Hoofdstuk 13

Er ging een golf door de menigte toen de treindeuren opengingen. Voor zo ver ik kon zien was het station gevuld met een dichte menigte van mensen die er elk uniek uit wilden zien met de gekste en kleurrijkste outfits. Het was een grote chaos, iedereen krioelde enthousiast door elkaar in de hoop een glimp van ons op te vangen. Toen besloot ik dat ik nooit beroemd wilde worden. Ik wenste dat ik gewoon alleen in mijn geheime kamertje zat, weggedoken in een astrologieboek en vooral ver weg van deze luidruchtige, overweldigende menigte. En ver weg van de dood.
Ondanks de vele variatie in kleren, haar en operaties, leken de mensen overal het zelfde. En ik moest er doorheen. Een lijdensweg waarvan het einde verdween in de massa. Op automatische piloot liep ik verder, hopend dat ik niet te boos keek terwijl mijn lichaam zichzelf afsloot voor alles wat er buiten gebeurde. Op den duur kon ik mijn eigen gedachten niet meer horen over het geroezemoes van enthousiaste kreten.
Opeens stond ik binnen. Ik wist niet hoe ik daar geraakt was, maar buiten kon ik de menigte nog zien. Maar het geluid was verdwenen, en het leek alsof zij mij niet konden zien. Uitgeput zakte ik op de grond. Yolanda en de filosoof liepen verder naar een van de grote zuilen in de verder lege zaal. Capra wierp even een verwarde blik op mij, maar schuifelde braaf achter hen aan. Hun lift vetrtrok en opeens was er niets meer. Behalve de verwarmde vloer en een grote, lege ruimte die als een elektrisch veld de menigte buitenhield. Ik kon op het niet anders beschrijven dan kil, maar ook dat woord klopte niet met de temperatuur die net zo was ingesteld dat het leek alsof er helemaal geen lucht was. Ik stelde me voor dat dit was hoe het voelde om dood te zijn, neutraal maar moe, en dat was het moment dat ik bang werd voor de dood.
Nu moest ik ook voor mijzelf blijven leven. Dat was de eerste keer dat ik dat dacht. Een beetje te laat misschien.