You, Me, We both feel Quilty?!

We reden nu terug naar huis toen mij telefoon ging ik keek naar het scherm Vera zag ik en ik keek naar Edward die knikte en ik nam op Heej met mij is ik vrolijk.
Ik klonk op een of andere manier bijna altijd vrolijk aan de telefoon.
Heej hoorde ik langzaam, ik ben nu in het ziekenhuis en nou het gaat niet zo goed met Dylan!
*eigenlijk, best slecht! Dacht ze. O, moet ik komen ?! Vroeg ik snel. Nee, is niet nodig Bernice en Renske zijn hier al! Ik wou het gewoon zeggen! Weet je het zeker zei ik.
Ja zeker! Zei ze nu vastbesloten, Oké nou ja bel als er iets verandert en kus aan de rest!
Zal ik doen, Houvanhou doei! Hou meer van jou doei! Zei ik er snel achter aan.
Ik hoorde aan Vera haar stem dat is heel verdrietig klonk, ik wist niet waarom.
Het was haar stalker, ik voelde me zoo Verantwoordelijk.
Ik had daar eigenlijk moeten zitten en niet Vera, ik voelde me nu nog schuldiger.
Problemen zei Edward nu nieuwsgierig, Nou ja, de jongen die bij het ongeluk was, het gaat niet zo goed met hem zei ik en keek recht vooruit.
Het was mijn schuld dacht ik, hij was daar rijden weg, met mij achterop, en misschien was het anders gegaan als ik er niet was. Weer voelde ik de druk op mijn schouders, ik voelde het gevoel net als of ik weer een huilbui zou hebben maar er kwamen geen tranen.
Ik had niets, ging zelfs al weer uit en hij ligt nog steeds in het ziekenhuis.
Edward keek me een beetje zielig aan maar zei niets.
Ik stapte uit zijn auto, bleef mooi zo’n aston Martin, als ik ooit geld over zal hebben, nou dan wist ik het wel. Dit moeten we vaker doen zei Edward met een big smile. Jaaa tuurlijk zei ik langzaam.
Tot overmorgen wel op tijd komen op de set zei hij met een smile.