Hoofdstuk 5.2

Danielle liep meteen richting de Groene kamer. Daar lag briefpapier en een pen, zodat Danielle een brief voor Victor kon schrijven. Ze zou hem voorleggen wat haar ouders precies van zin waren – en vooral het plan dat zij daaraan gebreid had. Voor Danielle was het simpel. De zeven andere kandidaten waren geen concurrentie voor Victor, dat wist ze ook zonder hen te ontmoeten. Dus zou ze het spelletje van de koning en koningin meespelen, ze zou het toernooi doorstaan en op het einde een zogezegd hartbrekende keuze maken, die ze eigenlijk vandaag al maakte. Victor zou winnen en haar verloofde worden en zo kreeg Danielle wat ze eigenlijk al die tijd toch al gewild had.
Danielle balde haar vuisten. Ze kon nog steeds niet geloven dat haar ouders dit deden. Iedereen in het koninkrijk, alle generaties die Danielle waren voorgegaan, hadden zelf een verloofde mogen kiezen. Waarom zij dan niet? Danielle werd als eerste - en hoogstwaarschijnlijk als enige - gedwongen om het via dit belachelijke toernooi te doen en ze kon het idee niet uitstaan.
En dat was niet het enige… Blauw Bloed zou het hele gebeuren op de voet volgen. Danielles gezicht zou wekenlang over de voorpagina gesmeerd worden en dat was net de plek waar ze liefst zo min mogelijk was. Danielle haatte de belangstelling van kranten, dat had ze altijd gedaan. Terwijl Eleonore de aandacht stal, bleef Danielle mooi uit de schijnwerpers. Daar zat ze het liefst en kon ze doen wat ze wilde, zonder dat er miljoen ogen op haar gezicht waren. Nu had ze echter geen keuze.
Danielle liep de Groene kamer binnen en bleef stokstijf staan. Zachte stemmen en een gedempt gebons kwamen uit Eleonore’s slaapkamer. Danielle fronste en liep de kamer binnen, waar verschillende bedienden in de weer waren. Er stonden dozen en kisten over de vloer verspreid en de bedienden stopten voorzichtig spullen erin. Eleonore’s spullen.
Zodra Danielle de kamer binnen stapte, stopten de bedienden en bogen ze.
‘Waar zijn jullie mee bezig?
De bediende vooraan antwoordde als eerste. Het was een jong meisje, dat Danielle nog maar een paar keer in het kasteel had gezien. ‘We moesten de slaapkamer van prinses Eleonore uitruimen, mevrouw. Op vraag van de koning.’
Danielle klemde haar kaken op elkaar. Nee, haar vader ging te ver. Eerst het toernooi en nu dit?
‘Jullie stoppen onmiddellijk.’ Danielle groef in de dozen en zette alles weer op zijn plek. Eleonores boeken op de plank voor het bed, de kussens geordend op bank. Precies zoals het was.
De jonge bediende schraapte haar keel. ‘Maar mevrouw, de koning zei-‘
‘Het kan me niets schelen wat de koning zei.’ Danielles hart raasde als een wilde tegen haar borstkas. Ze mochten niet aan Eleonores spullen komen. Toen Danielle hier gisteren nog was, waren Eleonore’s spullen als laatste door haar zus aangeraakt. Het waren haar vingertoppen die haar muziekdoosje als laatst hadden gesloten, haar geur die in de kamer bleef hangen. Nu was alles verdoezeld voor de bedienden. Het vrat Danielle op vanbinnen. ‘Ik zeg dat jullie er nu mee moeten ophouden en daarmee uit.’
‘M-Maar… Wat moeten we dan tegen de koning zeggen?’
Danielle kneep haar ogen lichtjes toe. Normaal sprak niemand haar tegen, zeker de bedienden niet. Ze griste Eleonores jas uit de handen van het meisje en gromde: ‘Dat zoek je zelf maar uit. Uit de kamer van mijn zus, nu!’
‘Maar-‘
‘Eruit zeg ik!’
‘Mevrouw-‘
Pats! Het geluid van een slag werd door de kamer gesmeten. De bediende greep onthutst naar haar wang en Danielle zette met grote ogen een paar stappen achteruit. Beduusd keek ze naar haar eigen hand. ‘O nee,’ zei Danielle zacht. ‘Het spijt me zo. Ik wilde niet… Ik wist niet…’
De bediende sloeg haar ogen neer, maar Danielle zag nog net de tranen erin blinken. ‘Het spijt me dat we u gestoord hebben, mevrouw.’ De bediende boog en liep snel de kamer uit. De andere bedienden volgden geruisloos achter haar, hun blik naar de grond gericht.
Danielle bleef alleen achter in de kamer en verborg haar gezicht in haar handen. Nog nooit in haar hele leven had ze een bediende geslagen. Ze wist niet wat haar bezielt had om het nu wel te doen…
Danielle zuchtte diep en liep naar haar eigen slaapkamer, waar ze begon met de brief voor Victor. De inkt op het papier vervaagde echter snel in het beeld dat ondertussen op Danielles netvlies gebrand stond: de onthutste bediende, met tranen in haar ogen.