Hoofdstuk 1.1

      ‘Ik geef het op. Schilderen is niet voor mij weggelegd.’ Danielle zuchtte en liet haar penseel op het palet rusten. Verslagen keek ze naar het doek. De zee van kleuren, met hier en daar een misplaatste streep verf, leek ik niets op de fruitschaal die een beetje verder model stond.
      Eleonore keek op van haar schildersezel en proestte. ‘Hoe heb je dat voor elkaar gekregen?’
      ‘Ja want jij bent een ongezien talent,’ reageerde Danielle op sarcastische toon. Toch leek Eleonore’s schilderij al heel wat meer op de fruitschaal dan Danielle wilde toegeven. Eleonore voegde nog een paar grijze penseelstreken toe om het schilderij wat schaduw te geven en ineens leken de rode bollen ook echt op appels.
      Een diepe zucht rolde over Danielles lippen en ze stond recht. ‘Het is duidelijk Noor, jij hebt bij onze geboorte al het schilderstalent gekregen.’
      Jonathan keek op van zijn krant. ‘Eleonore’s schilderwerk is beter omdat ze meer oefent. Als je een voorbeeld zou nemen aan je zus, maakte je binnenkort net zo’n mooie kunstwerkjes als zij.’
      Eleonore keek blozend op. ‘Vind je het echt mooi?’
      ‘Natuurlijk.’ Jonathan krulde zijn armen om Eleonore’s middel en drukte een kleine kus op haar wang. ‘Maar niet zo mooi als jij.’
      Danielle rolde met haar ogen en wendde haar blik af. Ze liep naar de fruitschaal en stopte een druifje in haar mond.
      ‘Hé, ik ben nog niet klaar,’ murmelde Eleonore.
      Danielle haalde haar schouders op, nam nog een druifje en liet zich in de fauteuil neer zakken. ‘Hé Jonathan, weten je bedienden nog wel hoe je eruit ziet?’ Danielle haalde haar wenkbrauwen op. 'Ze zouden het bijna vergeten, met de belachelijke hoeveelheid tijd die je hier spendeert.’
      ‘Dani,’ siste Eleonore op waarschuwende toon. ‘Wees beleefd.’
      Danielle hield sussend haar handen naar voor. ‘Ik maak me alleen maar zorgen om zijn bedienden. Is dat niet de beleefdheid zelve?’
      ‘Zolang jouw zus me hier wil hebben, blijf ik,’ kaatste Jonathan terug.
      ‘Ach Dani, dan ga je nog lang mogen wachten tot hij weer vertrekt.’ Eleonore glimlachte en snel wendde Danielle haar blik af, voor ze voor de zoveelste keer getuige werd van een innige zoen tussen haar zus en diens verloofde. In de plaats liet Danielle haar blik door de Groene kamer glijden, die zijn naam te danken had aan de vele wandschilderijen vol bossen en groene weides. Het pronkstuk - en een van Danielles favorieten - was een portret van Danielle en Eleonore, dat in het midden van de ruimte hing . Ze waren ongeveer vijf jaar oud en hielden elkaars hand vast, te midden van een grote bloemenweide. Danielle wist vanbuiten dat zij links stond en Eleonore rechts, maar een buitenstaander had het nooit kunnen raden. Toen ze klein waren, waren ze onmogelijk uit elkaar te houden.
      Danielle keek weer naar haar tweelingszus, die terug werd ingenomen door haar schilderij. Danielle en Eleonore waren nog steeds als twee druppels water, maar er waren kleine verschillen. Eleonore droeg haar haren bijna altijd opgestoken, terwijl Danielle ze liever los liet. Nu ze ouder waren en hun kamermeisjes niet langer hun kledij uitpikte, verkoos Eleonore om drukke patronen te dragen. Een gele jurk met blauwe bloemen of een hoofdband met veren in alle kleuren; niets was haar te gek. Danielle hield dan weer van simpele kleding. Ook nu droeg ze een eenvoudige, donkerblauwe jurk, afgewerkt met zilverdraad.
      ‘Zo, klaar!’ Eleonore keek tevreden naar haar schilderij. ‘Wat denk jij, Max?’
      De hond aan Eleonore’s voeten keek kort op, met een hint van nieuwsgierigheid in zijn bruine ogen.
      ‘Ik denk dat het hem niet veel interesseert,’ lachte Jonathan. ‘Misschien had je beter een bord met worsten geschilderd.’
      Eleonore grinnikte.
      Danielle bracht haar hand naar de vloer en maakte lokkende geluidjes. ’Hé, Max. Kom hier, jongen.’
      De hond keek loom Danielles richting uit. Toen hij haar herkende, liet hij zijn kop weer op zijn poten zakken.
      ‘Waardeloos ding,’ mompelde Danielle en ze kruiste haar armen.
      ‘Ach, niet naar haar luisteren.’ Eleonore glimlachte en krabde Max achter zijn oren, waardoor hij verwoed begon te kwispelen. ‘Dani heeft een norse bui vandaag.’
