42 Liam

“Dat klinkt als een prachtige tijd. Van wat ik gezien heb, ben je ook erg goed. Wil je er iets mee doen nadat we eindelijk weg kunnen van het instituut?” Vraagt Gale hem belangstellend.“Het moet bijzonder zijn om zo op te kunnen gaan in een dans”

Liam knikt.
"Ja, ik wil dolgraag conservatorium of art school gaan doen." Geeft Liam toe. "daarom wilde ik hier eerst ook niet naartoe."
Het voelt cosy, hoe ze hier zo in kleermakerszit geheimen zitten delen.

Voor het eerst durft Liam eens echt te kijken naar Gale en zichzelf toe te laten geven dat het toch echt een zeer aantrekkelijke jongeman is die voor hem zit en oprecht interesse toont in hem.

"En jij? Wat zijn jouw passies, je hobbies? What makes you tick?" Vraagt hij hem dan met een glimlach. Ergens zou hij Gales handen willen vast nemen maar hij durft het niet.

"Gale? Yo Blaze, waar zit je? We zagen je deze kant op gaan." Klinkt het dan. Liam voelt hoe zijn lichaam verstijft van schrik en hij het steeds kouder krijgt hoe luider het geroep klinkt.

"Wat heeft Blaze hier nou te zoeken?" Hoort hij een andere step. "weet je zeker dat hij hierheen liep?"
"Ik weet toch wat ik zag? Hij is vast achter die nieuwe aangelopen. Oftewel staan ze te zoenen en nemen we ze allebei te grazen oftewel is hij hem een pak rammel aan het geven en zal ik met alle plezier meedoen."

Daar schrikt Liam enorm van, en zijn hart breekt van het feit dat Gales vrienden zonder twijfel tegen hem zouden keren.
Er kraakt iets en Liam's ogen worden groot als hij zijn vingers alweer in ijs verpakt ziet.

"Oh god. Oh god." Mompelt hij, terwijl de stress door zijn lichaam begint te gieren. Daar groeit het ijs alleen maar sneller van. De stemmen buiten blijven doorgaan en als de deurklink rammelt schiet de koude tot Liam's schouder. Zo ver is het ijs nog nooit gegaan!

Paniekerig kijkt hij Gale aan.