Hoofdstuk 5.1

De dag voor haar achttiende verjaardag begon voor Danielle meteen met een hoofd vol zorgen. Ze haastte zich naar de troonkamer, waar haar ouders gevraagd hadden om haar te ontmoeten. Daardoor wist Danielle meteen dat het serieus was. Waar haar ouders het ook over wilden hebben, het was niet iets dat in de gangen of aan de ontbijttafel gezegd kon worden.
De koning en koningin zaten ieder op hun troon, die een paar trappen boven de begane grond stond. Zodra Danielle binnen stapte, werden de bedienden gevraagd om de kamer te verlaten. Danielle keek toe hoe ze naar buiten glipten. ‘Mam, pap. Waarom werd ik op audiëntie gevraagd?’ vroeg Danielle sarcastisch.
‘Het is geen audiëntie, Danielle,’ antwoordde de koning op een geïrriteerde toon. Zijn ogen stonden glazig en zijn mond was vertrokken tot een streep. Danielle vroeg zich af wanneer hij voor het laatst gelachen had en was het antwoord zoek. Meteen daarna besefte ze dat voor haar hetzelfde geldde.
‘Goed dan,’ zei Danielle, ‘Waarom hebben jullie me gevraagd om naar hier te komen?’
‘We hebben een voorstel voor je.’ De koningin haalde de krant tevoorschijn, waar het gezicht van Danielle op de eerste pagina pronkte. ‘We hebben het hier nog niet over gehad.’
Danielle zuchtte. ‘Ik heb dat interview verknald, ik weet het. Maar de journalist was erg opdringerig en-‘
‘Het maakt niet uit hoe je in deze positie bent geraakt,’ onderbrak de koning haar. ‘De vraag is hoe we je eruit kunnen krijgen. Dankzij de kranten heeft het volk momenteel een erg slecht beeld van je. Daar moeten we verandering in brengen, nu je kroonprinses bent.’
Danielle slikte. Een maand sinds Eleonore’s dood en ze kon er nog steeds niet aan wennen. Zij, de kroonprinses. Alles daaraan leek niet te kloppen.
‘Morgen ben je jarig, Danielle,’ zei haar moeder op een zachte toon. ‘Het wordt geen achttiende verjaardag zoals we gewoon zijn. Er is geen kroning of verlovingsfeest, we weten beiden dat je daar nog niet klaar voor bent. Maar we hebben wel iets nodig om je imago op te krikken. Zodat je een kroonprinses wordt om naar op te kijken, om van te houden… net zoals Eleonore dat was.’
‘Daarom,’ haakte de koning in op haar woorden, ‘hebben we, samen met de raadgevers, beslist om een soort toernooi te organiseren.’
‘Een toernooi? Wat bedoel je?’
‘We kunnen je kroning enkele maanden uitstellen, maar daarna zal je koningin worden – of je daar nu klaar voor bent of niet. En voor jou is het belangrijker dan voor wie dan ook om een goede partner te kiezen. Je hebt geen jarenlange training gehad, zoals Eleonore. Je hebt iemand nodig die je bij kan staan en, bovenal, iemand waar het volk achter staat.’
Danielle probeerde de woorden van haar vader te ontrafelen en de puzzelstukjes in elkaar te steken. Haar ogen werden groot toen ze het begreep. ‘Jullie willen een wedstrijd organiseren om een verloofde voor me te vinden. Is dat het?’
De koning knikte. ‘We hebben acht mannen geselecteerd om naar het kasteel te komen. Jij zal een van hen kiezen als je verloofde. Ze zijn alle acht even capabel om jou bij te staan en je te ondersteunen, eens je gekroond wordt.’
‘En,’ voegde de koningin toe, ‘een team van journalisten zal het hele gebeuren rapporteren. Zo kan het volk volgen wat er precies gebeurt. We hebben een afspraak gemaakt met Blauw Bloed. Alle verslagen zullen in het blad verschijnen.’
Danielles mond viel nog net niet open. ‘Dit kan niet waar zijn. Waarom?’
‘We moeten je weer begeerlijk maken, Danielle,’ zei de koningin. ‘Wat is er nu begeerlijker dan een vrouw waar acht mannen om vechten?’
