The new kid *23*

Ik kon niet stil zitten. Ik was zelfs hyperder dan Alice, en dat zegt veel. Ik kon niet wachten tot Mike hier was. Tot ik haar vast kon houden, ook al was het als vrienden bedoeld. Ik had de vader van Mike overgehaalt om me mee te nemen. Maar op de een of andere manier wou hij Alice er niet bij hebben. Nou, ja, niets tegen te doen.
David en ik praatte niet terwijl we naar het vliegveld gingen. Ik heb nog een paar keer een gesprek proberen te starten maar hij, de chagerijn die het er is, gromde me telkens uit. Dus ik hield er snel mee op. Het was ook wel vroeg. Mike kwam aan om 7 uur 's ochtens en het was ongeveer anderhalf uur rijden. Ik was de nacht ervoor vroeg naar bed gegaan, maar ik betwijfelde of David dat ook had gedaan. Er waren wel vliegvelden dichter in de buurt maar dan zou Mike moeten overstappen. En dat wilde David perse niet. Ik zou geen reden weten maar ik hoorde hem nog door de telefoon horen grommen.
'Als je het ook maar waagt haar op een overstap vliegtuig te zetten.' Had hij gezegt met een dreigende stem. De stem aan de andere kant van de lijn leek hoger dan voor hij het zei.
'Luister je wel naar me?! Ze mág niet overstappen.' Weer die dreigende stem. De andere brabbelde weer wat.
'Het moet nog wel geregestreerd staan dat ze vliegt.' Hoe kon dat nou weer. Niet vliegen maar wel zeggen dat ze heeft gevlogen? Ik begreep na 2 zinnen al niets meer van het gesprek.
'Ik weet dat ik dat gedaan heb, maar... weet je wat? Bel dit nummer maar,' En hij gaf een mobiel nummer door. 'Die legt het je wel allemaal uit.' Ik vond het maar vreemd maar zei er niets van. Waarom zou iemand anders het moeten zeggen? Toen David me vroeg waar hij me mee kon helpen had hij opeens een aardige stem. Het was zo vreemd. Ik vroeg hem of ik mee mocht om Mike op te halen van het vliegveld. Hij keek me eerst even bedenkelijk aan.
'Jij bent Nick, toch?'
'Ja, hoezo?'
'Niets bijzonders, vroeg het me gewoon af.' Hij bleef me bedenkelijk aankijken. 'Ze heeft het vaak over je, wist je dat.' Mijn wangen waren waarschijnlijk zo rood als een tomaat.
'Maar... mag ik mee?'
Zijn ogen werde kleine speetjes en eerst zei hij niets maar toen klonk er een zachte: 'Oké.' Hij zei allemaal dingen die ik wel of niet moest doen. Bijv. vroeg opstaan, die snapte ik, maar ik mocht niet te veel eten als ontbijt en ik mocht mijn mobiel ook niet meenemen. Ik had maar naar hem geluisterd want ik wilde niet weten wat hij met me zou doen als ik dat niet deed.
Hij stond vroeg op mijn deurpost en zoals afgesproken had hij op de deur geklopt. Mijn haar was nog nat en ik was nog steeds bezig met mijn ontbijt, een appel, naar binnen aan het werken. Maar hij zei dat we gelijk moesten gaan. Ik gooide mijn appel snel weg en liep achter hem aan naar zijn auto. Hij haalde nog snel zijn koffertje van de pasagiers stoel en ik ging zitten. Het was een andere auto dan toen we haar gingen brengen. Toen had hij een simpele oude rode truck en nu had hij een porsche cayenne! De ramen waren zo donker dat je er vanaf buiten niet naar binnen kon kijken ook al stond het licht erop.
Mijn eerste vraag was daarom ook: 'Heb je een nieuwe auto gekocht?'
'Ja.' zei hij kort. De toon gaf duidelijk aan dat hij niet verder wou met dit onderwerp. Dus ging ik er niet op verder.
Ik keek na nog een paar keer proberen gewoon uit het raam en zag hoe het landschap aan me voorbij trok. Langzaam kwamen er steeds meer huizen en minder land tussendoor wat aangaf dat we in de buurt van de stad waren.
We reden direct naar het vliegveld toe waar hij op een gedeelte parkeerde wat ik niet eens kende. Hij pakte zijn koffertje van de achterbak en liep naar de hal van het vliegveld. Ik moest achter hem aan haasten om hem bij te houden.
'Oké Nick, als we zometeen in het ontvangst gedeelte zijn wil ik dat je haar vind. Begrepen?'
'Ja, meneer.' En we liepen in rap tempo verder. We gingen gangen in waar ik nog geen eens van wist dat ze er waren totdat ik er 2 meter vandaan was. Binnen een paar minuten waren we in de aankomst hal.
Ik begon gelijk met rond kijken of ik haar zag. Ik zag dat David het zelfde deed. En na een tijdje vond ik haar. Ze stond met haar rug naar me toe. Haar armen voor haar waar ik ze niet kon zien maar ik wist dat het haar was. Haar haar zat precies zoals altijd en ik herkende haar T-shirt.
