Hoofdstuk 2.1

Op de derde dag van Eleonore’s vertrek stond de jaarlijkse jacht gepland. Voor Danielle en haar zus was het een van de hoogtepunten van het seizoen. Alle vrienden en verwanten van de koninklijke familie werden uitgenodigd om eraan deel te nemen. De jacht was dan ook het moment bij uitstek voor Danielle en Eleonore om bij te praten met de mensen die ze anders veel te weinig zagen.
      Dit jaar was Eleonore er echter voor het eerst niet bij en met een vreemd gevoel liep Danielle alleen naar de stallen. Ze was het gewend om Eleonore naast haar te hebben op een dag zoals deze en toen ze enkel haar eigen paard klaar zag staan, moest ze even slikken. Danielle liep naar haar paard toe en wreef over zijn flank. Het was een prachtige, roestbruine merrie met zwarte manen. Toen Danielle hem op de markt zag, was ze dadelijk verkocht. Daarna bleek dat het paard een broertje had en dat de twee wel erg veel op elkaar leken. De verkoop was meteen een zekerheid. Eleonore kreeg het andere paard en als de twee zussen gingen rijden, was het onmogelijk om de twee nog uit elkaar te houden.
      Danielle bedankte de bediende om haar paard uit te rusten en sprong met gemak op de rug van haar trouwe ros. Ze reed naar de rest van het gezelschap, dat zich voor het kasteel had verzameld.
      De koning zou, vanzelfsprekend, de jacht leiden. Danielles vader had een groot zwart paard en was druk in gesprek met zijn broer. Dat betekende dat Danielles nichtje niet ver uit de buurt kon zijn. Danielle speurde de groep af en ontdekte zo de blonde krullen van haar meest favoriete familielid.
      ‘Julia!’ Danielle spoorde haar paard aan en zwaaide.
      ‘Hé, Danielle! Ik vroeg me al af waar je bleef.’
      Daniele stopte haar paard voor een breed glimlachende Julia en boog zich voorover om haar nichtje stevig te omhelzen. ‘Wat is het weer lang geleden!’
      ‘Te lang,’ glimlachte Julia, waarna ze vragend achter Danielle keek. ‘Waar is Eleonore?’
      ‘Die is er niet bij. Ze is op staatsbezoek in Selvanië.’
      ‘Dat meen je niet, wat jammer!’
      De stem van Danielles vader sneed recht door haar antwoord heen. ‘Goedemorgen allemaal en welkom op onze jaarlijkse jacht!’ Zodra de koning sprak viel er een stilte over de groep. ‘Zoals vanouds zullen we in twee groepen vertrekken. Groep A begint aan de linkerkant van het bos. Zij nemen de jachthonden met zich mee en stuurt het wild over het pad. Groep B begint aan de rechterkant en jaagt het vluchtende wild op. Is dat duidelijk?’
      Er werd geknikt en hier en daar riepen een paar mensen hun goedkeuring. Met een paar handgebaren deelde de koning de groep in twee.
      ‘Drijven dus,’ zei Julia tegen Danielle. ‘Dat is balen, ik had zin om te jagen.’
      Danielle haalde haar schouders op. ‘Ach, nu kunnen we tenminste wel doorrijden.’
      Een uitdagende glimlach kroop over Julia’s gezicht. ‘Zullen we er al aan beginnen? Een wedstrijdje misschien?’
      Danielle kopieerde Julia’s glimlach. ‘Dat klinkt goed.’
      ‘Wie als eerste het pad aan de bosrand bereikt?’
      Danielle knikte gretig. ‘Hangen we er ook een weddenschap aan vast? Wie wint, krijgt vanavond het dessert van de verliezer.’
      ‘Afgesproken!’
      Danielle schudde Julia’s uitgestoken en ze reden iets verder van de groep. Met fonkelende ogen keek Danielle haar nichtje aan. ‘Klaar?’
      ‘Zeker weten. Drie, twee, één… Ga!’
      Danielle spande haar benen aan om haar paard te doen lopen en bracht hem met de teugels op het juiste pad. Tegelijk klikte ze met haar mond en riep het paard toe om in galop te gaan. Al gauw rende het paard op zijn hoogste snelheid richting de bosrand.
      Ook zonder naar links te kijken, wist Danielle dat Julia haar voorbij sprintte. Dit was lang niet hun eerste wedstrijdje en Julia’s paard stond gekend voor zijn snelheid. Maar Danielle kende het terrein beter en wist perfect wat er ging komen. Ze naderden een houten brug en, zoals verwacht, liep Julia’s paard er recht naartoe. Danielle daarentegen trok hard aan de teugels en spoorde haar paard aan om over de kleine rivier te springen. Zo knipte ze een groot stuk van de bocht af.
