Hoofdstuk 5.3

Toen Danielle die ochtend wakker werd, wist ze meteen welke dag het was. Donderdag 9 mei. Danielles eerste verjaardag zonder Eleonore.
      Normaal gezien werd Eleonore vandaag gekroond tot koningin. Ze zou voor heel het land verkondigen dat ze Jonathan als haar verloofde koos. De hoofdstad zou in feeststemming zijn geweest en het bal, dat na de kroning volgde, zou de hele nacht geduurd hebben.
      Danielle draaide zich op haar rug en zuchtte. Geen bal vandaag, geen kroning en geen feest, maar vooral… geen Eleonore. Voor Danielle was er enkel het zeurende gemis en de verschrikkelijke kennis dat ze alleen tegen deze dag zou moeten opboksen.
      Danielle sloot haar ogen. Het leek wel een eeuwigheid dat ze Eleonore nog had gezien, nog met haar had gesproken. Eerst was het één dag, toen vijf en nu… Een hele maand zonder haar tweelingzus aan haar zij. De lege plek naast Danielle schrijnde en smeekte om ingevuld te worden.
      Danielle bleef in bed liggen tot Gwen met een licht klopt op de deur haar kwam wekken. Het kamermeisje stapte binnen en wenste Danielle met zachte stem een gelukkige verjaardag.
      Danielle gaf geen antwoord.

Danielles verjaardag begon niet erg feestelijk. Het eerste punt op de agenda was een ontmoeting met het team van Blauw Bloed. Zij zouden het volledige toernooi volgen en alle artikels in het magazine plaatsen. Danielle begroette het team in de bibliotheek, die vooraan in het kasteel lag. Ze zuchtte opgelucht toen ze zag dat Arthur Le Grelle niet een van hen was. In de plaats zaten er drie mensen - twee mannen en één vrouw - die meteen recht schoten zodra Danielle binnen liep.
      ‘Het is een hele eer om u te mogen ontmoeten, prinses,’ zei de eerste journaliste. Het was een vrouw van middelbare leeftijd met grijs haar. ‘Mijn naam is Zana en ik ben de reporter. Ik zal alles wat er in de volgende twee maanden gebeurd noteren en omvormen tot een wekelijks artikel.’
      Danielle glimlachte naar haar. Dit was dus de persoon bij uitstek die ze moest overtuigen van haar kunnen. Zana stelde ook de twee heren achter haar voor. Felix, een ietwat kleinere man, zou portretten tekenen van alles wat er gebeurde en deze bij de tekst van Zana voegen. Anton, een robuustere man, zou alle evenementen van A tot Z organiseren. Danielle begroette hen ook en en kreeg een vrolijke zwaai van Anton in de plaats.
      ‘Vandaag wilde u een verjaardagsboodschap in het magazine, toch?’
Danielle knikte. Ieder jaar maakten zij en Eleonore iets voor het volk. Toen ze klein waren, bestond het uit tekeningen of zelfverzonnen gedichtjes die in de krant gedrukt werden. Later werden het serieuzere boodschappen, politieker getint.
      ‘Dat klopt,’ zei Danielle, ‘maar die komt normaal gezien in de nationale krant en niet in Blauw Bloed.’
      Zana glimlachte. ‘We hebben een afspraak met de koning. Voor de komende twee maanden zullen alle zaken rond het koningshuis exclusief in ons blad verschijnen. Op de kroning en verloving na, natuurlijk.’
      ‘O. Prima.’ Danielle perste haar lippen opeen.
      ‘We hebben de tekst voor uw verjaardagsboodschap al geschreven,’ ging Zana verder. We willen u er niet mee lastig vallen.’
      ‘Ik dacht dat ik voor mijn eigen tekst moest zorgen?’
      ‘Ik wil niets aan het toeval overlaten. Maar u kan de tekst wel nalezen, als u dat wilt.’
      Danielle knikte traag. Ze was niet van plan om in Blauw Bloed te verschijnen met woorden die niet de hare waren. ‘Ja, zou ik de brief mogen zien?’
      Zana knikte maar haar achteloze houding werd doorbroken door een zenuwachtig trekje rond haar mond. Ze grabbelde even in haar tas en gaf de tekst aan Danielle. Die las hem snel door en wist meteen dat het fout zat. De brief ging maar door over Eleonore, hoe hard Danielle haar miste en dat ze zich niet kon inbeelden hoe ze deze verjaardag zonder haar moest doorbrengen. Helemaal onderaan stond de aankondiging voor het toernooi.
      ‘Zana, het spijt me, maar dit kunnen we niet publiceren.’
      ‘En waarom niet?’ de reporter keek Danielle met opgetrokken wenkbrauwen aan.