‘Als je eenmaal gekroond wordt en het toernooi op zijn einde loopt, zal je aan het land verkondigen wie van de acht je kiest. Daarna zal het volk aan je voeten liggen.’ De koning keek zelfvoldaan naar zijn jongste dochter.
Danielle wilde protesteren en voor zichzelf opkomen maar de woorden renden van haar weg. Ze wilde al weken niemand zien, zelfs Julia niet, hoe kwamen haar ouders erbij dat acht vreemdelingen wel de oplossing zou zijn? Daarbij was haar eerdere interview met Blauw Bloed niets minder dan een fiasco geweest. Zou een tweede rapportage niet enkel olie op het vuur gooien?
Danielle schudde heftig haar hoofd. ‘Nee. Ik wil dit niet. Ik vind zelf wel een manier om mijn imago te verbeteren, maar dit is het niet.’
De koning kreeg een koude blik in zijn ogen. ‘Denk je echt dat we niet alle opties bekeken hebben? Je hebt het flink verpest, Danielle. Niet alleen door het artikel in Blauw Bloed, maar ook door je gedrag voorheen. Je bent nonchalant en slordig. We lieten je begaan omdat Eleonore toch de leiding nam. Maar nu is het tijd dat je je verantwoordelijkheden opneemt.’
Het bloed steeg naar Danielles wangen. Ze wist dat haar vader gelijk had. Terwijl Eleonore op staatsbezoeken vertrok, ging Danielle naar een bal of kon ze dagen verdwijnen met Julia. Eleonore leerde de staatshoofden vanbuiten, terwijl Danielle stiekeme afspraakjes met Victor had. Ze had haar positie als tweede in de lijn nooit voor lief genomen, maar besefte nu pas wat het voor haar betekend had.
‘Ik weet wat jullie van me verwachten,’ zei Danielle, terwijl ze probeerde om rustig te blijven. ‘En ik beloof dat ik lessen zal nemen, net zoals Eleonore dat deed. Ik zal er alles aan doen om haar bij te benen, zo snel als ik kan. Maar alsjeblieft, dit toernooi… Dit wil ik niet.’
‘De monarchie is belangrijker dan wat jij wilt!’ De harde stem van de koning echode door de hal. ‘Daarbij zijn alle voorbereidingen al getroffen.’
‘Het is niet alleen voor jou, meisje,’ zei de koningin op sussende toon. ‘We moeten de moraal van het volk opkrikken. Onze raadgevers zeggen dat er een droevige sfeer in de straten heerst sinds Eleonore… sinds ze weg is.’
‘En jullie denken serieus dat dit toernooi de oplossing is? Wie zegt dat het volk dit wil zien? Acht mannen die strijden om de hand van een vrouw… De wereld is aan het veranderen hoor!’
‘Niet zo veel en niet snel genoeg voor jou.’ De koningin zuchtte diep.
Danielle graaide met haar vingers in haar haren. Het werd haar stilletjes aan duidelijk dat de beslissing al gemaakt was nog voor ze een voet in de troonkamer had gezet. Er was niets dat zij nog kon doen of zeggen om daar iets aan te veranderen.
Danielle stond op het puntje om in huilen uit te barsten, maar probeerde zichzelf te kalmeren. Het toernooi zou er komen, maar dat betekende niet dat ze haar eigen draai er niet aan kon geven. Ze raapte haar chaotische gedachten bijeen en zei toen: ‘Goed, ik doe mee. Maar op één voorwaarde.’
De koning wilde meteen tegen haar ingaan, maar zijn echtgenote legde haar hand op zijn onderarm en keek vragend op. ‘En dat is?’
‘Victor Delacroix wordt een van de acht deelnemers aan het toernooi.’
‘We hebben de acht al gekozen,’ antwoordde de koning meteen. ‘En daarbij, waarom wil je hem er zo graag bij?’
‘Als Victor niet meedoet, doe ik ook niet mee,’ was het enige wat Danielle zei.
‘We regelen het wel,’ reageerde de koningin snel. ‘Akkoord.’
‘Goed dan. Afgesproken.’ Danielle draaide zich om en stormde de troonzaal uit.