40- Liam

“Je hoeft je niet te verontschuldigen.” Antwoordt Gale meteen. Dat doet Liam terug op kijken.
“Ik weet heus wel hoe mijn vrienden hierop zouden reageren. Ze zouden allerminst enthousiast zijn, dus uiteraard, het blijft tussen ons” belooft Gale hem, alsof het het meest logische ding in de wereld is. Liam apprecieert dat enorm.

Dan is er weer oogcontact.
“Hoelang dans je al?”Geïnteresseerd kijkt Gale hem aan. “Het was prettig om naar te kijken. Je lijkt echt zo licht als een veertje wanneer je beweegt. Het lijkt wel magie”

Zijn glimlach lijkt oprecht en weer Liam uit zijn Schulp te lokken.
"Al van mijn 5de. Mijn moeder was een schitterende ballerina. Blijkbaar kwam ik mee naar elke repetitie en deed ik haar na, tot haar lerares het zat was en me naar madame Dufour van de kinderafdeling bracht om me de juiste technieken aan te leren." Vertelde hij."ik kan haar nog steeds in sneltempo de posities horen afratelen die we moesten innemen, en de geur van de pianopoets."

Het was een magische tijd geweest, en hij had het geluk gehad af en toe met zijn moeder de dansstudio in te duiken. Helaas was dat al lang verleden tijd.