      ‘Niet.’ Danielle fronste en keek toe hoe Max op zijn rug rolde, zodat Eleonore hem op zijn buik kon aaien. Eleonore en Danielle hadden de hond voor hun tiende verjaardag gekregen. Eerst was Danielle verheugd geweest met de lichtblonde golden retriever-puppy, maar toen hij twee keer zo groot werd, verloor ze al haar interesse. Eleonore daarentegen had een maatje voor het leven gevonden. Nu volgde de viervoeter Eleonore overal waar ze naartoe ging.
      Op dat moment klonk er een klop op de deur. Danielle keek op naar de lakei, die in de deuropening stond. ‘Dames, heer. De heer Victor Delacroix vraagt om een kort bezoek.’
      Danielle keek naar haar zus.
      Eleonore knikte en zei: ‘Stuur hem maar naar binnen.’
      Danielle stond recht vanuit de eenzit, net zoals Eleonore en Jonathan. Toen de jonge man binnen kwam, bogen ze tegelijkertijd. Vanonder haar wimpers bekeek Danielle het bezoek van top tot teen. Victor had middellange, blonde haren die ondanks de hoeveelheid pommade altijd in de war leken te liggen. Hij droeg een donker pak en een open glimlach.
      ‘Meneer Delacroix,’ begroette Eleonore hem.
      ‘Prinses Danielle. Meneer Lunn. Majesteit,’ antwoordde Victor, waarop hij nog dieper boog.
      ‘Majesteit? Zover is het nog niet. Voor een paar weken ben ik nog gewoon Eleonore.’ Danielles zus lachte. ‘Wat brengt u hier?’
      ‘Ik was onderweg naar ons buitenverblijf in Perle, toen we langs uw prachtige kasteel reden. Ik bedacht me dat het al een tijdje geleden was. Het bal van de graaf, als ik het me goed herinner?’
      ‘Inderdaad, ja! Ga gerust zitten, Victor.’
      Victor nam plaats op de bank en, zoals de regel hem voorschreef, waren zijn eerste woorden naar de kroonprinses gericht. ‘Hoe staat het met de plannen voor de kroning?’
      ‘Goed,’ knikte Eleonore en ze vertelde in geuren en kleuren over de voorbereidingen.
      Hun achttiende verjaardag kwam met rasse schreden dichterbij. Dan was Eleonore niet langer een kroonprinses, maar koningin. Zij zou het heersen over Meerendal overnemen van haar vader. In hun land was het traditie om het oudste koningskind op zijn of haar achttiende verjaardag te kronen tot koning of koningin, ongeacht of de vorige heerser al wilde aftreden. Zo werd het land een jonge visie gegarandeerd.
      ‘De lakeien zijn zo druk in de weer,’ zuchtte Eleonore. ‘Soms ben ik bang dat ze overwerkt zullen raken!’
      ‘Het is dan ook het evenement van het jaar,’ merkte Jonathan op.
      ‘Hm, dat is waar en ze zijn ook bijna klaar… Ik twijfel alleen nog over de jurk.’
      ‘Welke je ook kiest, je gaat er stralend uitzien,’ zei Jonathan.
      Goedbedoeld, maar volledig nutteloos, vond Danielle. ‘Ik ben nog steeds voorstander van de rode, Noor,’ zei ze. ‘Wit is te klassiek.’
      ‘Ik weet het niet.’ Eleonore beet kort op haar nagels, tot ze Victor in het oog kreeg. Snel viel haar hand naast haar neer en ze rechtte haar rug. ‘Het blijft immers ook een verlovingsfeest.’
      ‘Maar in de eerste plaats een kroning,’ viel Danielle haar in de rede. ‘Vergeet dat niet.’
      Eleonore’s achttiende verjaardag zou een grote dag worden. Iedere kroning ging namelijk gepaard met een verloving. Want hoewel ze in Meerendal geloofden in jonge vorsten, geloofden ze ook in de kracht van een goede partner. Daarom moest iedere kersverse vorst een metgezel kiezen, die aan hun zijde zou staan en hen zou helpen bij het maken van beslissingen. Een week na de kroning volgde het huwelijk.
      Eleonore keek naar Jonathan en als vanzelf zocht haar hand naar de zijne. Hun vingers verstrengelden in elkaar en Eleonore glimlachte. Er was niemand die nog twijfelde aan de partner die Eleonore zou kiezen. In de volgende maand werd dus niet enkel Eleonore, maar ook Jonathan gekroond. Toch zou Eleonore de macht dat haar geboorterecht haar gaf behouden. Jonathan zou nooit, op welke manier dan ook, boven haar komen te staan. Die regel was er gekomen om profiteurs buiten het koningshuis te houden. Tot nog toe had hij gewerkt en hadden bijna alle koningsleden een levensgezel gekozen uit niets meer dan liefde.