      Danielle spoorde haar paard nog verder aan en riep het bemoedigend toe. Voor zich zag ze hoe de bosrand steeds dichterbij kwam, maar Julia’s gevloek achter haar klonk ook steeds luider. Danielle sloot het allemaal buiten en bleef volledig gefocust op de bomen voor haar. Toen ze de bosrand bereikte - een paar seconden sneller dan Julia - juichte ze het uit.
      ‘Verdomme,’ hijgde de blondine. ‘En ik had nog zo’n zin in dessert.’
      Danielle lachte en klopte zelfvoldaan op de hals van haar paard. ‘Misschien heb ik wel wat restjes. We zullen zien.’
      De twee wachtten nog even op de rest van het gezelschap en reden daarna, onder leiding van Julia’s vader, het bos in.
De groep was niet zo groot en toch maakten ze een kabaal van jewelste. Het gedaver van de paardenhoeven, het geblaf van de honden en het geroep overal rond hen heen deed de dieren opschrikken. Vanuit verschillende hoeken sprongen de hazen en konijnen het pad op, vluchtend naar de vrijheid. Zo liepen ze recht in de armen van de tweede groep.
      Dit was altijd Danielles minst favoriete moment van de dag geweest. Ze hield van het paardrijden, de mensen rond haar en het feest later op de avond. Maar het jagen zelf vond ze maar niets. Eleonore plaagde haar er ieder jaar mee, zei dat Danielle te zacht was en dat het nu eenmaal bij hun traditie hoorde.
      Danielle schudde de gedachte aan haar zus van zich af en focuste zich weer op het bospad voor haar. Ze reed recht achter haar nonkel, waardoor ze een perfect zicht had op het herfstige bos en de dieren die aan weerskanten voorbij schoten. Ze reden ongeveer tien minuutjes toen een zachte regen zich boven hun hoofden uit de wolken schudde. De miezer verkoelde Danielles gezicht en ze bracht glimlachend haar gezicht naar boven. Zo zag ze nog net hoe een fazant weg vloog, richting een zijpad van het bos en weg van de groep jagers.
      ‘Die is van mij!’ riep Danielle naar Julia. Ze spoorde haar paard aan en verliet de groep. Haar ogen bleven steeds gericht op het de vogel, wetende dat ze op haar paard kon vertrouwen om op het pad te blijven en geen onverwachte wendingen te maken.
      ‘Nu heb ik je,’ gromde Danielle zachtjes, toen ze zag hoe de fazant zich naar de grond liet zakken. Ze graaide blindelings naar het geweer in haar zadelzak en richtte op de vogel. Danielle hield haar adem in en schoot.
De fazant schrok op en vloog met snel wapperende vleugels weer omhoog. Mis.
      Danielle vloekte en trok aan de teugels om het paard trager te doen lopen. Een volgend schot was ongetwijfeld wel raak geweest, maar Danielle schoot nooit een tweede keer. De vogel was aan haar ontsnapt en had zo een tweede kans op het leven verdiend. Die ging Danielle niet van hem afpakken. Nog zo’n principe van Danielle waar Eleonore niet achter stond. Zij ging steeds voor een dodelijk schot.
      ‘Danielle!’
      Danielle schrok op en keek achter zich. Daar zag ze Victor, die zijn paard in een hoog tempo op haar afstuurde. Danielles mondhoeken gleden omhoog en ze zwaaide. Ze deed geen enkele moeite om de verheuging uit haar stem te halen toen ze vroeg: ‘Ik dacht dat je niet naar de jacht kwam?’
      ‘Jij ook een goedemiddag.’ Victor grijnsde. ‘De bijeenkomst duurde minder lang dan ik dacht. Ik was nog net op tijd om de groep weg te zien rijden.’
      Danielle stak haar hand uit en nam die van Victor vast. ‘Ik ben blij dat je er bent.’
      Victor boog voorover om haar een zoen te geven, maar de plotse beweging deed zijn paard opschrikken en het stapte bruusk naar achteren.
      Danielle lachte om Victors beduusde uitdrukking. ‘Die heb ik nog van je tegoed,’ zei ze. ‘Laten we maar terug naar de groep gaan. Als ik te lang weg blijf, zullen ze zich afvragen waar ik zit.’
      ‘Het tragische leven van een prinses,’ zei Victor op een melodramatische toon.
      ‘Vreselijk, vind je niet?,’ antwoordde Danielle op dezelfde toon. Ze knipoogde en reed samen met Victor terug naar het bos.