6. Bill

POV Bill

We waren aangekomen in de concertzaal, en onze instrumenten stonden al klaar voor de soundcheck. Maar eerlijk gezegd was ik met mijn gedachten niet echt bij de muziek op dit moment. Mijn bezorgdheid om Elise overheerste mijn gedachten. Ik wilde koste wat kost weten wat er met haar was gebeurd, hoe ze hier was beland en of er een manier was om haar weer terug te brengen naar haar eigen tijd.
Toch kon ik niet ontkennen dat er iets heel bijzonders was aan deze Elise. Ze leek zo lief en zorgzaam, en ondanks de vreemde situatie waarin ze zich bevond, had ze een moedige en vastberaden uitstraling. Het verschil tussen haar en mijn eigen Elise was opvallend, en ik kon het niet helpen om me tot haar aangetrokken te voelen, zelfs al kenden we elkaar nog maar kort.
Ik keek haar aan en zag dat ze nog steeds heel zenuwachtig was. Ik gaf haar een knijpje in haar hand om haar gerust te stellen en te laten weten dat alles wel goed zou komen. Haar blik ontmoette de mijne en er was een stille uitwisseling van begrip tussen ons.
"Oke," zei David, onze manager, terwijl hij ons onderbrak. "Gaan jullie het podium maar op, en Elise, ga jij maar naar jouw kleedkamer. Er komt zo dadelijk iemand jou wel halen voor jouw soundcheck."
"Elise blijft voor deze soundcheck in de zaal, David," antwoordde ik resoluut.
David leek even te aarzelen maar gaf uiteindelijk toe, "Oke, wat jij wil, Bill." Hij begeleidde Elise naar de zaal terwijl we naar het podium gingen, en ik kon alleen maar hopen dat we snel antwoorden zouden vinden op al haar vragen en dat we haar weer veilig naar huis konden brengen.

De soundcheck was een georganiseerde chaos van muziek en technische handelingen. Terwijl ik op het podium stond, hoorde ik het geluid van gitaren die gestemd werden, de bastonen die werden afgestemd, en het getik van drumstokken tegen de drumvellen. De technici en geluidstechnici renden heen en weer, zorgend voor de juiste instellingen en niveaus.
De muziek vulde de zaal met krachtige klanken terwijl we onze instrumenten testten en stemden. Mijn stem vermengde zich met de muziek terwijl ik enkele fragmenten van de teksten zong om te zorgen dat mijn microfoon correct was ingesteld. De versterkers gonsden en gaven een diepe, rijke klank weer terwijl de lichten op het podium flikkerden en dansten.
Terwijl we de nummers speelden, werden de technische details verfijnd, van de balans tussen de instrumenten tot de klankkleur van mijn stem. Het was een noodzakelijke maar repetitieve procedure om ervoor te zorgen dat alles perfect zou klinken tijdens het daadwerkelijke concert.
De soundcheck was niet alleen een technische oefening, maar ook een kans om de sfeer en energie van de zaal te voelen. Het geluid van onze muziek die door de luidsprekers schalde, vulde de ruimte en gaf een voorproefje van wat de fans later die avond zouden ervaren.
Terwijl we op het podium stonden en onze soundcheck uitvoerden, viel mijn blik op Elise in de zaal. Ze stond daar te springen en de teksten luidkeels mee te zingen, haar enthousiasme straalde van haar af. Haar glimlach was aanstekelijk, en het was duidelijk dat ze echt genoot van de muziek en het optreden.
Haar aanwezigheid in de zaal werkte inspirerend op me, en ik voelde me aangemoedigd door haar enthousiasme. Het was alsof ze een golf van positieve energie uitstraalde die de hele zaal vulde, en ik kon niet anders dan glimlachen terwijl ik naar haar keek.
Naast me merkte Tom haar op en fluisterde, "Wat heeft Elise nou?" Hij leek verward door haar opvallende reactie op onze soundcheck.
Ik draaide me kort naar Tom en antwoordde, "Zoals ze al zei, Tom, ze had een slechte droom en is blij dat ze hier bij ons is."
We zongen ons laatste liedje tijdens de soundcheck en verlieten het podium met een gevoel van opwinding en anticipatie voor het komende concert.

Ik liep terug naar de zaal waar Elise op me stond te wachten, en haar oprechte enthousiasme raakte me. "Wauw!! Dat was geweldig," riep ze opgewonden uit. "Het is de allereerste keer dat ik jullie live zie spelen," fluisterde ze zachtjes in mijn oor, haar stem vervuld van bewondering.
Voordat ik de kans had om te antwoorden, onderbrak David ons met de mededeling dat Elise binnen 20 minuten aan de beurt was voor haar eigen soundcheck. Ik zag meteen de paniek terugkeren in Elise haar ogen.
"Omg, Bill, ik durf niet," stamelde ze, haar stem trilde van nervositeit. Het was begrijpelijk dat ze zich overweldigd voelde door de gedachte om op het podium te staan voor een live publiek, zelfs al had ze zojuist genoten van onze soundcheck.
Ik legde mijn hand op haar schouder en keek haar geruststellend aan. "Het komt wel goed, Elise," zei ik met een bemoedigende glimlach. "Ik blijf bij je. Gewoon genieten en laten zien wat je kunt."