Hoofdstuk 1.2

      Die nacht lag Danielle in bed toen er een kort klopje op de deur klonk. De persoon erachter wachtte niet op een antwoord. De deur werd geopend en Danielle voelde wat getrek aan de lakens.
      ‘Schuif eens wat op Danielle, zo geraak ik er niet bij.’
      Danielle zuchtte en maakte plaats voor haar zus. Die nam het grootste stuk van het laken voor zich, zoals ze altijd deed, en ging op haar zij liggen. In het donker kon Danielle haar amper zien.
      ‘Hoe was het bij Victor?’
      Danielle dacht terug aan de namiddag en was dankbaar voor de duisternis, die haar rode wangen verstopte. ‘Zalig. Had Jonathan niets door?’
      ‘Nee, al heb ik hem wel even moeten afleiden. Jullie gaan wat voorzichtiger moeten zijn.’
      ‘Ach, na de kroning maken we er geen geheim meer van. Eindelijk.’
      Eleonore maakte een instemmend geluidje. ’Ik ben blij dat je iemand gevonden hebt.’
      Danielle hoorde de glimlach in Eleonore’s stem. Ze knikte en zei: ‘Ik ook.’
Het bleef stil en even dacht Danielle dat Eleonore in slaap gevallen was. Toen zei haar zus echter: ‘Danielle… mag ik je wat vragen?’
      Danielle draaide zich nu ook op haar zij, zodat ze met haar gezicht naar Eleonore toe lag. ‘Natuurlijk.’
      ‘Ik… Ik zou graag hebben dat je wat aardiger tegen Jonathan doet.’
      Danielle perste haar lippen opeen. ‘Waarom?’
      Eleonore zuchtte. ‘Danielle… Jonathan doet zo zijn best. En of je het nu wilt of niet, binnen enkele weken wordt hij officieel deel van onze familie. En jouw koning.’
      Danielle rolde met haar ogen. Jonathan deed zijn best? Waar haalde haar zus dat vandaan? Het enige wat hij deed was klef doen bij Eleonore en alle tijd met haar wegsnoepen van Danielle.
      ‘Alsjeblieft, Dani?’ klonk Eleonore’s stem door de duisternis. ‘Ik hou erg veel van jullie allebei. Is het echt teveel gevraagd om overeen te komen?’
      ‘Goed dan,’ mompelde Danielle. ‘Ik zal meer mijn best doen.’
      ‘Beloof je het?’
      Zelfs in het pikdonker wist Danielle dat Eleonore haar pink had uitgestoken. Ze zocht op de tast naar de hand van haar zus en kromde haar pink rond die van Eleonore. ‘Beloofd.’
      Daarna legde Danielle haar hoofd op de schouder van Eleonore, in het kuiltje waar haar hoofd perfect paste. Ze dacht aan de woorden van Victor. Misschien kan je je zorgen delen met Eleonore? Zij zal je er vast mee verder helpen.
      ‘Noor, wil je mij ook iets beloven?’
      ‘Hm, wat dan?’
      Danielle slikte. ‘Dat je mij niet vergeet door zoveel tijd met Jonathan door te brengen?’
      ‘Hoe kan ik jou nu vergeten? Ik zie je als ik in de spiegel kijk.’ Eleonore gniffelde maar stopte meteen toen Danielle stil bleef. Ze zweeg even en zei toen: ’Na de kroning heb ik meer tijd voor je. Dan gaan we nog eens paardrijden of een stukje wandelen aan zee. Alleen jij en ik. Klinkt dat goed?’
      Danielle knikte.
      ‘Dat is dan afgesproken. Slaap nu maar.’ Eleonore wreef met haar vingers over Danielles gezicht, in cirkelvormige bewegingen. Meteen voelde Danielle haar lichaam zwaarder worden.
      ‘Slaapwel,’ geeuwde ze.
      ‘Droom zacht.’
      Met het ritmische gevoel van Eleonore’s vingertoppen op haar gezicht, viel Danielle in geen tijd in een lange, diepe slaap.


De volgende morgen werd Danielle wakker geschud door een luid lawaai.
‘Wat is-?’ Gedesoriënteerd keek Danielle rond zich en zag dat Eleonore weg was. Ze had haar stuk van het bed opgemaakt en Danielle hoorde de stem van haar zus in de kamer naast de hare.
      Danielle liet zich uit bed glijden en trok een kamerjas over haar nachtjapon. Ze liep door de Groene kamer - die als gang fungeerde tussen de twee slaapkamers van de zussen - naar de kamer van Eleonore. Daar was het een drukte van jewelste.
      Eleonore keek op toen ze Danielle in de deuropening zag staan. ‘Goedemorgen slaapkop. Of moet ik zeggen goedemiddag?’ Eleonore grijnsde.
