7. De Soundcheck

POV Elise

Ik stond op het podium, en gelukkig stond Bill naast me. Plotseling schenen de lichten van de spotlight heel fel op mij, en als reflex bedekte ik mijn ogen met mijn handen. Naast me hoorde ik Bill zeggen dat ik teken kon geven om het licht te verzachten. Achter mij stond blijkbaar Bas, de gitarist. David gebaarde naar Bill dat hij het podium moest verlaten, en Bill fluisterde nog snel: "Jij kan dit, Elise. Ga ervoor."
Ik keek hem na terwijl hij de coulisse in verdween, en zijn duimen omhoog gaven me een geruststellend gevoel. Ik ademde diep in, keek weer naar voren, sloot mijn ogen en pakte mijn microfoon vast. Bas begon de eerste noten van het nummer te spelen, en tot mijn grote verbazing zong ik uit volle borst, vol emotie en overtuiging, mee.
De muziek vulde de zaal, en ik voelde de kracht ervan door mijn lichaam stromen. Het was alsof ik werd meegesleept door de muziek, en alle angst en nervositeit verdwenen op dat moment. Ik zong alsof mijn leven ervan afhing, en mijn stem vulde de lege zaal met emotie en muzikale energie.
Terwijl ik op dat podium stond, realiseerde ik me dat ik mijn droom aan het waarmaken was, zelfs al was er nog geen publiek aanwezig. De muziek, de aanmoediging van Bill en mijn eigen passie voor zingen gaven me de kracht om door te gaan en te genieten van dit bijzondere moment. Het voelde alsof ik eindelijk mijn eigen stem had gevonden, en ik was vastbesloten om deze kans ten volle te benutten.

De soundcheck was voorbij, en enthousiast stormde Bill het podium op. In een vloeiende beweging tilde hij me in zijn sterke armen, waarbij hij me met een zachte zwaai omhoog liet zweven. Het voelde alsof de wereld om ons heen vertraagde, terwijl ik mijn armen om zijn nek sloeg en onze blikken elkaar vonden.
De vonken van opwinding in zijn ogen werden al snel vervangen door een warme, liefdevolle gloed terwijl hij me vasthield. Mijn hart bonsde wild in mijn borst, en ik kon de romantiek van het moment bijna tasten. Er was iets magisch aan de manier waarop hij me vasthield, alsof we even waren afgesloten van de rest van de wereld.
"Wat heb jij dat prachtig gedaan, Elise," fluisterde Bill zachtjes, zijn stem doordrenkt van bewondering. Zijn ademhaling vermengde zich met de mijne, en het voelde alsof er niets anders bestond dan dit moment tussen ons.
Plotseling werd onze magische interactie onderbroken door Tom, die ook op het podium stond. "Hey tortelduifjes, huur anders een kamer he," grinnikte Tom.
Bill zette me terug op de grond en liep naar Tom toe. "Wat doe jij hier?" vroeg Bill.
"Ik kwam jou zoeken," klaagde Tom, "normaal zit je altijd bij ons. Plus, ik ben aan het verliezen met tafelvoetbal tegen Georg en Gustav. Ik heb je nodig, Bill."
Ik kon zien dat Tom me een vreemde blik gaf, maar ik wist niet goed hoe ik daarmee om moest gaan. Dus deed ik maar alsof ik het niet had opgemerkt.
"Ja, ik kom," zei Bill tegen Tom, terwijl hij me een knipoog gaf. "We zullen Georg en Gustav eens een lesje leren," vervolgde hij.

We liepen met z'n drietjes terug naar de kleedkamers. Bill was druk aan het praten en leek opgewonden, maar ik kon zien dat Tom met zijn gedachten ergens anders was. Ik vroeg me af hoe Tom had gemerkt dat ik niet de echte Elise was. Moest ik het hem ook vertellen?
Uiteindelijk kwamen we aan bij de kleedkamer waar "Tokio Hotel" op de deur stond. Bill pakte mijn hand en wilde met mij naar binnen gaan. "Bill!" riep Tom uit, "Geen meisjes toegestaan!"
"Doe niet zo kinderachtig, Tom," zuchtte Bill. "Maar wij zijn altijd met z'n vieren voordat we moeten optreden, waarom moet Elise er nu ineens bij zijn?"
Ik onderbrak hun discussie en zei: "Het is niets, Bill. Ik wil toch even naar mijn kleedkamer," terwijl ik kort de gang in keek en besefte dat mijn kleedkamer naast die van hen was. "Ik heb gewoon wat tijd alleen nodig."
Ik ging naar mijn eigen kleedkamer en sloot de deur achter me. Ik had de laptop die op mijn hotelkamer lag meegenomen, en ik besloot wat onderzoek te doen online over wat er met me was gebeurd. Het was de enige manier waarop ik misschien wat antwoorden kon vinden over hoe ik hier was beland en of er een manier was om terug te keren naar mijn eigen tijd.