11. The After Show

Ik werd terug naar de kleedkamer begeleid, waar ik mijn manager, Paul, aantrof. Hij keek me vriendelijk aan en begon het gesprek.
"Goeie show, Elise," begon hij. "Je hebt het fantastisch gedaan vanavond."
"Dankjewel, Paul," glimlachte ik, opgelucht door zijn positieve feedback.
Hij vervolgde, aarzelend, "Wil je nog steeds dat ik Bas ontsla?"
Ik keek hem even verbaasd aan.
"Ontslagen?" vroeg ik, licht verontwaardigd. "Ja, hij had je vorige week tegengesproken, en je eiste dat ik hem ontsloeg, weet je nog?"
"Oh," zei ik aarzelend. "Nee, ik ben van gedachten veranderd. Bas doet zijn job fantastisch."
Paul slaakte een opgeluchte zucht en knikte. "Mooi zo. Ga je mee naar het hotel?"
Ik schudde mijn hoofd en antwoordde, "Nee, ik wacht nog op Bill."
Paul knikte begrijpend en vertrok uit mijn kleedkamer. Terwijl ik daar alleen zat, begon ik na te denken over de verschillen tussen de Elise van deze wereld en mijn eigen zelf.
Terwijl ik in mijn kleedkamer zat te wachten, bekroop me het gevoel dat de Elise van deze wereld misschien niet zo'n vriendelijk meisje was als ik. Ik kon het niet helpen, maar ik voelde me ongemakkelijk in haar huidige situatie.
Tijdens het wachten begon ik mijn gedachten te ordenen. Ik had nog steeds veel vragen over hoe ik in deze vreemde situatie was beland en hoe ik terug naar mijn eigen wereld kon komen. Mijn ontdekking over "Reality Shifting" had me enigszins gerustgesteld, maar er was nog veel wat ik niet begreep.

Terwijl ik in mijn kleedkamer zat te mijmeren over de verschillen tussen de Elise van deze wereld en mijn eigen zelf, werd ik plotseling gestoord door een klop op de deur.
"Kom binnen," riep ik enigszins verrast.
De deur ging open, en tot mijn verbazing stond Tom in de deuropening. Hij leek wat ongemakkelijk en wreef over zijn achterhoofd.
"Hey, Elise," begon hij aarzelend. "Mag ik even met je praten?"
Ik knikte en gebaarde naar een stoel. "Natuurlijk, Tom, ga zitten. Waarover wil je praten?"
Tom begon met aarzelen, alsof hij niet goed wist hoe hij zijn gedachten moest formuleren. "Elise, over gisterenavond..." Maar voor hij zijn zin kon afmaken, zwaaide de deur open en stapte Bill binnen, met een brede glimlach op zijn gezicht.
"Hey, Elise, Tom," begroette Bill ons beiden. Hij had geen idee van de gespannen sfeer die in de kamer hing.
Tom was even van zijn stuk gebracht door de onverwachte verschijning van Bill en slikte zijn woorden in. Hij keek snel weg, alsof hij iets te verbergen had.
Ik voelde me ongemakkelijk in deze situatie. Ik wist niet waarover Tom een gesprek wilde voeren, maar de aanwezigheid van Bill maakte duidelijk dat hij er niets van af mocht weten.
"Sorry dat het zo lang duurde. We moesten snel douchen en omkleden."
"Geen probleem, Bill," antwoordde ik met een glimlach. "Je was geweldig op het podium."
Hij knikte dankbaar en stelde voor om naar de tourbus te gaan. Bill begon zijn spullen bij elkaar te pakken. Het was duidelijk dat hij moe was na de inspannende show. Tom knikte instemmend .

Terwijl we richting de tourbus liepen om terug naar het hotel te gaan, merkte ik dat Bill vermoeidheid begon te voelen na zijn geweldige optreden. Hij viel als een blok in slaap zodra we de bus instapten en een zacht snurkgeluid ontsnapte aan zijn lippen. Tom zat aan de andere kant van de bus en maakte gebaren dat ik naast hem moest gaan zitten.
Ik had echter even geen behoefte aan een gesprek. Iets in me zei dat hij beter dit gesprek met de echte Elise van deze wereld kon voeren. De avond had zoveel emoties met zich meegebracht en de ontdekking van de realiteitsverschuiving had me in een draaikolk van gedachten achtergelaten. Ik wilde gewoon even rustig zitten en mijn gedachten ordenen.
Dus, zonder aarzeling, legde ik mijn hoofd op Bill zijn schouder en sloot mijn ogen. Het voelde comfortabel en vertrouwd om zo dicht bij hem te zijn, zelfs als hij sliep. Het geluid van de rijdende bus en de lichte beweging wiegden me bijna meteen in een rustige, dromerige staat.

We waren aangekomen bij het hotel, en de beweging van de tourbus die tot stilstand kwam, wekte Bill uit zijn diepe slaap. Hij rekte zich uit en wreef in zijn ogen terwijl we uit de bus stapten. Het was een beetje grappig om te zien hoe snel hij van de ene toestand naar de andere kon overschakelen. "Bill," begon ik aarzelend, "ik moet je iets vertellen... iets ongelofelijks, ik vertel het je zo in de hotelkamer."
Toen we eindelijk in zijn hotelkamer waren aangekomen, liet ik me neerploffen op een van de stoelen. Bill keek me nieuwsgierig aan. "Dus, wat wilde je me vertellen, Elise?" vroeg hij terwijl hij zijn jas uittrok.
Ik knikte en pakte mijn laptop, opende de pagina die ik had gevonden over reality shifting, en liet Bill de tekst lezen. Hij nam even de tijd om het artikel door te nemen, en zijn gezichtsuitdrukking veranderde geleidelijk van nieuwsgierigheid naar begrip.
"Ja, met zoiets zou Elise wel bezig zijn, kan ik me voorstellen," zei hij uiteindelijk terwijl hij mijn laptop dichtklapte. "Het klinkt behoorlijk vreemd, maar als dit is wat er is gebeurd, dan moeten we een manier vinden om jou te laten terug keren naar jou eigen realiteit."