Hoofdstuk 3.3

Danielle was maar al te blij toen ze de dag eindelijk kon afsluiten en in bed kon kruipen. Er waren honderden mensen geweest die hun spijt wilden betuigen, maar Danielle had ze allemaal vermeden. Zelfs Julia en Victor, die beiden om de beurt tot bij Danielle probeerden te geraken, had ze genegeerd.
      Door de opeenstapeling van korte nachten, voelde Danielle eindelijk een vermoeidheid opkomen. Ze bedankte Gwen, blies de laatste kaars uit en liet zich toen onder de lakens glijden. Waar ze echter een rust verwachtte, vond ze enkel weer diezelfde, verdomde slapeloosheid.
      Danielle zuchtte en ging op haar rug liggen, starend naar het plafond. Al de hele dag vroeg ze zich af of ze de priester moest geloven. Was Eleonores ziel werkelijk in de hemel nu? Kon ze daar verder leven? Kon ze Danielle nu zien, starend naar boven?
      Er was een groot deel in Danielle dat erin wilde geloven. Het bracht haar rust, wetende dat Eleonore ergens voortleefde. Het alternatief was immers ondenkbaar.
      Een rilling kroop over Danielles rug en ze trok het dekbed wat hoger. Want wat als er niet zoiets bestond als de hemel? Wat als er een grote leegte kwam na de dood en het einde van Eleonore bestond uit een vierhoekige kist?
Danielle slikte en dacht aan haar zus. De meest ondenkbare dingen schoten door haar hoofd. Wat als Eleonore wakker werd? Wat als ze merkte dat ze helemaal alleen in het donker lag en niet uit de kist kon? Wat als ze Danielles naam riep, opnieuw en opnieuw, maar haar stem niet ver genoeg droeg, zoveel meters onder de grond?
      Danielle merkte pas dat ze aan het schreeuwen was toen een geschrokken Gwen de slaapkamer binnen rende. ‘Prinses?’ vroeg ze met grote ogen. ‘Wat is er aan de hand?’
      Danielle schoot recht, haar hand voor haar opengesperde mond gedrukt. Haar hart ging als een razende tekeer en haar adem stokte in haar keel. ‘Niets,’ zei ze, toen ze haar stem terug vond. ‘Ik… Ik had een nachtmerrie. Het spijt me, ik wilde je niet doen schrikken.’
      Gwen knikte, haar ogen nog steeds opengesperd. ‘Geen probleem. Kan ik iets voor u doen? Zal ik misschien even bij u blijven?’
      Danielle schudde haar hoofd. ‘Nee, het is oké. Ga maar weer slapen.’
      ‘Goed dan.’ Gwen keek nog een laatste keer de kamer rond, waarna ze zich omdraaide. ‘Slaapwel prinses,’ zei het meisje zacht. Ze sloot de deur en Danielle was opnieuw alleen, omringd door het duister.
      Danielle probeerde haar gedachten stop te zetten, maar zodra ze haar ogen sloot kwamen de beelden terug. Wetende dat het een verloren zaak was, schoof ze uit bed en deed haar kamerjas aan. Haar plan was om naar de keuken te gaan, aangezien daar altijd wel iemand in de weer was. Ze had nood aan gezelschap. Toen Danielle de kamerdeur opendeed, vond ze dat gezelschap in een onverwachte vorm. Max lag voor Eleonores slaapkamerdeur. Hij hief zijn hoofd kort op bij het zien van Danielle en maakte een piepend geluid.
      ‘Hé,’ zei Danielle zachtjes. Ze hurkte neer bij de hond en aaide hem achter zijn oor, zoals ze het Eleonore zo vaak had zien doen. ‘Jij mist haar ook hé?’
      De hond keek Danielle met zo’n droevige blik aan dat het haar hart brak.
      ‘Waarom kom je niet bij mij slapen?’ vroeg Danielle. ‘Dan zijn we beiden niet meer alleen.’ Danielle stond recht en probeerde Max mee te lokken met zachte woordjes en het klikken van haar tong. Hij keek haar echter alleen maar aan en maakte datzelfde, jankende geluid.
      Danielle fronste. ‘Goed, dan niet,’ mompelde ze. ‘Ik heb je niet nodig. Stomme hond.’ Ze ging op de rand van het bed zitten, debatterend met zichzelf of het nog de moeite waard was om de tocht naar de keuken te maken, die helemaal onderin het kasteel lag.
      Op dat moment zwaaide haar kamerdeur verder open. Een zichtbaar twijfelende Max stond in de opening.
      Danielle zei niets maar keek toe hoe de schuchtere hond de kamer binnenliep. Het duurde eventjes maar toen sprong hij toch op het bed. Met een zucht legde hij zich neer.
      Danielle glimlachte, stond op om de deur te sluiten en liet zich toen ook terug onder de lakens glijden.
      ‘Je bent nog steeds een stomme hond,’ zei ze zachtjes tegen Max. Daarna sloeg ze haar armen rond zijn nek en begroef haar gezicht in zijn vacht, waarna ze gesmoord begon te huilen.
      De tranen die ze vandaag in de kerk had tegengehouden, waren voor Max geen probleem. Hij likte haar gezicht schoon en week niet van haar zijde. Zo sliep Danielle voor het eerst in een lange tijd de hele nacht door.