Hoofdstuk 2.2

Het jachtgezelschap keerde enkele uren later terug naar het kasteel, waar ze eventjes de tijd kregen om zichzelf op te frissen. ’s Avonds werd er een feestbanket geserveerd, met de vangst van de dag op het menu.
      Danielle liep rechtstreeks naar de badkamer die grensde aan haar slaapkamer. Haar kamermeisje, Gwen, had een warm bad voor haar klaargemaakt. Ze hielp Danielle uit haar jachtkostuum en in het bad, dat Danielles lichaam volledig omringde. Terwijl Danielle wat met het zeepsop speelde, maakte Gwen haar vlechten los en masseerde ze Danielles hoofdhuid.
      ‘Hoe was de jacht?’ vroeg Gwen stilletjes.
      ‘Geweldig,’ antwoordde Danielle met gesloten oogleden. ‘Eleonore gaat zo balen dat ze het gemist heeft.’
      Of niet. Eleonore was een kei in het scheiden van haar plichten en verlangens. Het staatsbezoek was onvermijdelijk, dus zou ze niet lang blijven dralen in jaloezie of verdriet om het missen van de jacht.
      Toen Danielles vingertoppen op rozijnen begonnen te lijken, liep Gwen de badkamer in met twee jurken. ‘Welke zou u vanavond willen dragen?’
      Danielle keek peinzend voor zich. De ene was een bordeaux jurk, afgewerkt met een wit lint, de ander emerald groen. ‘Laten we maar voor de rode gaan,’ ze Danielle, waarna ze uit het bad stapte. Gwen schoot haar meteen te hulp met een handdoek. Gewikkeld in haar kamerjas keerden ze terug naar de slaapkamer. Een warm haardvuur knipperde in de hoek, zodat Danielle geen seconde koud moest lijden. Gwen hielp haar in een korset, onderjurk en het bordeaux gewaad. Daarna liepen ze samen naar de kaptafel. Na jaren van dienst waren Danielle en Gwen een goed geoliede machine; perfect op elkaar afgestemd. Danielle moest nog maar draaien en Gwen stond al klaar en één blik van haar kamermeisje was voor Danielle genoeg om te weten waar ze moest gaan zitten.
      Gwen nam de borstel en kamde de lange haren van Danielle droog. Er lag een rode blos op Danielles wangen, die ze te danken had aan de koude buitenlucht en de opwinding van de jacht.
      ‘Ik zal niet teveel make-up aanbrengen,’ glimlachte Gwen en niet veel later was Danielle volledig klaar voor het feestmaal.
      Toen Danielle de grote trappen afliep, hoorde ze de rest van het gezelschap reeds in de eetkamer zitten. Het gerinkel van bestek, geschuif van stoelen en een zacht gemompel van stemmen verried dat er een grote groep achter de deuren zat te wachten. Danielle en haar vader zouden als laatste de kamer binnenwandelen.
      De koning stond beneden aan de trap te wachten. ‘Je ziet er prachtig uit, lieverd.’
      Danielle glimlachte. ‘Het was een van de beste edities tot nu toe, denk je niet?’
      ‘Absoluut.’
      Danielle legde haar hand op de arm van haar vader en samen liepen ze de eetkamer binnen. Meteen gingen alle gasten recht staan. Danielle nam plaats naast Julia en kwam niet geheel ontoevallig tegenover Victor te zitten. Hij liet zijn ogen over haar jurk glijden en ontmoette toen haar blik. Danielle wist precies wat er in zijn ogen speelde, want ze voelde net hetzelfde door haar lichaam gieren. Ze bloosde en sloeg haar ogen neer.
      De tafel was gevuld met het mooiste servies dat het kasteel te bieden had en de verschillende kandelaren verlichtten de gezichten van de gasten met een warme schijn. Zodra de bedienden de borden op tafel zetten, klonken er geluiden van goedkeuring door de zaal. De koning hief zijn glas. ‘Op een geslaagde jacht!’
      Danielle stak haar wijnglas in de lucht en proostte mee met met de gasten. Daarna nam ze een hap het heerlijk ruikende eten. Ze kon nog net een kreun inslikken. De keuken had zichzelf overtroffen.
