9. Reality Shifting

POV Elise

Ik stapte mijn kleedkamer binnen en opende mijn laptop. Mijn vingers vlogen over het toetsenbord terwijl ik de woorden "Wakker worden in andere realiteit" intypte en begon te zoeken. Na wat speurwerk vond ik de term "Reality Shifting" en begon ik te lezen over wat dit precies inhield.
Reality Shifting bleek een concept te zijn waarbij mensen probeerden hun bewustzijn over te brengen naar een andere realiteit, een andere dimensie of een ander universum. Het idee was dat je jezelf kon 'verschuiven' naar een alternatieve realiteit, waar alles anders kon zijn dan in je eigen wereld. Sommige mensen deden dit als een vorm van escapisme, om tijdelijk te ontsnappen aan hun eigen problemen of realiteit.
Terwijl ik de informatie tot me nam, besefte ik dat dit exact was wat er met mij en deze Elise was gebeurd. We waren verwisseld van wereld, van realiteit. Dit verklaarde waarom ik in een chique hotelkamer was wakker geworden en waarom mijn litteken was verdwenen. Het was een verbijsterende ontdekking, maar het verklaarde veel van de vreemde gebeurtenissen die ik had meegemaakt.

Nadat ik had ontdekt wat er met me was gebeurd, stond ik zonder er verder bij na te denken op en liep ik naar de kleedkamer naast de mijne. Ik klopte kort aan, maar ging meteen naar binnen. Daar trof ik de jongens aan, druk bezig met een tafelvoetbalwedstrijd. Mijn belangrijke ontdekking leek even te zijn vergeten door de vrolijke sfeer die backstage heerste.
"Aaaah, Elise!" riep Georg uit. "We zijn aan het verliezen van de tweeling, help ons!!" Ik kon niet anders dan lachen. "En daarnet was je nog aan het verliezen, Tom," plaagde ik. "It's a Twin thing," mompelde Tom met een glimlach. "En trouwens, niemand kan mij verslaan!"
"Oooh, that's a deal, Tom!" riep ik enthousiast. Ik nam de plaats in van Georg en Gustav, terwijl Bill ook opzij stapte. In de andere wereld was ik toevallig een behoorlijk goede tafelvoetbalspeelster. In het hotel waar ik werkte, speelde ik af en toe een potje tafelvoetbal met een collega tijdens onze pauzes.
Het duurde niet lang voordat Tom besefte hoe goed ik was, en hij moest uiteindelijk zijn nederlaag erkennen. De competitieve sfeer en de vreugde van het spel brachten een glimlach op mijn gezicht, en voor even vergat ik de complexe situatie waarin ik me bevond. Het was fijn om gewoon plezier te hebben met de jongens backstage.
Terwijl we fanatiek doorgingen met het tafelvoetbalspel, merkte ik dat de jongens helemaal opgingen in de wedstrijd. De spanning was om te snijden, maar ook de lachsalvo's en de gejuich vulden de kleedkamer. Het voelde goed om deel uit te maken van dit moment, zelfs al was het maar voor even.
Bill, Georg, en Gustav waren vastbesloten om de eer te herstellen nadat ze eerder van Tom en mij hadden verloren. Ze speelden met veel enthousiasme en wilskracht, maar Tom en ik waren niet van plan om zomaar op te geven.
Na een intense strijd, waarbij de bal heen en weer vloog en er doelpunten vielen aan beide kanten, maakte ik uiteindelijk het winnende doelpunt. De jongens barstten uit in luid gejuich, en ik voelde me trots dat ik hen had kunnen verslaan, zelfs al was het maar in een spelletje tafelvoetbal.

Terwijl we de tafelvoetbaltafel verlieten, fluisterde Tom ineens naar me dat hij me apart wilde spreken. Mijn onmiddellijke reactie was om het af te wijzen. Ik had geen idee waar Tom over wilde praten, maar ik wilde niet dat mijn ontdekking zou uitlekken voordat ik de kans had gehad om met Bill te praten. Tom bromde iets onverstaanbaars terug, en ik merkte dat hij gefrustreerd was.
"Elise, ik had echt niet verwacht dat jij zo goed was!" riep Gustav uit, terwijl Georg instemmend knikte. Ze waren verbaasd dat ik zo'n vaardige tafelvoetbalspeelster was, aangezien de andere Elise normaal gesproken nooit met hen speelde.
Ik haalde mijn schouders op en gaf aan dat ik het plezier kon waarderen en dat het leuk was om samen te spelen. De sfeer in de kleedkamer was licht en vrolijk, maar we werden al snel herinnerd aan de realiteit toen David binnenkwam en ons opdroeg om naar de make-up te gaan en onze kleding aan te trekken. De show zou binnen enkele uren beginnen, en ik moest me voorbereiden op mijn optreden.
We gaven gehoor aan David's instructies en begaven ons naar de make-upruimte. De drukte en opwinding van de aanstaande show begon zich nu echt te manifesteren. Make-upartiesten werkten aan onze looks, terwijl we ons in onze podiumoutfits hesen.
Terwijl ik in de make-upstoel zat en de visagist bezig was met mijn look, kon ik niet anders dan mijn gedachten laten afdwalen naar de vreemde situatie waarin ik me bevond. Ik had ontdekt dat ik van realiteit was gewisseld met een andere versie van mezelf, en mijn hoofd tolde van de vragen en verwarring die dat met zich meebracht.
Na de make-upsessie gingen we naar de kleedkamer om de laatste voorbereidingen te treffen. Bill kwam naar me toe en vroeg hoe ik me voelde. Ik wilde met hem praten over wat ik had ontdekt, maar nu was niet het juiste moment. We moesten ons concentreren op het optreden en ervoor zorgen dat alles vlekkeloos zou verlopen.
Terwijl de tijd verstreek en het moment van het optreden dichterbij kwam, voelde ik een mix van opwinding en zenuwen. Het was een belangrijk moment, en ik wist dat ik alles moest geven op het podium, zelfs als mijn gedachten werden afgeleid door de mysterieuze wendingen van het lot.