Neerdalende Obsessie

Nog maar een paar weken tot de zomervakantie was het nu, het spelen was minder leuk geworden, we vechten vooral en mensen waren gestopt, maar ik wilde niet. Niet iedereen was helemaal gestopt, vooral ook met het spelen op het schoolplein. Maar toch speelden we het veel minder en het was eenzamer. De klassen waren bekendgemaakt en ik zat weliswaar met 4 van de 5 mensen die ik graag wilde, maar het was verdrietig, de laatste dag kwam er aan en ik las geen Harry Potter boeken meer. Ik was nog steeds zo fan als kon en wilde het nog spelen maar het was vrijdag 16 juli, de belangrijkste, maar dus ook verdrietigste vrijdag van mijn hele leven, ik zou nooit meer in dezelfde klas zitten en nooit meer met dezelfde juf en hetzelfde spelen en hetzelfde voelen En hetzelfde lezen en doen. Het was voorbij. Het was heet en ik was vrij en iedereen was blij, maar mij kon het niets schelen, ik kon niet stoppen met huilen terwijl ik naar huis liep, het zou nooit meer hetzelfde zijn, ik zou nooit meer in die klas zitten met die juf, die kinderen en die tijd. De Harry Potter tijd. Het was weg, voorbij, maar toch was iedereen blij, niemand voelde hetzelfde krachtige verdriet dat ik had toen ik wegliep, toen ik besefte dat het leukste wat er ooit heeft plaatsgevonden in mijn leven voorbij was. Dat ik het moest doen met een andere klas, andere boeken, andere leerkrachten en sommige andere vrienden. Het is bijna niet te beschrijven hoe ongelukkig ik me toen voelde.