      De gasten aan Danielles kant van de tafel geraakten nog net aan de hoofdmaaltijd, voor het gespreksonderwerp onvermijdelijk overging naar Eleonore en de kroning.
      ‘De vraag is een beetje overbodig,’ begon Julia, ‘maar zal ze Jonathan kiezen voor de verloving?’
      Danielle knikte. ’Geen twijfel mogelijk. Sinds ze Jonathan heeft ontmoet, heeft ze amper oog voor iemand anders.’
      ‘En jij?’ vroeg Julia met een grijns. ‘Wie zou jij kiezen?’
      Danielle kuchte. ‘Laten we maar gewoon blij zijn dat Eleonore kroonprinses is en niet ik. Ik zou het niet weten.’ Danielle nam nog een slok wijn en haar ogen zochten Victor, die snel knipoogde.
      Misschien lag het aan de rode wijn die iets te vlot naar binnen gleed, misschien lag het aan de gezellige sfeer. Hoe dan ook werd Danielles borstkast gevuld met een warme gloed. Ze hield van de mensen aan tafel, het eten was heerlijk en iedere keer als ze opkeek, vind ze Victors blik. Het was de beste avond die ze in een lange tijd had gehad.
      Danielle zat net middenin een verhitte discussie met Julia - wat was lekkerder, de geserveerde chocomousse of de taart? - waardoor ze bijna niet had opgemerkt hoe een bediende haastig de eetkamer binnenliep. Hij ging rechtstreeks naar de koning en fluisterde iets in diens oor. De koning, die eerst in een enorme lachbui had gezeten om de grappen van zijn broer, verstijfde. De lach viel van zijn gezicht en hij knikte.
      ‘Excuses, heren,’ zei hij zacht en hij stond op. Meteen maakten alle gasten aanstalten om hetzelfde te doen. Danielles vader maakte echter een geruststellend gebaar en zei luider: ‘Blijft u alstublieft zitten allemaal. Er is een kwestie die mijn aandacht nodig heeft, maar laat dat de pret niet bederven. Eet en praat verder, en vooral: geniet.’ Hij glimlachte maar Danielle merkte op dat de lach zijn ogen niet bereikte. Danielles blik volgde de koning tot hij de bediende uit de kamer volgde en de deur achter hem sloot.
      Zodra de koning uit beeld was, kwamen de gesprekken aan tafel weer op gang. Ongetwijfeld was er overal maar één onderwerp te horen: wat was er zo dringend dat de koning werd weggeroepen bij een van de belangrijkste vieringen van het jaar?
      Ook Julia stelde die vraag aan Danielle, die haar schouders op haalde. ‘Misschien is er een opstand bezig in de dorpen?’
      ‘Weeral? Ik dacht dat die ondertussen gestopt waren?’
      ‘Ja… Ik weet net zoveel als jou, Julia.’ Voor de zoveelste keer die dag wenste Danielle dat Eleonore erbij was geweest. Zij had precies geweten wat er gaande was. Danielle daarentegen hield zich niet zoveel bezig met Meerendal. Ze wist enkel dat hun land enkele maanden geleden in rep en roer had gestaan. De boeren en dorpelingen hadden het werk neergelegd. Waar het precies om ging, wist Danielle dan weer niet. Ze had enkel opgemerkt dat de bloemstukken in het kasteel niet meer elke dag vervangen werden en dat het geserveerde eten niet zo vers was als anders. Daarom had ze enkele vragen gesteld, die Eleonore kort had beantwoord. Danielle had geen idee hoe of waarom - maar de kwestie was opgelost geraakt en dat was genoeg uitleg voor haar.
      Omdat de andere gasten de afwezigheid van de koning ook niet konden verklaren, werd het onderwerp even snel van tafel geveegd als het gekomen was. Ook Danielle vergat het voorval en focuste zich op de gesprekken rond haar. Julia vroeg of ze in de zomer samen naar hun buitenverblijf konden gaan en al snel maakten de twee wilde plannen, waarvan de helft waarschijnlijk het daglicht nooit zouden zien. Julia en Danielle waren hetzelfde op dat vlak: roekeloos en ontzettend impulsief. Het maakte van de twee een gevaarlijk duo - alleszins toch voor hun ouders, die hen het liefst binnen het gareel hielden.
