3. It's All a Dream

Ik staarde met grote ogen naar de persoon die zomaar mijn kamer was binnengekomen, en tot mijn ongeloof zag ik dat het Bill Kaulitz was, de charismatische zanger van Tokio Hotel. "Bill!" riep ik verbaasd uit, mijn hart bonzend van opwinding.
Hij lachte en riep even enthousiast mijn naam terug. "Elise!" Daarna begon hij vrolijk te vertellen hoe hij ontbijt op bed had geregeld voor mij. Ik keek hem met een mengeling van verbazing en blijdschap aan, mijn gedachten in de war omdat ik wist dat dit onmogelijk echt kon zijn.
Bill ging op de rand van het bed zitten en zette het dienblad voorzichtig op mijn schoot. Ik staarde naar de heerlijke geuren van versgebakken croissants en dampende koffie die uit het dienblad opstegen. Mijn maag knorde van verlangen, maar ik kon mijn ogen niet van Bill afhouden.
"Mag ik je een knuffel geven?" kwam er onhandig uit mijn mond, alsof ik bang was dat hij elk moment uit mijn droom kon verdwijnen.
Hij lachte opnieuw, een warme, geruststellende lach, en knikte. "Wil je niet eerst eten, Silly? Daarna krijg je wel dessert," plaagde hij. Hij kwam naast me in bed zitten en sloeg zijn armen om me heen.
Dit voelde als een warme deken van geruststelling en tederheid die me omhulde. Een golf van emoties overspoelde me, en ik kon het nauwelijks geloven dat dit moment echt was, zelfs al besefte ik dat het zich afspeelde in een droom.
Zijn aanraking bracht een gevoel van comfort en geborgenheid met zich mee, alsof hij me wilde laten weten dat alles goed zou komen, zelfs in de vreemdste en meest onwerkelijke situaties. Het was alsof zijn arm me beschermde tegen alle zorgen en angsten die ik in mijn echte leven droeg.
Ik kon de warmte van zijn lichaam voelen terwijl we dicht tegen elkaar aan zaten. Zijn nabijheid gaf me een gevoel van verbondenheid en liet me vergeten dat de wereld om ons heen vol verwarring was. Het was alsof we samen in een veilige cocon zaten, afgeschermd van de realiteit.
Mijn hart klopte sneller, en een glimlach speelde om mijn lippen terwijl ik zijn nabijheid koesterde.
Toen Bill zijn arm terugtrok, voelde ik een lichte teleurstelling, maar zijn woorden brachten me meteen terug naar de realiteit. "Laten we aan het ontbijt beginnen," stelde hij voor, "ik heb honger als een paard."
Zijn enthousiasme was aanstekelijk, en ik glimlachte terwijl ik me op het dienblad voor ons richtte. De geur van het verse ontbijt vulde de kamer, en mijn maag knorde nu nog harder dan voorheen, als antwoord op de belofte van een smakelijke maaltijd.
Mijn vraag moet voor Bill ongetwijfeld vreemd hebben geklonken, maar ik had het gevoel dat het een manier was om te testen of dit echt was of slechts een droom. "Oke, maar voor we aan het ontbijt beginnen, wil je dan eens heel hard knijpen in mijn arm?" vroeg ik aarzelend.
Hij keek me met een frons aan terwijl hij een croissant in zijn mond stak. "Wat heb je toch vandaag met die rare vragen, Elise?" antwoordde hij met een grijns. "Maar oke, omdat je zo lief vraagt." En toen kneep hij plotseling in mijn arm.
De pijn was scherp en onmiddellijk. Ik sloot mijn ogen en voelde de tranen prikken. Dit moest echt zijn, de pijn was te intens om een droom te zijn. Het was een verwarrend en overweldigend moment, en ik was er zeker van dat ik nu eindelijk wakker zou worden uit deze vreemde droom.
Toen ik uiteindelijk mijn ogen opende, was ik echter nog steeds in dezelfde chique kamer, met Bill aan mijn zijde en het ontbijt voor ons. De realiteit van deze vreemde situatie drong tot me door, en ik wist dat dit geen gewone droom was, maar eerder een mysterie dat ik nog moest ontrafelen.
Bill merkte mijn verstrooide blik op en klonk plotseling heel serieus. "Elise, wat is er toch aan de hand?" vroeg hij bezorgd, zijn stem doordringend van bezorgdheid. Ik keek hem aan, mijn gedachten in de war en mijn gevoelens overweldigend. "Het is gewoon... dit alles, het voelt zo vreemd, zo onwerkelijk," mompelde ik, mijn stem onzeker.