één.

'Hahaha stop alsjeblieft!' ik bulder het uit van het lachen. 'Stop Tom, stop!hahah' Tom blijft doorgaan met kietelen en ik ben terplekke aan het sterven. 'Sto-hop!' Gil ik eindelijk. 'Dus, wie was de beste? Ik, met mijn prachtige pianosolo die zo proffesioneel klonk of dat amateurspel van Georg's keyboard?' vraagt Tom nog een keer. 'Wel, euhm..' langzaam doe ik een paar stapjes achteruit. 'Misschien.. uuhm.. wacht eens.. ik weet het.. GEORG!' Gil ik en ik loop snel weg door de smalle gangetjes van de tourbus. Ik snel me naar de ontspangsruimte, waar Georg en Bill aan het spelen zijn op de playstation 3. Gustav zit op zijn laptop, zoals gewoonlijk.'Help me!' ik loop snel naar Georg. 'Hij gaat me vermoorden!' Tom komt hijgend de kamer binnen, zijn ogen gericht op mij. 'Nee! Georg, vecht men jongen! Toe dan!' ik duw Georg naar voren. Maar in plaats van mij te helpen neemt hij me vast aan men schouders en richt me naar Tom. Luid begin ik te protesteren als ik hun samenzweerig plannetje opmerk. 'Kan het een beetje stiller alsjeblieft!' Gustav kijkt ons allemaal aan. 'Toe Gus' Tom richt zijn ogen naar de hemel. 'Nee, Tom, Gustav heeft gelijk, ik heb nu al hoofpijn, en vanavond moet geweldig worden dus ga ergens anders mensen lastig vallen.' zegt Bill hard. 'Steek.' voeg ik er snel aan toe. Tom sluit zijn ogen tot spleetjes en laat zijn middelvinger zien. Ik lach en worstel me uit de greep van Georg. Zonder nog iets te zeggen loop ik de kamer uit, naar mijn eigen kamer toe. Ik slaap Samen met nog iemand van de catering op deze bus, de rest van de crew slaapt op de andere bus. Ik zorg dan ook voor dat de verlanglijstjes over onderandere de kleedkamer allemaal in orde zijn. Ik zorg ook mee voor de maaltijden van de jongens en de rest van de crew. Nu ik in mijn cabinetje ben, leg ik me neer op bed. Energie is altijd welkom en eventjes mijn ogen sluiten kan vast geen kwaad...


'Rosie Papion. Dat is je echte naam. Hoor je me Rosie? Geef een teken als je dit begrijpt: weet je wie je bent?' Langzaam open ik mijn ogen. Mijn zicht is wazig en ik hoor allemaal vreemde stemmen. Na een aantal keren knipperen zie ik alles duidelijk. Ik zit aan een lange witte tafel in een kale kamer. Over mij, aan de andere kant van de kamer zit een zwaarlijvige man die me afwachtend aanstaart. Niet alleen hij, maar alle mensen rond de tafel kijken me aan met die zelfde blik. Angstig kijk ik rond, vluchtig naar elk gezicht dat ik kan waarnemen. 'Rosie?' vraagt de man weer. Ik open men mond maar er komt geen geluid uit. De pijn van mijn keel is niets vergeleken met de angst en de wanhoop die ik nu voel. 'Wa.. waar ben ik?' mijn stem klonk geraspt en schor. 'Je bent veilig, Rose, je bent hier omdat wij je gaan helpen. Het valt niet te bestrijden, maar men heeft metodes en medicijnen die de ziekte wat dragelijker maken.' 'Ziekte? Welke ziekte?' mijn ogen schieten alle kanten op en net als ik beslis dat ik zal weg rennen van deze gekken, merk ik dat ik vast zit in een rolstoel, ingewikkeld met witte doeken. Hevig trek ik mezelf naar achter en naar voor, en duw mezelf van het doek weg. Zelfs mijn armen en handen zijn ingepakt. 'Laat me gaan!' schreeuw ik. 'Wat willen jullie van mij?' wanhopig begin ik te huilen, ik was bang. Ik was nog nooit zo bang geweest als nu. 'Rosie rustig, we gaan je helpen, je mag niet geloven wat je hersens je aangeven. Geloof het niet, Rosie! Je moet onthouden wie je bent. Blijf bij ons.' de man ratelde aan één stuk door. 'Wat bezielt u! laat me gaan verdomme.' Ik schreeuw, ik roep, ik gil. Niets lijkt te helpen. Iedereen aan de tafel blijft kalm zitten. De dikke man steekt een sigaret op en legt zijn vrije hand op zijn kale hoofd. 'Laat me gaan!'




