Ocean Eyes

Atlas hield van Kerst. Al van kinds af aan was hij degene die om zeven uur ‘s ochtends al bovenaan de trap stond te ijsberen, wachtend op het signaal van zijn ouders dat hij naar beneden mocht gaan en eindelijk kon gaan kijken welke cadeautjes de kerstman dit jaar allemaal had achtergelaten voor hem. Niet dat hij ze gelijk allemaal openmaakte, nee, hij wachtte altijd netjes op zijn oudere broer en jongere zusje. Kerst was iets wat samen gevierd moest worden en daar tilde zelfs een jonge Atlas al erg zwaar aan.
      Op latere leeftijd, wanneer het eigenlijk niet meer cool zou moeten zijn om Kerst met je familie door te brengen, waren 24 en 25 december strikt voor familie. Vrienden moesten dan maar even wachten. Zijn plek was aan de eettafel, genietend van al het eten dat zijn moeder ieder jaar klaar maakte. Hoe ze het iedere keer weer deed was voor hem een raadsel.
      Toen hij aan de universiteit begon, leek het voor hem toch een uitdaging om zijn familie regelmatig te blijven zien. School en zijn sociale leven slokten veel van zijn tijd op, maar met Kerst zorgde hij er altijd voor dat hij thuis was. Of toch op zijn minst een paar uurtjes langs ging. De vrolijke glimlach die hij dan op het gezicht van zijn moeder zag, was hem goud waard. Ze hield ervan wanneer haar kinderen langskwamen. En zeker met Kerst.

Het jaarlijkse Kerstfeestje in de eetzaal van de universiteit was een vaste gewoonte geworden voor Atlas in de drie jaar dat hij al aan zijn studie bezig was. De zaal werd dan uitgedost in allerlei versieringen en aan het uiteinde werd zelfs een kerstboom neergezet. De vele lichtjes die overal hingen bezorgden hem iedere keer weer een warm gevoel in zijn borstkas. Het enige waar hij minder fan van was, waren de maretakken die her en der verdoken hingen. Meisjes deinsden er niet voor terug hem met een smoes naar een van de plekken te lokken en dan was het wel erg moeilijk om zichzelf nog uit die situatie te lullen.
      Ook dit jaar hingen ze er, maar hij was van plan om dit jaar geen slachtoffer te worden. Hij had een ander meisje op het oog. Het was nog niet serieus tussen hen, maar het feit dat ze steeds in zijn bed belandde (of hij in dat van haar), stuurde op het feit dat er misschien wel wat meer aan de hand was dan gewoon casual seks. Atlas was in ieder geval van plan om het uit te zoeken en liet dat nu net één van zijn specialiteiten zijn.
      Het was slechts van vorige nacht geleden dat Oona nog in zijn dekens verwikkeld had gelegen. Dat zijn vingertoppen haar zachte huid hadden beroerd en dat hij haar in de donkere kamer langzaam over de rand had geduwd. Een lichte grijns vormde zich op zijn lippen bij het terugdenken aan gisternacht.
      ‘Wat sta jij zo te grijnzen?’ Een stem haalde hem uit zijn gedachten en toen hij zijn hoofd draaide, kwam het hoofd van zijn vriend, Harry, in beeld. Atlas schudde zijn hoofd even kort, een poging om de beelden van gisteren weg te vagen.
      ‘Hmm, gewoon, ik heb een goede nacht gehad,’ antwoordde hij nogal dubbelzijdig. Harry’s ogen werden meteen groot. Hij begreep maar al te goed waar Atlas het over had en mepte zijn vriend met de vlakke hand tegen zijn schouderblad.
      ‘Alweer? Hoelang ga je het riedeltje van gewoon vrienden en casual nog volhouden? Jullie twee zijn zo casual als de outfit van dat meisje.’ Harry wees naar een studente die veel te overdressed was voor vanavond. ‘Niet dus!’ voegde hij er nog aan toe voor het geval Atlas niet zou begrijpen wat hij bedoelde.
      Atlas keek naar het meisje dat Harry aanwees en kon een lach niet onderdrukken. Maar zijn vriend had gelijk, er was meer dan casual. ‘Ja ja, ik ben ermee bezig,’ verdedigde hij zichzelf, maar de lach op zijn gezicht verdween nooit. Harry schudde zijn hoofd ongelovig, maar voor hij verder nog iets kon zeggen werden ze vervoegd door een derde persoon.