      Net toen Danielle en Julia de details bespraken van een overnachting op het strand, kwam er opnieuw een gehaaste bediende de eetkamer binnen gelopen. Deze keer liep hij rechtstreeks op Danielle af en zei op zachte toon: ‘Excuseer mevrouw. Uw aanwezigheid wordt gevraagd in de slaapkwartieren.’
      Danielle fronste. ‘De slaapkamers? Nu?’
      De bediende knikte en zijn grote ogen spoorden Danielle aan om met hem mee te komen. Ze verontschuldigde zich kort bij Julia, keek nog een laatste keer naar Victor en liep toen de eetkamer uit.
      Eenmaal in de gang probeerde ze de bediende uit te horen. ‘Wat is er aan de hand?’
      De bediende keek haar nerveus aan. ‘Ik weet niet hoeveel ik precies mag vertellen, mevrouw.’
      ‘Alles. En wel nu meteen.’ Danielle probeerde de irritatie uit haar stem te houden, al lukte dat niet al te goed.
      ‘Kroonprinses Eleonore is terug uit Selvanië gekeerd, mevrouw.’
‘Wat? Nu al? Ze zou pas aan het einde van de week naar huis komen.’
      De bediende knikte, maar antwoordde verder niet meer. In een looppas liep Danielle naar de slaapkamers. Hun snelle voetstappen maakten een tikkend geluid op de houten vloer.
      De deur naar Eleonores slaapkamer was gesloten. Achteraf gezien was dat het eerste teken dat er iets mis was. Eleonore liet haar deur altijd open - ook als ze sliep - zodat Max steeds bij haar kon. Het tweede teken was de hond zelf, die met verdrietige ogen bij de gesloten deur lag. Max ging overal waar Eleonore ging, waarom lieten ze hem nu niet binnen?
      Met een snelkloppend hart opende Danielle de deur. Rond Eleonores bed stonden haar vader, moeder en de familiedokter. Eleonore lag in het bed, haar ogen half gesloten en haar gezicht dezelfde kleur als de witte lakens waar ze onder lag.
      Danielle keek paniekerig rond in de kamer. ‘Wat is er met Eleonore?’
      Danielles moeder was de eerste die opkeek. Ze liep naar Danielle toe en lichtte haar met een zachte stem in. Eleonore was ziek geworden tijdens haar staatsbezoek. Ze wilden haar eerst in Selvanië houden maar Eleonore had erop gestaan om terug naar huis te keren. De tocht had haar toestand enkel nog erger gemaakt.
      ‘Dokter Clarkson herkent de symptomen niet,’ zei Danielles moeder. Het gezicht van de koningin was het toonbeeld van kalmte, maar haar stem trilde lichtjes.
      ‘Dani?’
      Danielle schrok van de doffe blik in Eleonores ogen. Ze liep naar het bed en ging op de rand zitten. ‘Hé,’ zei Danielle zachtjes. ‘Wat voel je?’
      Eleonores hand ging naar haar wangen. ‘Ik weet het niet… het doet allemaal pijn.’
      Danielle knikte en legde haar hand op Eleonores voorhoofd. Het was bloedheet. Danielle slikte. ‘Heb je jezelf weer te hard uitgesloofd?’ vroeg ze plagerig, in een poging om de stemming wat te verlichten.
      Eleonore schudde haar hoofd, waarna ze meteen haar ogen toe kneep. De beweging deed duidelijk te veel pijn.
      Danielle keek vlug naar de dokter, die het ook had gezien. De diepe frons op zijn voorhoofd sprak zijn nuchtere woorden tegen: ‘Ik stel voor dat we haar laten slapen. Een goede nachtrust kan worden doen.’
      Danielles vader knikte. ‘Prima. Kom, we zullen terug naar het banket gaan.’
      Danielle wilde haar ouders volgen, maar Eleonore greep haar pols vast. ‘Blijf?’ vroeg ze schor.