      Danielle keek rond in Eleonore’s slaapkamer. Er stonden drie open koffers op de grond en Eleonore wees de bedienden aan wat ze erin moesten stoppen. Max liep vrolijk rond in de kamer en kreeg hier en daar een aai over zijn hoofd.
      Danielle steunde met haar hoofd tegen de deuropening. ‘Moet je echt gaan?’
      ‘Het is maar een weekje, Dani.’ Eleonore stak een boek in haar koffer. ‘En het is een belangrijk bezoek. Onze banden met de buurlanden zijn nooit geweldig geweest. Ik hoop dat ik ze overtuigd krijg om naar de kroning te komen.’
      Danielle knikte. Het staatsbezoek van haar zus stond al eventjes op de planning en Danielle wist goed genoeg dat het eraan zat te komen. Dat nam niet weg dat Danielle er als een berg tegenop zag. Het kasteel leek stukken leger te voelen, zonder de aanwezigheid van haar zus.
      Eleonore keek op van de spullen in haar handen en ving zo de droevige blik op Danielles gezicht. Ze legde meteen alles neer en liep op haar zus af, om haar in een omhelzing te trekken. ‘Zes nachtjes, Dani. Ik ben alweer terug voor je doorhad dat ik weg was.’
      ‘Maar de jaarlijkse jacht dan?’ probeerde Danielle nog een laatste keer. ‘Je zal hem volledig missen.’
      ‘Dat weet ik,’ zuchtte Eleonore, ‘en ik vind het net zo jammer als jou. Maar je weet dat ik niet anders kan.’ Eleonore nam Danielles hand vast en kneep erin. Daarna draaide ze zich om en ging weer verder met inpakken. Eleonore was niet iemand om lang in emoties te blijven dralen.
      ‘Goed dan. Als je mijn souvenir maar niet vergeet.’ Danielle perste er een glimlachje uit.
      ‘Ben ik dat ooit vergeten dan?’
      Danielle dacht aan de kleine hebbedingetjes, waar de schouw in haar slaapkamer vol mee stond. Allemaal aandenkens aan de landen waar Eleonore ooit was geweest. Het ging van een mooi muziekdoosje tot een glanzende steen, die Eleonore ooit gevonden had tijdens een wandeling op het strand. Waar Eleonore ook ging, ze nam steevast iets kleins mee. Misschien was het een compensatie, omdat Danielle nooit ver buiten de kasteelmuren ging. Misschien was het gewoon een attentie van Eleonore, om te laten zien dat Danielle nooit ver uit haar gedachten was. Het maakte voor Danielle niet veel uit. Ze koesterde ieder hebbedingetje alsof ze van goud waren - inclusief de steen.
      Danielle bleef nog even in de deuropening staan dralen. Ze wilde geen deel zijn van het opbergproces in de kamer, maar wilde haar zus ook niet alleen laten. Dus bleef ze als een onzekere bezoeker in de opening staan, niet zeker of ze nu naar binnen of naar buiten zou stappen.
      Toen alle koffers klaar waren, sleepten de bedienden ze naar de koets, die beneden voor het kasteel stond te wachten. Eleonore sloeg een warme mantel om haar schouders, keek nog een laatste keer rond in haar kamer en maakte toen aanstalten om naar beneden te lopen. Danielle volgde haar en Eleonore trok haar wenkbrauwen op. ‘Ga je zo door het kasteel lopen?’ ze wees naar Danielles kamerjas.
      ‘Probeer me maar eens tegen te houden.’ Danielle haakte haar arm door die van Eleonore. Die grijnsde en ze liepen de gang door.
      ‘Heb je al afscheid van papa en mama genomen?’ vroeg Danielle, terwijl ze via de grote trap naar de inkomhal liepen.
      Eleonore knikte. ‘Bij het ontbijt, toen jij nog in bed lag.’ Eleonore porde in Danielle’s zij.
      ‘Je weet toch dat ik mijn schoonheidsslaap nodig heb.’
      ‘Het heeft duidelijk niet geholpen.’
      ‘Volgens mij begrijp je het concept van een identieke tweeling niet zo goed. Als je me lelijk noemt, beledig je ook jezelf.’
      ‘Touché.’ Eleonore grinnikte en stopte voor het rijtuig. Max zat er al in. Eleonore ging nergens heen zonder de viervoeter en niet voor de eerste keer, benijdde Danielle een kwijlende hond.
      Eleonore nam haar zus nog een laatste keer vast. ‘Probeer me niet te hard te missen, Dani.’
      ‘Ach, ik ben straks weer vergeten wie je bent.’ Danielle knipoogde. ‘Heb een veilige reis.’
      ‘Natuurlijk.’ Eleonore glimlachte en stapte de koets in. Ze zwaaide nog een laatste keer door het kleine raampje, waarna de paarden aangemaand werden om te vertrekken.
      Danielle keek het rijtuig na, tot het buiten de kasteelmuren verdween en Eleonore niets meer was dan een puntje aan de horizon.