'Mi-' wilde ik net gaan zeggen maar er kwam niets meer uit mijn mond toen ik zag bij wie ze was. Ik zag Lilly. OMG, IK ZIE LILLY, ging er keihard door mijn hoofd heen. David pakte me vast bij mijn mond zodat ik niks kon zeggen.
'Niemand mag weten dat ze hier is begrepen?' Ik knikte voor zover ik dat kon in de houdgreep van David. 'Als je het waagt om ook maar één geluid te maken zorg ik er voor dat er hele en dan ook echt hele erge dingen gebeuren.' Ging hij op drijgende toon verder. Terwijl hij dat zei kruiste Lilly's ogen de mijne. Haar blauwe ogen hielden me vast, ik kon geen andere kant meer opkijken. Zij kon ook geen andere kant op kijken. Haar ogen stonden groot en haar mond viel een beetje open. Haar haar armen vielen naast haar lichaam, waardoor je haar handen niet meer zag door haar veelste grote vest. Mike's hoofd draaide naar de hare en volgde toen haar blik. Een tweede grote schok raakte me. Dat was Mike helemaal niet. De kaak van het meisje was breder en haar ogen fel groen. Haar arm zat in een mitela. Toen ik de mitela zag wist ik gelijk dat het Kim was. Maar hoe kon dat? Waar was Mike. En waarom was Lilly hier? En waarom was ik hier dan als Mike er niet is? En waarom komen die ogen van Lilly me toch telkens zo bekent voor, nu nog meer dan anders? En... De derde schok was het grootste van allemaal. Het antwoord op bijna alle vragen en dingen die ik wou weten. Gewoon 1 simpel antwoord in 3 woorden te formuleren. MIKE IS LILLY!!! Dat ik daar niet eerder op kwam het was zo duidelijk nu ik er aan terug dacht. De rede waarom ze zoveel op elkaar leken. De rede dat ze moest huilen toen we over haar ouders begonnen. De rede waarom ze rood werd als er weer iets beschamends over Lilly op het nieuws was. De rede waarom zij een FBI agent op haar had lette. De rede waarom ze bij het proces moest zijn. Alles! Ik was als versteend. Ik kon niet bewegen, kon niet meer mijn ogen van Mike, of Lilly hoe je het ook wou noemen, afhalen. Ik kon zelfs niet meer ademhalen. Lilly leek alsof ze het zelfde had als ik. David liet me los en ik merkte dat mijn longen om zuurstof snakte. De lucht kwam in mijn longen alsof ik net iets had ondekt. Eigenlijk net iets te laat maar David wist gelijk dat ik het wist. Hij trok me mee naar hun en ik stompelde achter hem aan omdat mijn benen nog steeds niet goed werkte. Mike schudde Mike. Mijn hersens hadden het nog steeds niet helemaal opgenomen. Ze waren namelijk allebei Mike en ook weer allebei niet. Lilly kon ook weer bewegen en beende naar ons toe. Ik kreeg toen pas door dat ik de heletijd mijn mond open had staan. Ik klapte hem snel dicht en ging rechtop lopen. Toen we dichtbij elkaar waren sprong ze om mijn nek. Ik had het niet verwacht en viel bijna om.
'Ik heb je zo gemist.' Ze huilde weer.
'Ik jou ook.' "Soort van." Wou ik er achter zeggen want ik miste Mike. Echt heel erg. Maar ik had nu Lilly in mijn armen. Het was ook allemaal zo verwarrend. Ik aaide over haar rug en het voelde zó vertrouwd aan. Alsof het zo hoorde te zijn.
'We moeten opschieten.' zei David. Mike/Lilly liet me los en pakte het koffertje van David aan en haaste zich terug naar Kim en samen gingen ze het damestoilet. David trok me mee naar een man die in hun buurt stond.
'Dit is Lenny. Lenny dit is Nick.' Hij zag er niet uit als een FBI agent. Hij had een gewone spijkerbroek aan en een zwart t-shirt. Nergens de letters FBI ergens op staan. Hij was lang en een beetje slungelig. Hij had wel spieren en iets in zijn gezegt zei van: ik vermoord je als je maar iets waagt wat ik niet wil. Hij glimlachte en zijn spierwitte tanden kwamen te voorschijn. Hij stak zijn hand uit en ik volgde zijn voorbeeld.
'Lilly heeft het wel vaak over je, wist je dat?' En weer werd ik zo rood als een tomaat. 'Nou, je gezicht zegt het al.' Lachte hij. Ik keek in de richting van het damestoilet. Waarom duurde het toch zo lang. Of was het gewoon mijn verbeelding dat ik hier al een uur stond.
'Lang niet gezien, hoe is het?' vroeg David aan Lenny.
'Goed, maar we missen je wel op het bureau.' David lachte even.
