De jongen met de bijzondere ogen

"Piep piep piep" Mae kijkt de kant op waar het geluid vandaan komt. Als ze omhoog kijkt, kijkt ze recht in de ogen van Henry de jongen die haar schooldagen altijd tot een hel maken. Daar hebben we ons kleine muisje weer lacht Henry. Zijn vrienden, Trafix en Ben lachen met Henry mee. Mae probeert zich langs de jongens heen te wurmen, Ben kijkt haar aan en begint haar aan de kant te duwen. Mae tilt haar knie op en duwt het vol in Ben zijn kruis. Ben wordt woest, net wanneer hij haar vast wil pakken, komt er iemand hun kant op gelopen. Henry en zijn vriendengroepje lopen van Mae weg en zeggen zacht "we krijgen je nog wel kleine rot muis".

Mae rent snel naar lokaal 21 toe waar ze zo Engels heeft. Mevrouw Effring kijkt Mea aan en glimlacht lief naar haar, daarom verheugd Mae zich altijd op de les van mevrouw Effring, ze voelt als haar moeder, die ze nooit gekend heeft.

Wanneer Mae zich eindelijk op haar vaste stoel laat zakken, heeft ze het gevoel dat er naar haar gekeken wordt. Dat is ze normaal wel gewend maar dit voelt toch anders, niet op een minachtende manier zoals Henry en zijn vrienden altijd doen.

Wanneer Mae zich omdraait ziet ze niks, vreemd ze dacht echt dat ze iemand naar haar voelde kijken. ze concentreert zich op haar aantekeningen die ze tijdens de vorige les had gemaakt. Dan hoort ze dat Mevrouw Effring in haar handen klapt, ze kijkt op en net wanneer mevrouw Effring de deur wil sluiten komt er nog snel iemand binnen.