      Oona voegde zich bij het duo en liet haar hand zachtjes over Atlas’ arm glijden. ‘Jullie hebben het naar jullie zin, zie ik?’ vroeg ze bij het zien van de vrolijke uitdrukkingen op het gezicht van de jongens. Atlas wierp Harry nog gauw een veelzeggende blik toe om te zeggen dat hij zijn mond moest houden over hun conversatie van daarnet.
      ‘Altijd wanneer jij in de buurt bent,’ antwoordde Atlas dan ook gemakkelijk. Meisjes imponeren was nooit een probleem geweest voor hem, maar hij deed het alleen wanneer hij ook echt interesse had. Het meisje grinnikte zachtjes om zijn woorden.
      ‘Goed antwoord, Atlas.’ Vervolgens ging ze op de toppen van haar tenen staan zodat ze hem kon belonen met een zachte kus op zijn lippen. Hij genoot van haar aanraking en affectie, kende inmiddels alle welvingen en groeven van haar lippen. De kus was te kort, maar dat zou hij later wanneer ze alleen waren wel inhalen.
      ‘Oké oké, zo kan het wel weer,’ merkte Harry op. Hij had geen zin om de hele avond het vijfde wiel aan de wagen te spelen. ‘Kunnen we dan nu eindelijk wat drank gaan scoren?’ Atlas keek Oona even aan, die vervolgens haar schouders ophaalde. Gelukkig vond ze het niet erg om tijd door te brengen met zijn vrienden en leek ze het ook nog te kunnen vinden met hen.
      ‘Die kant op,’ dirigeerde Atlas terwijl hij Harry bij zijn schouders pakte, hem in de juiste richting draaide en zijn vriend vervolgens een duwtje vooruit gaf. Oona nam hij daarna bij haar hand zodat hij haar mee kon trekken in hun zoektocht naar alcohol.

Zo’n twee uur later wandelde Atlas, met een bekertje drank, door de zaal heen. Alleen. Harry en Oona was hij ergens kwijtgeraakt, maar het stoorde hem niet. Het gaf hem de kans om zijn ogen rustig over alle versieringen te laten glijden. Om te genieten van de mensen die besloten hadden om een lelijke kersttrui te dragen. Om te lachen met de kerstmutsen die op de hoofden van heel wat studenten stonden. Om gewoon te genieten van de gezelligheid die deze periode met zich meebracht.
      Hij probeerde zich zo rustig mogelijk een weg door de studenten te banen. Her en der kreeg hij begroetingen toegeroepen waarop hij dan even knikte en een glimlach liet zien. Kende hij echt al die mensen? Hij had zichzelf nooit als populair bestempeld, maar misschien wisten er gewoon meer mensen wie hij was dan andersom.
      In gedachten verzonken had hij niet door dat er ondertussen, nog geen meter verderop, iemand struikelde over een verdwaalde voet. Het meisje deed nog een poging om haar evenwicht te behouden, maar dat mislukte. Een geschrokken kreetje weerklonk voordat Atlas opeens de impact voelde. Haar lichaam botste frontaal tegen dat van hem. In een reflex liet hij de beker uit zijn hand vallen, de drank spatte over de vloer van de zaal heen, en zijn andere arm krulde zich om het middel van de onbekende studente heen. Door de verrassing moest hij veel moeite doen om op zijn benen te blijven staan.
      ‘Wow, gaat het?’ vroeg Atlas bezorgd toen hij er zeker van was dat ze niet gingen omvallen. Zijn arm zat nog steeds rond haar middel.
      ‘Oh mijn god, sorry!’ excuseerde de brunette zich onmiddellijk toen ook zij ervan overtuigd was dat ze niet tegen de grond zou belanden. Ze richtte haar blik omhoog en waar hij eerst nog een vriendelijke blik zag, veranderde deze al snel in paniek. Het meisje plaatste een hand tegen zijn borst en duwde zachtjes waardoor hij haar moest loslaten. Er kwam weer afstand tussen hun lichamen. ‘Ik ben oké,’ antwoordde ze op zijn eerdere vraag. Haar stem klonk koud en afstandelijk. ‘Bedankt.’ Haar handen streken langzaam over de voorkant van de jurk die ze droeg, alsof ze de zonet gemaakte kreuken eruit wou krijgen.
