There's always a place in me that you can call home.

1 week. 1 week gemis. 1 week teleurstelling. 1 week zonder Justin.
Tuurlijk had ik onze foto, en zijn telefoontjes, en onze msn gesprekken, en ik wist natuurlijk ook wel wat hij elke dag deed, met dank aan internet, twitter en roddelbladen, maar toch was het niet hetzelfde.
Zuchtend keek ik op mijn Ipod. 14.20
Bah. Als je alleen reisde, ging de tijd toch écht niet snel voorbij, hoor.
Gelukkig hadden Justin's mam, Usher en ik mijn moeder kunnen overtuigen dat ze écht niet mee met me moest reizen. Anders zat ik hier nu in het vliegtuig met mijn moeder, en dan was de tijd waarschijnlijk nóg trager gegaan.
Nog 2 uur. Dan zou ik hem terugzien.
Plots schoot er een angstige steek door mijn buik. Wat als hij me helemaal niet gemist had?
Of nog erger: Wat als hij een knap, Amerikaans meisje ontmoet had, dat Engels sprak?
Wat als hij het wilde uitmaken?
En hij me niet meer wou zien?
Mijn maag draaide zich om bij de gedachte.
Was het wel een goed idee geweest om mee te werken aan Usher's plan? Misschien hadden Usher en Justin's mam het fout. Misschien miste hij me helemaal niet.
Ik was bijna in paniek uitgebroken, toen plots mijn gsm afging.
Me plus you
I'm a tell you one time,
girl I love, girl I love you
Let me tell-
Shit,vloekte ik in mezelf. Ik pakte snel mijn tas van onder mijn stoel, waar ik die had weggestoken, toen geen van de stewards het zag.
Een van de stewards wierp me een boze blik toe, toen hij zag dat ik mijn tas onder mijn stoel vandaan haalde. (Mensen, ik wéét, dat je geen tas onder de stoel in een vliegtuig kàn steken, maar... ik kon haar toch moeilijk in het bagagerekje gaan laten zoeken? Daar heeft ze geen zin in. )
Snel zocht ik mijn gsm. 'Waar is dat rotding? Wie belt er in godsnaam op donderdagmiddag om half twee? Dan zit toch iedereen op school?' mompelde ik.
...knock, knock.
Now the butterflies in my stomach won't stop, stop.
And even though it's a struggle, love is all we-
Snel drukte ik op de toets om op te nemen.
'Hoi, met Chloë?'
'Hee Chloë! Leuk dat je opneemt! Justin hier, hé. Ik dacht dat ik wat zou moeten inspreken. Maar ik dacht, ik zal nu maar bellen, want straks heb ik een interview met Much Music.'
Weet ik, dacht ik bij mezelf. Oh shit, tuurlijk! Ik zat nu normaal op school! Totaal niet aan gedacht!
'Uhm... ja, school is nét uit. Ik zat in de les toen je belde, maar de les was bijna gedaan en de leraar zei dat ik al mocht gaan. We hadden de laatste twee uur toch uitval.' Ik lachte even om de domme smoes, maar Justin had het niet door.
'Oh. Ik hoop dat je nu geen strafstudie of zo hebt?'
'Nee, nee,'verzekerde ik hem snel.
'Oké,'zei Justin opgelucht. 'Toffe leerkracht, dan.'
Ik lachte. 'Inderdaad,'mompelde ik.
Je moest eens weten, dacht ik bij mezelf. Toffe school, zelfs! Dat ik zomaar twee dagen school mocht missen!
'Wat ben je aan het doen?'
Ik lachte in mezelf. Geen kans dat ik de waarheid zou zeggen, terwijl ik als verrassing voor hém naar Atlanta vloog.
'Ah, gewoon. Bellen op het schoolplein, terwijl iedereen naar me staart, omdat je hier niet mag bellen. You know.'
'Mmh... misschien bel ik dan beter straks terug?'
Ik zuchtte even. Dat was inderdaad het beste, als ik de verrassing niet wilde verpesten, maar ik was net zo blij toen ik zijn stem hoorde!
'Goed,'gaf ik toe.
'Hoe lang doe je erover om naar huis te fietsen?'
'10 minuten.'
'10 minuten?'vroeg hij beteuterd.
Ik lachte. 'Speciaal voor jou zal ik wat sneller fietsen. 5 minuten.'
'Thanks.'
Lachend legde hij af.