Hoofdstuk 3.1

Danielle stond vastgenageld aan de grond. De koningin lag op Eleonores bed en hield het lichaam van haar oudste dochter vast. De snikken die door haar lichaam gingen, liepen verder in dat van Eleonore. De koning zat op zijn knieën naast het bed, een hand op de schouder van zijn vrouw, dezelfde beduusde uitdrukking op zijn gezicht als op die van Danielle.
      Danielle begreep niet goed wat er gebeurde. Eleonore was toch in orde? Ze was ziek, ja, maar daar gingen ze een oplossing voor zoeken. Ze zou weer beter worden. Maar waarom klonken de bellen dan nog steeds door de slaapkamer?
      ‘Prinses?’ Gwen stond naast Danielle. ‘Kan ik iets voor u doen? Wilt u niet liever gaan zitten?’
      Danielle keek Gwen aan maar zag enkel een witte schijn. Haar blik gleed van het bed, naar haar zus en weer terug naar Gwen. Ze schudde haar hoofd, bang dat haar stem zou breken.
      Gwen knikte. ‘Het spijt me zo,’ zei ze, op een zachte toon.
      Waarvoor? wilde Danielle haar vragen. Wat spijt je? Er is niets aan de hand. Er is niets mis met Eleonore. Straks gaan we samen wandelen. Ze moet me nog zoveel vertellen over haar reis.
      Alle woorden die Danielles droombeeld tegenspraken, verborg ze. De rationele stem die haar de waarheid wilde tonen, werd verstomd. Eleonore zou weer beter worden en daarmee uit.
      Danielle bleef urenlang in het hoekje van de kamer staan. Ze zag verschillende mensen komen en gaan maar zag tegelijkertijd ook helemaal niets. Als iemand iets aan haar vroeg, knikte ze of schudde haar hoofd. Na een tijdje staakten de mensen in de kamer de pogingen om met haar te praten.
      Toen de zon recht door de kamer scheen, werd de koningin weggehaald door haar bedienden waarbij ze met z’n drieën de vrouw moesten ondersteunen. De koningin sleepte het gewicht van haar verdriet met zich mee, als een loodzware ketting om haar hals. Het was een last die ze onmogelijk alleen kon dragen.
      Na een tijdje begonnen de bedienden over Danielle te praten alsof ze er niet meer was. ‘Ik maak me zorgen,’ fluisterde Eleonores kamermeisje tegen Gwen. ‘Ze staat hier al uren en ze heeft nog geen woord gezegd.’
      ‘Ik denk dat we haar even alleen moeten laten,’ antwoordde Gwen. Daarna maande ze de andere bedienden aan om de ruimte te verlaten.
      Voor Danielle het wist was ze alleen. Alleen met Eleonore.
      Het duurde nog een tijdje voor Danielle een eerste stap richting het bed durfde te zetten. Daar lag Eleonore. Iemand had haar ogen gesloten, waardoor het leek alsof ze sliep. Enkel haar grijzige huid en de donkere schaduwen onder haar ogen verrieden dat er meer aan de hand was.
      ‘Noor?’ Danielles stem klonk kleintjes. ‘Je mag wakker worden nu. Iedereen is weg. Het is alleen nog jij en ik.’
      Er kwam geen reactie. De knoop in Danielles maag verstrakte. ‘Noor?’ Danielle nam de hand van haar zus vast en schoot meteen weer weg. Waar Eleonores huid gisteren nog bloedheet was geweest, was hij nu zo koud als de stenen onder Danielles blote voeten.
      Danielle schudde haar hoofd en trok stevig aan Eleonores schouders. ‘Eleonore! Stop ermee!’ Ze schudde Eleonore door elkaar maar het haalde niets uit. Eleonore viel als een lappenpop op de lakens neer.
      De knoop verstrakte en verstrakt en de waarheid kwam steeds dichterbij. Danielle liet haar blik over het lichaam van haar zus glijden terwijl de leugens die ze zichzelf verteld had langzaam wegslopen. Het besef droop binnen. Het droombeeld, waarin Eleonore nog leefde, spatte uit elkaar. En de harde realiteit stond klaar.
      Eleonore is dood, sloeg het in Danielles gezicht. Eleonore is weg. En ze komt niet meer terug.
      Danielle zakte door haar knieën. ‘Noor?’ haar stem brak en de tranen stroomden over haar wangen. ‘Noor, alsjeblieft, laat me niet alleen. Doe me dit niet aan.’
      Danielle sloeg haar armen om zich heen, in een poging om de gebroken stukken die de waarheid had achtergelaten bij elkaar te houden. Ze schommelde de pijn uit haar lijf. Heen en weer, heen en weer. Terwijl mompelde ze steeds dezelfde woorden: ‘Nee, nee, nee. Noor alsjeblieft, blijf bij me. Noor alsjeblieft, laat me niet alleen.’
      Danielles beste vriendin, haar zielenmaatje, haar favoriete persoon op deze hele aardbol was er niet meer.
      En er was niets dat Danielle kon doen om haar terug te krijgen.