      Atlas vond haar ogen en voor een aantal seconden leek het alsof hij in twee diepe poelen gevuld met zeewater keek. De combinatie van groen en blauw was hem onbekend, maar het zou zomaar zijn nieuwe, favoriete kleur kunnen worden. Even stond hij dan ook met zijn mond vol tanden, ze had hem zijn woorden volledig ontnomen.
      ‘Was er nog iets?’ vroeg het meisje ongeduldig terwijl ze haar armen over elkaar heen sloeg voor haar borst. Atlas knipperde enkele keren om te ontwaken uit de betovering die haar ogen over hem hadden uitgesproken. Toen hij verder haar gezicht bekeek, kon hij het gevoel dat ze hem bekend voorkwam niet onderdrukken.
      ‘Kennen wij elkaar?’ vroeg hij haar dan ook, haar eerdere vraag negerend. Ondertussen vroeg hij zichzelf af hoe het zou voelen om zijn vingers door haar glanzende haar te laten glijden. Hoe zacht zou het voelen onder zijn aanraking? En welke heerlijke geur zou de shampoo die ze gebruikte achterlaten?
      Het meisje stootte een lachje uit, maar het was duidelijk hoorbaar dat het niet oprecht was. ‘Nee,’ was haar korte antwoord. ‘En na die openingszin wil ik dat graag ook zo houden.’ Atlas hield zijn hoofd lichtjes schuin terwijl hij haar aankeek. Waarom deed ze zo vijandig?
      ‘Jij was degene die zich in mijn armen stortte…’ Wat haar probleem was wist hij niet, maar Atlas liet zich niet zomaar doen. Toch was hij er niet helemaal bij. Door naar haar te kijken voelde hij een soort van leegte, alsof er iets ontbrak, maar hij kon er zijn vinger niet op leggen.
      ‘Dat was per ongeluk,’ mompelde het meisje. Ze beet zachtjes op haar rozige lippen om een verdere opmerking waarschijnlijk tegen te houden. Perfecte lippen als je het hem vroeg. De sierlijke vorm vroeg erom om gekust te worden. Zachtjes, maar liefdevol, zodat ze om meer zou smeken.
      Atlas wist niet waar die gedachten opeens vandaan leken te komen. Hij kende haar niet eens. En hij had Oona. Toch?
      ‘Dan heb je geluk dat ik je per ongeluk opgevangen heb,’ klonk zijn antwoord bijdehand, een zelfvoldane grijns rustte op zijn lippen. Het meisje rolde met haar ogen ten teken dat ze duidelijk niet onder de indruk was.
      ‘Saoirse, kom je?’ Een ander meisje had een hand op de schouder van de brunette gelegd. Haar naam klonk als een melodie in zijn oren. Saoirse.
      ‘Euh, ja. Ik kom.’ Ze leek zich zonder verder afscheid te willen omdraaien zodat ze mee kon gaan met haar vriendin. Atlas was Atlas niet als hij dit niet zonder slag of stoot liet passeren.
      ‘Ik zie je later wel, Saoirse.’ Haar naam rolde over zijn tong alsof hij hem al jaren uitsprak. Ze draaide zich kort terug om naar hem, nog steeds geen emotie op haar gezicht, maar hij meende een kleine twinkeling in haar ogen te zien.
      ‘Reken er maar niet op.’
      Hij keek toe hoe ze samen met haar vriendin terug in de studenten massa verdween. Hoewel hij haar slechts enkele minuten kende, wilde hij graag dat die minuten uren werden. En die uren weer dagen op hun beurt. Hij wilde haar kennen, wilde weten wat haar favoriete kleur was en hoe ze haar koffie dronk. Hij wilde weten hoe haar lichaam zou reageren op zijn aanrakingen.
      Toen hij een half uurtje later Oona weer vond, leek er iets geknapt te zijn. Het warme gevoel dat hij voorheen bij haar kreeg, was plots nergens meer te bespeuren. Haar vrolijke blik bezorgde hem geen kriebels meer. En hoewel hij daarstraks nog gehoopt had op een avond die met z’n tweeën zou eindigen, belandde Oona die avond niet in zijn bed. Die plek bleef leeg. Alsof hij hem wilde bewaren voor het meisje met de ogen die hem de diepte van de oceaan in zouden kunnen trekken.