8.* being sick with valentine...

langzaam opende ik mijn ogen. ik had barstende hoofdpijn. langzaam stommelde ik naar de badkamer voor een paar asperientjes. ik bekeek mezelf eens goed in de spiegel. bah, ik zag er niet uit. zo te zien kon ik vandaag niet naar school. niet dat ik dat erg vond. vandaag was het valentijn, en het laatste waar ik nu zin in had was aandacht van de jongens bij mij op school. sinds ik hier op school zat was ik erachter gekomen dat sommige jongens mij... erg aardig vonden. ik snapte niet waarom, ik was echt ontieglijk onhandig, en ik was erg verlegen. langzaam kleedde ik me aan. een joggingbroek met een simpel t-shirtje dan maar, ik zou vandaag toch niet buiten komen waarschijnlijk. 'Goeiemorgen schat' zie esmee vriendelijk toen ik beneden kwam. ze leek in zoveel opzichten op mijn moeder...
'goeiemorgen...' gaapte ik. ze bekeek me eens van top tot teen. 'wat heb jij gedaan?' vroeg ze verbaasd. 'volgens mij ben ik ziek'. ik zuchtte. 'vampiers kunnen niet ziek worden... Je hebt wel pech zeg, je bent halfvampier en dan ben je nog steeds vatbaar voor sommige ziektes.' ze keek me vol medeleven aan. eigenlijk was het mijn bedoeling geweest te ontbijten, maar toen ik eten zag ging ik bijna over mijn nek. nog maar even slapen dan maar. langzaam slofte ik weer naar boven. onderweg kwam ik edward tegen. 'je ziet er slecht uit' zei hij bezorgd. ik keek hem glazig aan. 'ziek...' mompelde ik. 'misschien kun je beter terug naar bed gaan.' 'doe ik'. ik onderdrukte een gaap. vreemd, ik was moe. ik had als half vampier nog maar weinig slaap nodig, en ik had vannacht ook al geslapen. meestal was een keer in de twee, drie nachten wel genoeg... ik kroop in mijn bed. langzaam doezelde ik weer weg...

ik keek om me heen. ik was in een groot bos, helemaal alleen... ik voelde dat ik iets miste. ik keek om me heen, zonder te weten wat ik zocht. ik wist zeker dat ik het nodig had... ik bleef maar rondlopen, niet wetend wat ik daar eigenlijk deed... opeens kwam ik op een open plek. midden op de open plek lag jacob. 'jake!' riep ik, maar er kwam geen geluid uit mijn mond. hij lag heel stil op de grond, zijn gezicht was bleek. ik zakte naast hem door mijn knieën. 'jake...' huilde ik, geluidloze snikken kwamen uit mijn borst. hij lag daar alleen maar. koud en bleek, dood... ik ging huilend naast hem liggen, mijn gezicht op zijn koude borst. opeens opende hij zijn ogen. 'jake?' vroeg ik verbaasd, mijn stem vervormd door mijn tranen. 'Catherine...' fluisterde hij. 'ja?'. 'Catherine, ik hou van je'. ik hield mijn adem in. 'echt waar?' ik besefte nu pas dat er opeens weer geluid uit mijn mond kwam. 'echt waar, met heel mijn hart'. hij drukte zijn koude lippen op de mijne, het fijnste wat ik ooit gevoeld had. toen, plotseling, was hij weg. ik was weer alleen in het grote bos...

gillend werd ik wakker. ik keek om me heen. ik lag in mijn eigen kamer. langzaam drong het tot me door dat het allemaal maar een droom was. het leek allemaal zo echt... langzaam stond ik op en liep naar beneden. ik was nu alleen thuis. ik keek op de klok. het was nog maar half 1 's middags. ik hoorde de telefoon rinkelen. ik keek naar de nummermelder, geen nummer dat ik kende in ieder geval... 'hallo, met Catherine?' vroeg ik. 'Catherine, met jacob'. mijn hart maakte een sprongetje. waarom zou hij me bellen? 'wat is er jacob?' vroeg ik verbaasd. 'nou, ik wou je eigenlijk wat vragen...'