Hoofdstuk 4.1

Er waren weken verstreken sinds Eleonores begrafenis. Voor Danielle voelde iedere dag exact hetzelfde als de dag ervoor. Ze zwierf rond in het kasteel en ontweek alles en iedereen.
      In het begin lieten de bedienden en Danielles ouders haar begaan. Ze verzonnen uitvluchten voor het bezoek in het kasteel en wisten Danielle iedere keer wat meer tijd te winnen. Maar het geduld van de mensen rondom haar geraakte stilletjes aan op.
      Danielle merkte dat voor het eerst aan de ontbijttafel. Ze had de laatste tijd zo weinig gegeten dat ze bijna haar ribben kon tellen. Ook deze ochtend bracht de geur van verse eieren met spek enkel misselijkheid met zich mee. Ze schoof het bord een eindje verderop, klaar om ook deze maaltijd uit te zitten.
      ‘Danielle, eet je bord leeg.’ De koning keek met een strakke blik van boven zijn koffiemok naar zijn dochter.
      ‘Ik heb geen honger,’ antwoordde Danielle stug en ze kruiste haar armen.
      ‘Ik ga niet nog een keer een vol bord terugsturen naar de keuken. Je eet je ontbijt op, en wel nu.’
      Danielle kende haar vader en de toon die hij gebruikte goed genoeg. Normaal was er geen haar op Danielles hoofd dat eraan dacht om tegen hem in te gaan, maar dit was een andere zaak. Haar hele lijf schreeuwde dat ze niet wilde eten.
      Danielle staarde naar haar vader, die haar blik zonder moeite beantwoordde. Zijn mond vertrok tot een streep en hij schudde zuchtend zijn hoofd. ‘Eleonore zou geluisterd hebben. Waarom ben je niet meer zoals haar?’
      De woorden van de koning sloegen Danielle in het gezicht. Ze stond bruusk op, waardoor haar stoel kletterend op de grond viel en rende naar haar slaapkamer.
      Bij de middagmaaltijd had Danielle, zonder een woord te zeggen en met een krop in haar keel, haar bord volledig leeg gegeten.
      Het was niet alleen Danielles vader waarbij de maat vol was. Ze wist pas zeker dat haar rust ten einde was toen haar moeder de volgende morgen in Danielles kamer stond en iets deed wat ze nog nooit eerder gedaan had: haar dochter wakker maken.
      ‘Danielle,’ zei de koningin zachtjes. ‘Het is tijd om op te staan.’ Ze knikte naar Gwen om de gordijnen open te trekken en Danielle kreunde toen het zonlicht op haar gevoelige ogen viel. Max, die naast haar lag, geeuwde diep.
      De koningin kwam naast Danielles bed staan. ‘Ben je wakker?’
      Danielle gromde een antwoord.
      ‘Blauw Bloed heeft om een interview met je gevraagd. Ik heb het geaccepteerd in jouw naam. De journalist is over een uurtje hier, is dat genoeg tijd om je klaar te maken?’
      Nog steeds slaapdronken keek Danielle haar moeder aan. ‘Wat? Waarom willen ze een gesprek met mij?’
      ‘Ze willen de kroonprinses. Dat ben jij.’ De stem van de koningin klonk grimmig. ‘Je weet dat ik Blauw Bloed niet kan weigeren. Het magazine moet iedere maand gevuld worden en als we hen niets noemenswaardigs geven, zullen ze zelf artikels verzinnen. Is dat wat je wilt?’
      ‘Nee,’ mompelde Danielle. Ze herinnerde zich nog goed dat Blauw Bloed een jaartje eerder een artikel gepubliceerd had over de koning en zijn bezoek aan de hoofdstad. Volgens de journalist had hij de koning zelden zo ‘grauw en ziek’ gezien. Het koningspaar werd meteen overstelpt met brieven, waarin de lezers van Blauw Bloed de koning veel beterschap wensten en waarin ze zich luidop afvroegen of het zo wel verder kon.
      ‘Goed,’ mompelde ze. ‘Ik zal er zijn.’
      De koningin knikte. ‘Gwen, zorg jij dat ze een mooie jurk aantrekt? Je werkt ook best die wallen weg. We moeten het volk laten zien dat we nog steeds sterk in onze schoenen staan, ondanks onze tegenslagen.’
      Danielle keek naar haar moeder, die in de laatste weken een schim van zichzelf was geworden. Haar huid was nog steeds te bleek, haar rode ogen leken nooit te verdwijnen en haar jurk slobberde om haar dunne lichaam. Sterk? Zowel zij als Danielle zagen er beroerd uit.
      Pas toen Danielle haar moeder beloofd had dat ze op tijd klaar zou zijn - en de koningin diezelfde belofte ook van Gwen kreeg - verdween ze uit de slaapkamer. Danielle zette zich zuchtend voor de kaptafel neer, waar Gwen begon met het borstelen van haar haren. ‘Heeft u goed geslapen, prinses?’ vroeg ze met een rustige stem.
      ‘Niet echt.’ Danielle ontmoette haar eigen doffe blik in de spiegel. Het ging Danielle niet zozeer om de donkere dromen die ze deze nacht had. Het ging haar over de manier van ontwaken.
      Normaal gezien had Danielle iedere ochtend tien seconden van zalige onwetendheid. Tien seconden waarbij ze nog even verder kon drijven op haar dromen. Pas als ze goed en wel wakker werd en zich weer bewust werd van haar omgeving, kwam het allemaal terug. Eleonore, de begrafenis, het besef. Er was niets zo verschrikkelijk als die teleurstelling en tegelijkertijd niets zo geweldig als die tien seconden, waarin ze geloofde dat Eleonore nog leefde.
      Maar nu de koningin haar gewekt had, was Danielle die paar seconden kwijt. Daardoor was ze uit bed gestapt met een ontzettend groot ochtendhumeur. Gwen leek dit perfect aan te voelen en ze stelde niet meer vragen dan nodig. Ze neuriede een zachte melodie terwijl ze met haar vingers door Danielles haren strook en ze samen bond met een strik. Ze kozen samen voor een witte jurk, die Gwen voorzichtig over Danielles hoofd liet glijden.
Gwen was de enige reden waarom Danielle niet de rest van de dag met een donderwolk tegenmoet ging.