10. De show

Ik verliet de make-upruimte en begaf me naar mijn kleedkamer. Mijn outfit voor het podium voelde als een totale transformatie ten opzichte van mijn normale werkuniform in het hotel. Ik droeg een strakke zwarte leren broek die mijn benen benadrukte, samen met een glinsterend zilveren topje dat sierlijk over mijn schouders viel. Mijn haren waren zorgvuldig gestyled tot een perfecte mix van golven en krullen, en mijn make-up was met precisie aangebracht om mijn ogen te laten opvallen.
Het meest opvallende verschil was echter mijn schoeisel. Ik liep nu op hoge hakken, een totaal andere ervaring dan de comfortabele schoenen die ik gewend was tijdens mijn werk in het hotel. Ik stapte voorzichtig op de hakken, wetende dat ik er tijdens het optreden moeiteloos mee moest kunnen bewegen.
Terwijl ik langs de kleedkamer van de jongens liep, zag ik Tom, Georg en Gustav druk in gesprek. Bill zat nog steeds in de make-upstoel. Ze spraken over de soundcheck en maakten zich zorgen over Tom's prestatie. Tom probeerde zich te verdedigen, maar Georg merkte op dat ik de soundcheck had bijgewoond en zei "Misschien moeten we aan Elise vragen wat ze er van vond"
"Elise!" riep Georg uit en stak zijn hoofd door de deur. "Wat vond je van onze soundcheck?"
Ik voelde me betrapt in de gang en wist dat ik niet zomaar kon wegkomen zonder te antwoorden. Met een glimlach op mijn gezicht stapte ik hun kleedkamer binnen en zei: "Het was geweldig om jullie te horen spelen! Het klonk allemaal super goed."
Maar Gustav leek niet helemaal tevreden met mijn antwoord en onderbrak met: "Maar Tom zat er meerdere keren naast, dat weet ik zeker!"
Georg grijnsde en zei: "Normaal gesproken heb je altijd wel commentaar, Elise."
Ik moest lachen om hun plagerige opmerkingen en liet weten dat ik gewoon erg onder de indruk was van hun prestatie. Ik kon de spanning in de kleedkamer voelen terwijl ze zich voorbereidden op het optreden, en ik wilde niet voor nog meer zenuwen zorgen. Met een glimlach nam ik afscheid en wenste hen succes voordat ik verderging naar mijn eigen kleedkamer, waar Bas op me stond te wachten voor de laatste voorbereidingen voor het optreden.

In mijn kleedkamer stonden Bas en Paul, mijn manager, al te wachten. Er werd niet veel meer gezegd tot de assistent van de zaal ons kwam halen om naar het podium te gaan. De zenuwen gierden door mijn lijf. Wat als ik ineens de tekst niet meer wist? Wat als ik op deze hakken ineens zou vallen op het podium? Wat als iedereen boe begon te roepen? Niet te veel nadenken, Elise, gewoon doen.
Hoe dichter we bij het podium kwamen, hoe luider het gekrijs van de fans werd. Ik werd door de assistent op een plek gezet en moest wachten op zijn teken om het podium op te lopen. Het gegil werd oorverdovend, en ik begon te twijfelen of ik dit wel aankon. Ik draaide me om om weg te lopen, maar toen zag ik iets verderop Bill staan.
Bill's look van 2007 was onmiskenbaar: zijn zwarte leeuwenkapsel, zijn extravagante kledingstijl met leren jassen en opvallende accessoires, en zijn karakteristieke eyeliner. Hij straalde charisma en zelfverzekerdheid uit, zoals ik me herinnerde van de foto's en video's uit die tijd. Hij maakte een geruststellend gebaar en gaf me een bemoedigende knipoog. Ik draaide me weer om naar het podium en de assistent riep "GO."
Ik stapte het podium op, ging voor mijn microfoon staan, sloot mijn ogen en nam een diepe zucht. Bas begon met de eerste noten van ons liedje, en ik opende mijn ogen. Het voelde fantastisch. Het gekrijs van de fans, de energie van de muziek, en het besef dat ik hier stond als voorprogramma van Tokio Hotel. Ik zong met volle overgave en liet me meevoeren door de magie van het moment. Dit was een droom die uitkwam.
Terwijl ik op het podium stond en mijn nummer zong, merkte ik vanuit mijn ooghoek op dat Bill aan de zijkant van het podium stond. Hij bewoog op de maat van de muziek en zong zachtjes mee met de tekst. Het voelde als een bijzonder moment, wetende dat hij daar stond en me aanmoedigde tijdens mijn optreden. Zijn aanwezigheid gaf me extra zelfvertrouwen en motiveerde me om nog meer in het nummer op te gaan.

Na het zesde nummer was het tijd voor het einde van mijn show. Ik bedankte het publiek en liep het podium af. Bill stond daar luid te applaudisseren en gaf me snel een knuffel. "Goed gedaan, Elise," zei hij nog, maar moest snel doorgaan, want binnen een half uur was het zijn beurt om op te treden. Hij gaf ook opdracht aan de assistent om mij te begeleiden naar de zaal boven. Daar kon ik het optreden van Tokio Hotel bekijken zonder de fans om me heen.
Zo gezegd, zo gedaan. De assistent nam me mee naar boven, en ik voelde de spanning stijgen terwijl ik plaatsnam om het optreden van Tokio Hotel te bekijken. Het publiek raakte in extase toen de bandleden op het podium verschenen, en ik kon de opwinding en de energie in de zaal voelen.
Het optreden van Tokio Hotel was een spectaculaire aaneenschakeling van energieke nummers, indrukwekkende visuals en meeslepende muziek. Het podium was verlicht met felgekleurde lichten die synchroon liepen met de beat van de muziek, waardoor een hypnotiserend visueel spektakel ontstond.
Bill, met zijn kenmerkende look uit 2007, was het stralende middelpunt van de show. Hij bewoog over het podium als een waar podiumbeest, zijn stem vulde de zaal met krachtige en emotionele klanken. Het publiek brulde van enthousiasme bij elk nummer, en de sfeer was elektrisch geladen.
Tom, Gustav en Georg speelden met ongekende passie en precisie. De gitaarriffs van Tom sneden door de muziek heen, terwijl Gustav en Georg de ritmesectie strak en groovy hielden. Het samenspel tussen de bandleden was vlekkeloos, en ze straalden duidelijk plezier en toewijding uit tijdens hun performance.
Tijdens enkele nummers nam Bill de tijd om met het publiek te praten en interactie te hebben. Zijn charisma en connectie met de fans waren duidelijk voelbaar en voegden een persoonlijk tintje toe aan het optreden.
Het was bijna magisch om te zien hoe ze het publiek meesleepten met hun muziek en performance. Bill stond daar als een ware rockster, en ik wist dat hij het publiek in de palm van zijn hand had. Het was een onvergetelijk moment om Tokio Hotel live te zien optreden.
Het hoogtepunt van de show was ongetwijfeld het laatste nummer, waarbij confetti de lucht in werd geschoten en het publiek uit volle borst meezong. Tokio Hotel verliet het podium onder luid gejuich en applaus, wetende dat ze een onvergetelijke avond hadden bezorgd aan hun fans. Het was een optreden dat nog lang in de herinnering zou blijven hangen.