12. Going Back

Bill keek me met een mix van nieuwsgierigheid en bezorgdheid aan. "Dus, je zou gewoon terug moeten slapen en dan word je wakker in je eigen wereld?" vroeg hij, alsof hij nog steeds moeite had om te geloven wat ik hem vertelde.
Ik knikte voorzichtig. "Ja, dat is tenminste wat ik heb gevonden op internet. Het is geen garantie, maar er is een kans dat het zou kunnen werken."
Bill keek bedenkelijk, zijn gezicht vertrok in een frons terwijl hij nadacht. "Zou het echt zo gemakkelijk zijn?" vroeg hij uiteindelijk, met een vleugje twijfel in zijn stem.
Ik haalde mijn schouders op, mezelf afvragend of het echt zo simpel kon zijn. "Goh, het kan zijn dat het niet lukt," gaf ik toe, "maar er stond op internet dat er een kans is om terug te keren naar je eigen wereld."
Een frons verscheen op Bills gezicht terwijl hij nadacht over wat ik zei. "Maar betekent dat dat je dan niet meer hier bent? Dat we elkaar niet meer zullen zien?" vroeg hij met een zweem van teleurstelling.
Een warme glimlach speelde om mijn lippen terwijl ik mijn gevoelens probeerde onder woorden te brengen. "Waarschijnlijk niet, Bill," fluisterde ik, mijn ogen vastgepind op de zijne. "Maar ik wil dat je weet dat ik vandaag de allerleukste dag van mijn leven heb gehad. Deze dag zal ik voor altijd herinneren, en niet als een droom."
Zijn ogen ontmoetten de mijne, en er was een moment van intense stilte waarin we elkaars gevoelens begrepen. Toen brak ik de stilte met een speelse toon, "En wees blij, Bill. Morgen zie je je liefje weer terug." Mijn woorden waren gevuld met een vleugje humor, maar ook met oprechte blijdschap voor hem.
Terwijl we elkaar diep in de ogen keken, leken de seconden stil te staan. Onze band was in zo'n korte tijd zo intens geworden. Maar plotseling werden we ruw uit ons moment gehaald door luid geklop op de deur van Bill's hotelkamer.

Bill opende de deur, en Tom stormde naar binnen met een vastberadenheid die ons beiden verraste. "Oke, Elize," begon hij resoluut, "het is genoeg geweest. Ik heb moeite gedaan om met jou te praten, maar nu wordt het tijd dat ik met Bill praat."
Ik keek eerst verbaasd naar Tom en herpakte me snel. "Natuurlijk, Tom," antwoordde ik met een geforceerde glimlach. "Ik was sowieso van plan om te gaan slapen in mijn eigen kamer."
Bill en ik keken elkaar nog een laatste keer aan voordat ik me omdraaide om de kamer te verlaten. Het voelde bitterzoet, want hoewel ik wist dat ik terug moest naar mijn eigen wereld, had ik een onvergetelijke dag met Bill beleefd. Zijn glimlach, zijn vriendelijkheid, en het feit dat hij me zo welkom had laten voelen, zouden me altijd bijblijven.
Ik verliet de hotelkamer en liet Bill en Tom achter om hun gesprek te voeren. Terug in mijn eigen kamer keek ik nog een keer naar mijn laptop, waar de pagina over reality shifting nog openstond. Misschien was dit allemaal een droom geweest, een tijdelijke uitstap naar een andere realiteit. Maar wat er ook gebeurde, ik zou deze dag koesteren als een kostbare herinnering.
Ik kroop in mijn hotel bed, sloot mijn ogen en dacht aan mijn moeder die op me wachtte.

Terwijl ik in mijn hotel bed lag, kon ik de slaap maar niet vatten. Mijn hoofd tolde van de adrenaline die nog steeds door mijn lichaam gierde na het geweldige optreden van die avond. De gebeurtenissen van de dag, vooral de tijd die ik had doorgebracht met Bill, bleven als levendige herinneringen in mijn gedachten rondspoken.
De klok tikte langzaam verder, maar mijn geest weigerde tot rust te komen. Het was alsof mijn lichaam nog steeds op volle toeren draaide, klaar om op het podium te staan en te zingen. De spanning en opwinding hielden me wakker, en ik lag daar, verlangend naar de slaap maar tegelijkertijd volledig wakker.
Ik staarde naar het plafond, mijn ogen wijd open, terwijl ik probeerde de drukte in mijn hoofd tot rust te brengen. De gedachte aan terugkeren naar mijn eigen wereld hing als een zwaard van Damocles boven me, en ik vroeg me af hoe het zou zijn om weer in mijn gewone leven te stappen na zo'n buitengewone dag.
Uren leken voorbij te kruipen terwijl ik woelde en draaide, hopend op een vredige slaap die niet wilde komen. De adrenalinepiek van het optreden hield me gevangen, en het voelde alsof mijn lichaam nog steeds in de spotlights stond, zelfs al was het podium ver weg.
Uiteindelijk besloot ik om op te staan en een glas water te drinken, in de hoop dat het me zou helpen ontspannen. Terwijl ik door mijn hotelkamer dwaalde, bleven mijn gedachten afdwalen naar de onvergetelijke dag die ik had gehad, en ik kon alleen maar hopen dat ik snel in slaap zou vallen en deze herinneringen in mijn dromen zou koesteren.

Toen ik het geklop op mijn deur hoorde en zag dat het al 3 uur 's nachts was, werd mijn nieuwsgierigheid gewekt. Ik liep naar de deur en keek door het kleine kijkgaatje. Tot mijn verbazing zag ik Bill daar staan, zijn schouders en hoofd gebogen, een uitdrukking van verdriet op zijn gezicht.
Mijn hart begon sneller te kloppen terwijl ik de deur opendeed en Bill in de gang zag staan. Zijn ogen ontmoetten de mijne, en ik zag de droefheid in zijn blik. Zonder een woord te zeggen, liet ik hem binnen in mijn hotelkamer.
Bill kwam naar binnen en ik kon zien dat hij worstelde met zijn emoties. Hij sloeg zijn armen om me heen en begon te huilen. Ik wist niet wat er aan de hand was, maar ik wist dat hij troost nodig had.
Ik streelde zijn rug en probeerde hem gerust te stellen. "Bill, wat is er gebeurd? Waarom ben je hier?"