33 - Gale

De woede heeft hem terug gebracht naar die vreselijke herinnering.

”Je kunt niet doen alsof ze normaal zijn, Galyord” Klonk de norse stem van zijn vader door de kille woonkamer van zijn ouderlijk huis.
Gale verachte het als iemand zijn volledige naam gebruikte. Lang geleden - voordat Gale begon te trainen en zich anders kleedde- was zijn onder andere naam een groot mikpunt geweest. Het leek op “gaylord”, en ja, het was erg ironisch omdat hij op mannen viel. De eerste jaren van de middelbare school waren een nachtmerrie, totdat Gale voor zichzelf op was gekomen, Maar dat was niet hetgeen wat te maken had met die gitzwarte nacht, wat begon met een knallende ruzie met mijn ‘aardse’ vader.
“Ze kosten me klauwen vol met geld! Speciale spullen kopen, overal een tolk mee naar toe laten gaan. En ze zullen nooit iets bereiken. Heb je ooit een dove advocate of iets dergelijks gezien?” Ratelde hij alsmaar door. Dat ging er bij Gale niet in.
“Het zijn je dochters en ze zijn buitengewoon intelligent, ze kunnen alles bereiken wat maar willen. Ze willen niet naar een tehuis, al helemaal niet na de dood van mam” Zei Gale nog kalm terug tegen zijn vader, ook al was hij vanbinnen al witheet en voelde hij zijn lijf gloeien – niet wetend welke vuurzee hij die nacht zou aanrichten.
De man, zelf een advocaat, was een ware dronkaard geworden en Gale vroeg zich af waarom hij dit gesprek nog voerde. Hij zou het voogdij over de meisjes moeten nemen en moeten vertrekken uit deze giftige situatie. Maar het juridisch opnemen tegen een advocaat? Dat zou Gale nooit winnen.
Later die nacht klonk er gegil en hoorde hij een glas in duizend stukken vallen. Het was kort voordat Gale hij controle verloor.

Net op tijd weet Gale zich te bevrijden uit die verschrikkelijke flashback. Hij knippert zijn ogen en is weer terug in het hier en nu met zijn gedachten. De woede is een soort aangestoken lont waardoor hij de geesten uit het verleden weer tegenkomt. Dat probeert hij juist zoveel mogelijk weg te stoppen.
Gale’s handen zijn nog gloeiend heet en er ontstaat zelfs al een zwakke rookvorming om hem heen.
Hij gaat aan de rand van het meer zitten en steekt zijn handen in het ijskoude water. Het water zorgt ervoor dat het vuur geen kans krijgt en het maakt hem ook iets kalmer. Gek genoeg belanden zijn gedachten bij Liam. Hij realiseert zich dat zijn aanwezigheid een hoop losmaakt bij Gale. De jongen heeft een gekke werking op hem.

Na een tijdje heeft Gale de controle weer terug en gaat hij terug. Wanneer hij de ingang van het instituut door loopt, staat hij prompt tegenover de jongen die hem – zonder dat hij dat zelf weet – heeft gekalmeerd. Gale neemt hem kort in zich op. Hij ziet er schattig uit zoals altijd. De losse joggingbroek is nieuw en heeft hij nog niet eerder gezien. Hij draagt een sporttas bij zich.
’Oh. Hoi." Zegt Liam verrast. "Ik eh, wilde net gaan sporten.’’
Vlug kijkt Gale terug in zijn ogen. Hij zou niet willen dat Liam dacht dat hij een enge gluurder is die hem van top tot teen aanstaart.
‘Hey Liam, lekker. Sporten kan goed stoom afblazen’ zegt Gale en terwijl hij het zegt bedenkt hij zich hoe ironisch dat klinkt. Zelf kan hij ook wel iets gebruiken om stoom af te blazen.
‘Wat voor sport doe je precies?’ Vraagt hij om interesse te tonen. Hij ziet Liam een beetje onzeker worden en voegt er snel iets aan toe. ‘Je hoeft het niet te zeggen, natuurlijk. Ik wil je niet ophouden of zo’