      Danielle keek kort naar de dokter, maar wachtte niet op zijn antwoord. Ze knikte en hoorde hoe de slaapkamerdeur weer in het slot viel. Daarna nam ze Elenores hand vast, die al net zo warm aanvoelde als haar voorhoofd. Ze had Eleonore zelden zo gezien, met haar ingevallen vangen en bleke huid. Het zweet maakte dat haar donkere krullen tegen haar gezicht plakten en haar kussen vertoonde natte plekken.
      Pas na een tijdje sprak Eleonore opnieuw. ‘Dani?’ vroeg ze.
      ‘Ja?’
      ‘Als dit niet zomaar een griepje is… Als er iets met me gebeurt…’
      Danielle schudde haar hoofd. ‘Stop Eleonore, je maakt me bang.’
      ‘Alsjeblieft, luister naar me.’
      Danielle slikte haar woorden in en zweeg.
      ‘Als er iets met me gebeurt… Nu, of wanneer dan ook. Dan word jij kroonprinses. Dan word jij koningin. Begrijp je wat dat inhoudt?’
      Danielle wilde opnieuw tegen haar zus ingaan. Eleonore ging helemaal nergens heen en daarmee uit. Maar Danielle zag ook hoeveel moeite het haar zus koste om iets te zeggen. Een discussie zou haar enkel nog meer uitputten. Dus Danielle knikte en zei: ‘Ik denk het wel.’
      ‘Je zal het land moeten leiden. Meerendal heeft je harder nodig dan je beseft.’ Eleonore kuchte en haar gezicht vertrok in een grimas. Ze zuchtte diep en opende haar ogen. ‘Je zal heel wat moeten opgeven. Nee, je zal alles moeten opgeven. Maar dat is de taak van kroonprinses en koningin en die kan je niet uit de weg gaan.’ Ze keek Danielle strak aan, lichtblauw in exact hetzelfde lichtblauw. ‘Je moet je plicht opnemen, Danielle. Beloof je me dat?’
      ‘Maar Noor…’
      ‘Dani. Beloof het me.’
      Danielle slikte en haar maag verwrong zich in een knoop. ‘Ik beloof het.’
      Eleonore knikte en sloot haar ogen.
      ‘Zal ik je alleen laten?’
      Eleonore knikte opnieuw. Ze keek nog een laatste keer op en fluisterde: ‘Ik hou van je, Dani.’
      Danielle slikte de krop in haar keel weg. ‘Ik ook van jou. Met alles wat ik heb.’
      Eleonore glimlachte krampachtig en sloot haar ogen. Het leek wel alsof ze meteen in een diepe slaap viel, alsof haar gesprek met Danielle het laatste was wat ze nog moest doen, voor ze zich kon laten gaan.
      Danielle liep zachtjes de kamer uit en sloot de deur. Alles in haar schreeuwde dat er iets serieus mis was. Ze twijfelde er niet aan om terug naar het banket te gaan en liep via de Groene kamer naar haar eigen bed. Ze trok aan de bel en in geen tijd stond Gwen in haar kamer, om Isabelle slaapklaar te maken. De hele tijd zei ze geen woord. Gwen, die leek aan te voelen dat er iets scheelde, was extra voorzichtig met Danielle. Na een zachte ‘Slaapzacht’ sloot ze de kamerdeur.
      In bed bleef Danielle maar draaien en dralen. De grote ‘wat als’-vraag bleef zich herhalen in haar hoofd, als een lus zonder einde. Wat als Eleonore niet meer beter werd? Wat als die enge ziekte de bovenhand nam? Wat als haar zus...
      Danielle durfde de vragen niet meer onder ogen komen. Nee, dacht ze koppig. Eleonore gaat nergens heen. Ze wordt weer beter en morgen neem ik haar mee paardrijden of schilderen, of wat ze dan ook wil. Morgen wordt alles beter.
      Danielle herhaalde die gedachtegang, opnieuw en opnieuw, tot ze eindelijk wat rust vond en in slaap viel.
      In de morgen werd Danielle niet zoals gewoonlijk gewerkt door een klopje op de deur van Gwen of het zonlicht, dat door een kier bij het gordijn ontsnapte. Het waren het de bellen van de klokkentoren, die haar uit dromenland wegsleepte. Het vrolijke gerinkel stond in scherp contrast met de boodschap die de bellen brachten.
      De kroonprinses was dood.