      Danielle schudde haar hoofd. In het artikel van Zana klonk ze gebroken, verscheurd door verdriet. Dat dat ook de waarheid was, betekende niet dat het volk daarvan mocht snoepen. Danielle zag al voor zich hoe haar woorden van rouw achteloos aan de ontbijttafel werden gelezen - of nog erger: op het toilet. Het magazine zou uiteindelijk in de vuilbak eindigen, met Danielles verdriet erbij. Alsof het geen betekenis had.
      Maar Danielle weigerde om haar echte redenen bloot te geven aan Zana. In de plaats zei ze: ‘Ik doe de verjaardagsboodschap ondertussen achttien jaar en ik heb altijd mijn eigen tekst geschreven, samen met Eleonore. Dat doe ik dit jaar liefst ook.’ Ze gaf de brief terug aan Zana, die hem met een zuur mondje weg stak.
      ‘Prima, prinses,’ zei ze, ‘maar we moeten de tekst wel zo snel mogelijk bij de drukker krijgen.’
      ‘Jij kan snel schrijven, toch? Wel ik ken de verjaardagsboodschap vanbuiten.’ Danielle hoopte dat de leugen niet te zeer doorschemerde in haar stem. ‘Heb je iets bij je om te noteren?’
      Zana knikte en ze namen plaats op de tweezit. Danielle werd afgeleid door een krassend geluid en keek rond zich. Felix zat niet veel verder en trok met houtskool grote halen op een papier. Danielle zag hoe haar eigen gezicht langzaam vorm kreeg en keek de jonge man beduusd aan. Normaal gezien vroegen ze altijd haar toestemming, voor ze met een portret begonnen. Maar Danielle begreep al snel er aan de volgende weken niets normaal zou zijn.
      ‘Ben je er klaar voor?’ Zana zette zich in een makkelijke houding, pen op het papier.
      Ineens kreeg Danielle het bloedheet. In de voorbije zeventien jaar hadden zij en Eleonore de verjaardagsboodschap samen gedaan. Eleonore stak de tekst ineen terwijl Danielle haar meer stoorde dan hielp. Het was Eleonore die ervoor zorgde dat ze steeds een mooie boodschap hadden. Nu stond Danielle er alleen voor en ze slikte. Ze had haar zus nodig. Ze kon dit niet alleen.
      ‘Prinses Danielle?’
      Het liefst wilde Danielle wegrennen, even wat frisse lucht nemen en alles op een rijtje zetten. Ze wist echter dat daar geen tijd voor was. De verjaardagsboodschap moest morgenochtend verschijnen en ze zou de tijd verdoen van alle mensen die aanwezig waren. Dus rechtte ze haar rug en keek Zana aan. ‘Lieve inwoners van Meerendal…’
      Zana begon meteen driftig te pennen.
      ‘Het is ondertussen een maand geleden dat we afscheid moesten nemen van onze geliefde Eleonore. We voelen haar afwezigheid iedere dag, maar voelen ons ook gesterkt door jullie steun en medeleven.’ Danielle glimlachte krampachtig naar Zana en, voor ze als een kaartenhuisje in elkaar zou stuiken, ging ze verder. ‘Op deze achttiende verjaardag heb ik ook een speciale aankondiging. Iets ongezien in de lange geschiedenis van Meerendal. Ons kasteel zal binnen enkele dagen namelijk het speelveld worden van een toernooi.’
      Danielle hield de uitleg kort en simpel. Het toernooi zou acht weken duren, waarbij ze iedere week een kandidaat naar huis zou sturen. Op het einde bleven er twee kandidaten over en zou ze tijdens haar kroning kiezen wie er zou winnen. Die persoon werd natuurlijk haar verloofde en toekomstige koning van Meerendal. Het hele gebeuren werd gerapporteerd en gepubliceerd door Blauw Bloed.
      ‘Ik hoop van ganser harte dat ik op jullie steun mag rekenen bij mijn zoektocht naar ware liefde. Liefs, Danielle.’ Ze knikte naar Zana als teken dat ze klaar was. Ze wilde rechtstaan maar Zana legde snel een hand op haar pols. ‘Danielle misschien kan je wat meer vertellen over Eleonore?’ Zana’s droeg een vriendelijke glimlach maar haar ogen stonden hard. ‘Het zou je imago serieus opkrikken als je je … gevoeligere kant wat meer toonde.’
‘Nee, het is prima zo.’ Hoe minder Danielle vertelde, hoe minder materiaal het volk zou hebben om haar te bekritiseren. Daarbij zaten haar emoties al heel de dag hoog en ze durfde het niet te riskeren om bij het team van Blauw Bloed in huilen uit te barsten.
‘Ik veronderstel dat jullie genoeg hebben zo?’ Danielle wendde zich tot Felix en Anton. Die laatste knikte en dat was reden genoeg voor Danielle om de zitkamer te verlaten.
Ze hoorde hoe Zana achter haar rug tekeer ging tegen haar staf maar voor eventjes kon het haar niets meer schelen.