The last Years of my life on paper. Proloog

Bill heeft mijn hand vast. Ik voel hem maar amper. De tumoren hebben het zenuwstelsel aangetast, eigelijks hebben ze alles aan getast. Vragen schieten door mijn hoofd, gelukkig kan ik dat nog wel denken. Wanneer ga ik dood? Hebben ze een medicijn? Is dit mijn laatse dag als mens? Wat is er na mijn dood? Langzaam hoor ik de deur open gaan. Wie is dat,bill, vraag ik hem met mijn zwakke stem. Ik kan niet zien mijn ogen zijn aangetast blind ook wel genoemd.Dokter, antwoord hij op mijn vraag. Zijn stem klinkt onvast, alsof hij zacht heeft gehuild. Melissa we hebben een tegengif hopelijk slaat dit wel aan, tenminste als jij wilt?, Zegt dokter haidson. Natuurlijk. Maar voordat er maar ook iets gebeurd voel ik een zware druk op mijn borst. Maar een gedachte en vast ook de laatste, Ik ga dood. Ademen word moeilijker. Ik moet steeds dieper in ademen om lucht binnen te krijgen. Maar binnen een paar seconden krijg ik al geen lucht meer. Het laatste wat ik hoor is Bills stem, doe dan toch iets! Verdriet woede en wanhoop weerklinkt in zijn stem. Bill fluister ik zachtjes, ik houd van je. En met een glimlach op mijn gezicht val ik in een slaap waar ik nooit meer uitgewekt word.

Ik laat mijn pen vallen van het papier. Meer kan ik niet opschrijven van wat erna is gebeurd. Tja je zou nu wel denken, je was toch dood. Ja dat ben ik ook, maar ik ben een engel, en als je een engel bent moet je nog een opdracht vervullen voor dat je rustig verder kan 'leven'. En dat is je geliefde vertellen, jou verhaal. Ik lig nu op het moment in het AHC [ Angel Hulp Centrum ] Hier sterken de net doden aan zodat ze hun opdracht kunnen vervullen en hier kunnen gaan wonen. Hopelijk kan de zuster me een schrift brengen want op losse blaadjes schrijven is ook niets
×