39 - Gale

Nog een tikje ondersteboven is Gale wanneer Liam begint te praten.
"Ik zou het appreciëren als je dit aan niemand zou vertellen." Zegt hij dan zacht.
Hij schaamt zich. Het is nergens voor nodig, maar Gale zou liegen als hij zou zeggen dat anderen hem hier niet op zouden afrekenen. Een man die aan ballet doet voldoet niet aan de norm volgens zijn vrienden.
"Het helpt me even alles vergeten en als iemand dit voor me zou verpesten..." Hij zucht diep en grijpt zijn trui. Hij ziet er zo breekbaar uit. Gale zou zijn armen om hem heen willen slaan. Maar Gale zou hem niet willen afschrikken. Liam komt tegenover hem zitten en Gale ziet een nieuwe emotie in zijn ogen - schuld. Maar waarom zou hij zich schuldig moeten voelen?
"Het spijt me dat ik dit van je moet vragen."Zegt hij bij wijze van verontschuldiging.
“Je hoeft je niet te verontschuldigen.” Antwoordt Gale meteen. Hij wil de ander niet nog langer in onzekerheid laten zitten.
“Ik weet heus wel hoe mijn vrienden hierop zouden reageren. Ze zouden allerminst enthousiast zijn, dus uiteraard, het blijft tussen ons” belooft Gale hem.
Gale bekijkt zijn handen alvorens hij zijn focust weer bij Liam’s ijsblauwe ogen legt.
“Hoelang dans je al?”
Geïnteresseerd kijkt Gale hem aan. Hij zou zelf zeggen dat Liam het al een tijdje deed. Zijn techniek leek goed, tot hoe ver Gale er verstand van had en er over kon oordelen.
“Het was prettig om naar te kijken. Je lijkt echt zo licht als een veertje wanneer je beweegt. Het lijkt wel magie”
Gale glimlacht oprecht, iets wat hij niet zo snel bij anderen doet.