      Danielle pikte terug in bij het gesprek over de kroning. Het was een onderwerp waar ze de laatste maanden geregeld naar terug grepen. Daniëlle vond het niet erg. Als er iemand al die aandacht verdiende, was het Eleonore. Ze werkte steenhard en alle lessen door de jaren heen hadden haar perfect klaargestoomd voor de positie. Danielle kon zich geen betere koningin voorstellen dan haar grote zus.
      Eleonore zette haar gesprek met Jonathan verder op een zachtere toon. Dat gaf aan dat hun gast nu van gesprekspartner mocht wisselen, als hij dat wilde. In plaats daarvan stond Victor echter op. ‘Als u me even wilt excuseren, prinses.’ Victor knikte naar Danielle en verliet de ruimte. Eleonore en Jonathan waren zo druk in gesprek dat ze het niet eens op leken te merken. Danielle hield hen nog even in de gaten en liep toen ook de ruimte uit.
      Ook zonder het te vragen, wist Danielle volledig zeker waar Victor naartoe was gegaan. Ze liep rechtstreeks naar een kleine zitkamer, achterin de gang. Hij werd bijna nooit gebruikt en Danielle was ervan overtuigd dat de meeste inwoners van het kasteel hem vergeten waren.
      Danielle deed de deur open en werd begroet door een verstikkende duisternis. Had ze zich dan toch vergist? ‘Victor?’ fluisterde ze.
      Ineens voelde Danielle een hand voor haar mond en er ontsnapte een gilletje aan haar lippen.
      ‘Ssst. Ik ben het.’
      Victors stem deed Danielles mondhoeken omhoog krullen en de vlinders in haar buik stegen op. Ze sloeg haar armen rond Victors nek en trok hem in een omhelzing. Hij drukte zijn lippen op de hare en fluisterde haar toe: ‘Ik heb je gemist.’
      ‘Ik jou ook,’ grinnikte Danielle, waarna ze zijn gezicht overlaadde met kleine kusjes.
      ‘Zou je zus echt niets doorhebben?’ vroeg Victor. ‘Ik zou durven zweren dat ze ons gezien heeft op het bal…’
      O, jawel, dacht Danielle. Eleonore had het meteen van Danielles gezicht afgelezen, toen ze zelf amper besefte dat ze voor Victors charmes aan het vallen was. Nog voor Danielle het aan zichzelf had toegegeven, wist Eleonore het al. Daarbij zou Danielle nooit liegen tegen haar zus. Tegen Victor daarentegen…
‘Eleonore weet van niets,’ zei ze. ‘Ze is te druk bezig met haar kroning.’
      ‘Goed.’ Victor knikte. Hij wilde hun relatie geheim houden tot na de kroning. Om Eleonore’s moment niet te stelen. Danielle vond het eerst prima, want haar zus verdiende alle momenten die ze kon krijgen. Maar nu begonnen de vluchtige zoenen en stiekeme hoekjes hun charmes te verliezen. Gelukkig moest ze niet meer te lang wachten tot de kroning. Victor streek door Danielles haren en ze sloot haar ogen.
      ’Ik heb je een tijdje niet meer gehoord. Hoe is het met je?’
      ‘Hm.’ Danielle haalde haar schouders op.
      ‘Dat is niet echt enthousiast.’
      ‘Ja, ik weet het.’ Danielle zuchtte. ‘Zou je me begrijpen als ik zeg dat ik Eleonore mis?’
      ‘Eleonore? De zus waar je net nog bij zat?’
      ‘Ja…’ Danielle beet op haar lip. ‘Ze heeft het zo ontzettend druk met de kroning. Vandaag was de eerste keer in een lange tijd dat we nog eens iets samen deden. En wanneer ik dan eindelijk bij haar kan zijn… is Jonathan er altijd bij.’
      ‘Ach zo.’ Victor knikte. ‘Hij leek me inderdaad al niet het grootste licht in de ruimte.’
      ‘Nee, dat is het niet. Ik vermoord je als je dit ooit tegen hem zegt, maar ik vind Jonathan best aardig. Het is vooral dat hij mijn tijd met Eleonore van me afneemt. En er is me niets dierbaarder dan dat.’
      ‘Ik snap wat je bedoelt.’ Victor bleef door Danielles haren strijken en langzaamaan voelde ze haar opgefladderde hart weer rustig worden. ‘Misschien kan je je zorgen delen met Eleonore? Ze zal je vast wel begrijpen.’
      ‘Ja… misschien wel, ja.’ Danielle schudde haar hoofd. ‘Maar genoeg over hen. Meer over ons.’
      Victor grinnikte. ‘Daar zeg ik geen nee tegen.’
      Danielle kroop verder weg in Victors armen en liet zichzelf toe om de wereld voor eventjes te vergeten. In de donkere ruimte, met Victor zo dichtbij haar, was dat gelukkig niet al te moeilijk en Danielle genoot van iedere seconde van het gestolen moment.