- Teardrops on my guitar.

Ik zit weer in mijn kamer, met mijn gitaar, denkend aan hem. Elke noot die ik speel doet me denken aan hem. Waarom is het nu zo moeilijk? Waarom mag ik niet bij hem zijn? Ik staar uit mijn raam. Regendruppels vallen uit de lucht. Sneller en sneller. Een zucht verlaat mijn lippen. Ik neem mijn gitaar vast, en begin te spelen. Elke noot laat me aan hem denken, het is gewoon zo raar, ik kan hem gewoon niet vergeten. Ik praat wel met hem, maar dat is ook het enige wat ik doe. Alleen maar praten. Elk gesprek dat ik ooit met hem gehad heb, zit nu nog steeds in mijn hoofd. Ik zou hem willen vertellen dat hij de enige in mijn leven is, de enige van wie ik echt houd. Maar dat mag niet. Het is gewoon verboden. Een traan verlaat mijn wangen. Ik zet mijn gitaar terug op zijn plaats en loop de trap af. Ik neem mijn jas, en ga naar buiten. Het is best wel donker buiten, maar dat maakte me niets uit. Met mijn handen in mijn zakken, nog steeds denkend aan hem, loop ik door de donkere straten. Het regent nog steeds. Ik voel de regendruppels langs me heen glijden. Iedereen weet het wel van hem, maar er is niemand die me écht begrijpt, niemand weet écht mijn verhaal. De enige die het écht begrijpt, en het écht weet, dat ben ik. Ik alleen. Als ik zie dat het al laat is, wandel ik weer mijn weg naar huis. Als ik aankom slenter ik de trap op, en ga weer op mijn bed zitten, gelijk ik altijd deed. Ik leg me neer op bed, met nog steeds hem in mijn hoofd, en sluit mijn ogen langzaam.