikte terwijl ik het kopje koffie aannam. "Ja, het lijkt erop dat ik hier aan insomnie lijd. Maar het geeft me tenminste wat tijd om na te denken."
Tom knikte begrijpend terwijl hij zijn eigen koffie vasthield. "Ik kan me voorstellen dat het niet gemakkelijk voor je is."
Terwijl Tom begon over mijn slapeloosheid, begon ik me steeds zekerder te voelen dat deze Elise inderdaad last had van slaapproblemen. Het was alsof ik stukje bij beetje meer over haar leerde, en het maakte me nieuwsgierig naar haar leven. Maar waarom kon ik hier dan niet goed slapen?
Tom keek me bedachtzaam aan en aarzelde even voordat hij vroeg: "Hoe gaat het nu met Bill?"
Ik nam een slok van mijn koffie en zuchtte zachtjes voordat ik antwoord gaf. "Hij was echt verdrietig en gekwetst door de hele situatie," begon ik. "Maar ik ben ook blij dat jullie band ongeschonden lijkt te blijven. Bill en jij zijn tenslotte tweelingbroers, en ik kan me voorstellen hoe belangrijk die band voor jullie beiden is."
Tom knikte begrijpend en leek opgelucht te zijn dat de situatie tussen hen niet verder verslechterd was. Hij schonk opnieuw koffie in. "Ik maak me echt zorgen om hem," zei hij eerlijk.
Tom keek me recht in de ogen en stelde een vraag die me volledig overviel. "Elise, denk jij nog wel eens terug aan onze nacht?" Zijn vraag bracht me volledig uit balans, en ik voelde me rood worden.
Ik wist niet goed hoe ik moest reageren, maar Tom ging verder voordat ik kon antwoorden. "Ik kan het niet helpen," zei hij eerlijk, "maar ik blijf aan je denken."
Ik stamelde een beetje, niet zeker wat ik moest zeggen. "Tom, het was gewoon een fout, oké? Het had nooit mogen gebeuren."
"Ik wil nooit meer iets doen dat Bill zou kwetsen, en jij mag dat ook niet doen. Je moet me uit je hoofd zetten, Tom."
Tom mompelde iets onverstaanbaars en stond op. Hij verliet de gemeenschappelijke ruimte zonder nog iets te zeggen. Het was een ongemakkelijk gesprek geweest, en ik hoopte dat het geen verdere problemen zou veroorzaken tussen de bandleden.