'Wacht eens even.' zei ik er doorheen. 'Ben jij ook een FBI agent?' Ik vroeg het net ietsjes te hard. Ze keken snel om zich heen, maar zagen dat niemand mij gehoord had.
'Ssst! Niemand mag het weten.' Fluisterde David in mijn oor.
'Maar het is dus wel zo?' vroeg ik dit keer zachter. Ze knikte. 'Wat zit er eigenlijk in dat koffertje?' vroeg ik.
'Pruiken en andere kleren en kleurlenzen. Ze mogen onder geen beding gezien worden. Lenny zag net al dat een mannetje van de drugssmokkelaars in het vliegtuig zat.' zei hij zachtjes in mijn oor. 'Dat is ook de rede dat ze niet meer over mag stappen.'
'Wacht, alleen Kim gaat overstappen?'
'Deze is snel.' zei Lenny tegen David.
'Kun je wel zeggen.' antwoorde hij Lenny. 'Maar, ja, Lenny gaat mee met Kim in het vliegtuig en wij gaat samen met Lilly in de auto terug.' Ik fronsde. 'Of Mike, wat je beter schikt.' Hij trok te snel conclusies.
'Dat is het niet. Maar met dit plan proberen jullie toch die achtervolger op het vliegtuig te krijgen en dan bij het andere kleinere vliegveld op te pakken? Daar staan dat waarschijnlijk politie wagens en zo?' Ze knikte allebei niet snappend waar ik op verder ging. 'Maar heeft hij dan niet door dat er maar 1 meisje instapt en niet 2?'
'Daar hadden wij ook aan gedacht dus laten we ze in elkaar verkleden. Kim wordt Lilly en Lilly wordt Mike. Als je begrijpt wat ik bedoel.' Ik knikte. Op dat moment liepen de meiden de kleed kamer uit. Lilly oftewel Kim liep gelijk door naar het het andere vliegtuig en Mike/Lilly liep naar ons toe. Het vreemde was dat Kim haar gips niet meer om had. Ik zag het verschil alleen door de kaak. Toen Lilly bij ons was vroeg ik er gelijk naar.
'Het zou nogal opvallen als ik opeens een gips kreeg dus om die reden trok ik mijn grootste vest aan zodat haar spalken niet zichtbaar zouden zijn. Die zaten onder haar gips verwerd zodat niemand zou merken dat ze ze sowieso had. Perfecte dekmantel.' Ze keek me even aan. 'Jij past je er wel gemakkelijk aan.'
'Mijn hersenen werken nog niet hoor,' zei ik half lachend. 'Het lijkt alleen dat het zo is. Zometeen raak ik in shock dus misschien kunnen we opschieten.'
'Is goed.' en David trekt me mee. Hij geeft Lenny nog een klein gebaar. We benen weer langs de weg waar we naar binnen waren gekomen.
Hij drukt op het knopje van zijn sleutel en de autolampen lichten op.
'Heb je de porsche genomen?' vroeg Mike. Shit, ik bedoelde Lilly. Ik moest nog zo wennen aan het verschil.
'Wat is er mis mee?'
'Het is nogal opvallend, niets meer.'
'Ik moest snel zijn, die truck haalt nog geen eens 80 kilometer per uur.' legde hij uit. We stapten in en David en Lilly waren druk aan het praten over... geen idee eigelijk. Ik was zo ver weg dat ik niks merkte van de omgeving. Ik keek naar buiten maar of het regende of droog weer was had ik niet door. Alles om me heen was vervaagd in informatie die ik gelijk weer vergat zodra mijn zintuigen er mee in contact kwamen. Mijn hersenen waren nog steeds bezig met het omzetten van Mike en Lilly in één mens genaamd Lilly. Het was makkelijker gezegd dan gedaan. Het ging helemaal in tegen alles wat ik dacht en wat hoorde te zijn. En toch probeerde ik het.
'Nick? Nick? We gaan... Volgens mij is er iets mis met hem. Nick? Verdomme Nick antwoord!' Ik draaide mijn hoofd naar haar gezicht. Lilly keek mij bezorgd en David deed hetzelfde. 'God, hij is weer terug op aarde. Ik dacht dat je een grapje maken over dat schok geval.' Er drong een waterig lachje door op haar gezicht. 'Nick? Misschien is hij toch niet terug, hij kijkt nog steeds zo... afwezig.'
'Nick?' Ik voelde een por tegen mijn arm. 'Nick?' David porde me alweer.
'Nick, dit is niet grappig dus stop er maar mee.' Lilly klonk ongerust. Ik probeerde te bewegen. Ik probeerde ze uit te leggen dat alles oké was. Ik probeerde... maar het lukte niet. Mijn lichaam werkte me tegen. Het voelde alsof mijn botten van staal waren en mijn bloed kwik. Mijn oogleden werden zwaarder en zwaarder. Totdat ze dicht vielen en ik ze niet meer open kon krijgen. Ik hoorde nog één keer Lilly 'Nick!' roepen voordat alles zwart word.