Ik schrik wakker! Het was gewoon een domme droom. Ik sta opgelucht op en kijk naar de klok. 'O jee' mompel ik. Het is al half 4, iedereen zal al in het concertgebouw zijn. Snel neem ik mijn tas en loop naar de buschauffeur. 'John, is iedereen al binnen?' vraag ik. John knikt en gehaast loop ik naar buiten. Ik maak een lijstje in mijn hoofd van wat ik allemaal nog moet doen en ik begin meteen te stressen. 'shit shit' mompel ik zachtjes, terwijl ik zoek naar de kleedkamers. Eindelijk zie ik een deur met een plaatje waar 'tokio hotel' opstaat. 'Jonges! waar is rita?' roep ik als ik paniekerig de kamer in loop. Bill warmt zijn stem een beetje op en Gustav en Tom spelen pingpong. Georg.. die zit warsschijnlijk op de wc aangezien ik hem niet vinden kan. 'Rita is al in de keuken aan het koken.' terwijl Gustav dit zegt blijft hij geconcentreerd naar het stuiterende balletje kijken. 'En waar bevind de keuken zich?' 'in deze gang, op het einde, links.' 'oke bedankt!' al lopend zoek ik de keuken. 'Eindelijk Rosie! Ik heb de helft van de maaltijd alleen gemaakt, hup aan de slag!' Roept Rita van achter het fornuis. Rita is een stevige, ronde vrouw van rond de 50 en koken kan ze als de beste. Meteen begin ik de champignons te snijden voor de vegetarische lasagna. Rita is al bezig met het nagerecht. Zo gaat het elke dag te werk; Rita doet de voorbereidingen van het hoofdgerecht, ik maak het af, en dan maakt Rita het nagerecht. Je zal je wel afvragen waarom ik dit baantje doe. Ik heb het natuurlijk niet vrijwillig gekozen, maar van mijn vader moest ik werken, zelfstandig leren worden, Ik ben amper 19 en hij vond dat ik maar eens volwassen moest worden. Rita is een goede kennis van mijn vader en zij had het dan voorgesteld. En het feit dat ik nu tokio hotel heb leren kennen vind ik helemaal niet erg, het zijn stuk voor stuk geweldige jongens. Terwijl ik de gekookte groentjes in het deeg leg werp ik een blik op de klok. 'shit! het is al twintig voor 5!' piep ik. Rita maakt zich geen zorgen, kalm en totaal in vrede maakt ze de nagerechtjes mooi af met chocolade schilfers. Ik daar in tegen ben altijd al het stressende type geweest. Zelfs straks, als de maaltijd al lang is binnengewerkt bij iedereen, zal ik samen met de jongens dood gaan van de zenuwen. Ik snap best dat zij nerveus zijn, maar dat ik me ook elke keer benauwd voel vlak voor een optreden, is werkelijk beschamend. Ik schrik wakker door Rita, die begonnen is met zingen. Snel zet ik de lasagna in de oven. 'oke, kan ik nog iets doen, Rita?' ze schud haar hoofd en gaat door met zingen. 'goed..' mompel ik terwijl ik naar de kleedkamer loop van de jongens, mijn tas stond er namelijk nog. 'hoi!' roep ik vluchtig en ik neem snel mijn tas. 'Rosie! kom er bij!' roept Bill en hij klopt naast zich op de bank. 'Neen, ik ga even een sigaret roken.' 'Ja, dat mag binnen hoor.' Bill doet net alsof ik iets ongelofelijk stoms zei. Na even aarzelen ga ik naast Bill zitten en steek een sigaret op. Het is een slechte gewoonte van me, dat als ik stress heb, ik dan ga roken. Tom komt ook al rokend tegenover ons zitten en ik vind het best wel een dom zicht. 'Jongens..' ik trek nog eens lang. 'We gaan stoppen.' zeg ik vastberaden. Tom kucht even 'neen.' zegt hij zonder enige emotie. ik weet precies hoe ik dit moet aanpakken. 'Oja? kan je het niet aan Tom? ik weet zeker dat het je niet eens lukt om een dag te stoppen!' zeg ik zelfverzekerd. 'Wat?! een dag?! tuurlijk wel! zelfs een hele week.. wat zeg ik? twee weken.' ik heb tom waar ik hem hebben wil. 'twee weken maar? dat is erg kort hoor.' plaag ik. 'Wedden dat het me lukt!' Tom's ogen vormen zich tot spleetjes. 'Wedden dat ik het langer vol hou!' antwoord ik op een nogal scherp toontje. 'Wedden dat ik win!' lacht Bill nu. 'Oke, als ik win mag ik een heel week in een hotelkamer slapen van één van jullie!' stel ik voor. Eindelijk geen harde tourbusbedje meer. 'Oke! Als bill en ik winnen doe je een heel week wat wij willen, alles koken wat we maar willen, mijn gitaren mee dragen, ons masseren.. noem maar op!' kaatst Tom terug. 'Oke Deal!' 'Deal!' .