Part 16.

Ik hou hem stevig vast en neem alles van hem in me op met een verliefde glimlach.
‘Oh, jouw lach. Hij is veel mooier dan hoe ik hem in gedachten voor me zag,’fluistert Nick. Ik glimlach, nog een traan van geluk biggelt over mijn wang.
‘Nick!’horen we dan Denise roepen.
Nick kijkt op en een nieuwe traan stroomt over zijn wang als hij zijn moeder ziet. Hij haalt zich uit onze omhelzing en pakt mijn hand de twee meter naar zijn moeder. Denise huilt zachtjes. Ik zie het aan hoe haar rug schokt. Paul omhelst zijn vrouw en zoon.
Ik doe een stap naar achteren om ze de ruimte te gunnen. Eindelijk kom ik ook wat op adem.
‘Mijn zoon, mijn lieverd,’snikt Denise terwijl ze Nicks gezicht in beide handen houdt en rondom zoent.
Daarna laat ze hem los om Paul erbij te laten. Hij omhelst Nick met een arm en wat gefluister bij zijn oor. Mijn moeder komt naast me staan en wrijft me geruststellend over mijn rug. Misschien zie ik er geschrokken, moe en verdrietig uit, maar vanbinnen voel ik de adrenaline door mijn aderen stromen. Ik ben zo blij dat hij er weer is. Ik voel me zo gelukkig.

*NickPov
Na mijn vader omhelzen Kevin en Joe me. Kevin fluistert me in vertrouwen in hoe hij hem kneep Joe maakt zoals altijd een grapje.
‘Mam zegt toch altijd dat je moet zeggen waar je heen gaat! Foei, foei, Nick.’ Maar ik voel in zijn omhelzing dat hij blij is dat ik terug ben. Daarna krijg ik een knuffel van de snikkende Danielle. En Amy drukt een stuk of vier kussen op mijn wang.
‘Oh God Nick. Het was echt verschrikkelijk, en Norah..’ Ze spreekt niet verder. Ik kijk over haar schouder naar Norah. Haar prachtige gezicht, haar pluizige haren, haar donkere rode, diepliggende ogen.
‘Ik ben zo blij dat je er weer bent,’zucht Amy dan, met een glimlach.
‘Ik ook,’verzeker ik haar. Ik kan eindelijk weer op mijn benen staan. Ik heb weer gevoel in mijn hart. Mijn hart was dof en incompleet toen ik niet bij Norah was. Nu staat ze daar, naast haar moeder. Ik kan mijn ogen niet van haar afhouden en wil haar alleen maar knuffelen. Zij is alles wat mij heeft doen vechten. De enige reden dat ik door wilde zetten..
Haar ouders komen op me af. Norah loopt achter haar moeder. Ze lijkt zo moe..
‘We zijn echt zo blij dat het nu goed is gekomen,’glimlacht Norahs moeder. Ze schudt mijn hand. Ik kijk snel naar Norah om te zien of het goed is, maar die glimlacht bemoedigend naar me dus accepteer ik Norahs moeders hand. Ook Norahs vader geeft me een hand. Het zijn heus wel vriendelijke mensen, maar Norah heeft me zo vaak vertelt hoe ongelukkig ze zich thuis voelde.
Na de hand van Norahs vader pak ik Norahs hand en trek ze tussen haar ouders door. Het enige wat me nu kan schelen..
Norah glimlacht met tranen in haar ogen.
‘Sorry,’zeg ik schuldbewust. Ik weet dat deze tranen nog niets zijn in vergelijking met die die ze heeft laten gaan om mij. Ik wil alle tranen terug betalen aan haar, maar ik zou niet weten hoe ik mijn immense liefde voor haar moet bewijzen.
Ik trek haar tegen me aan. Ze legt haar armen om mijn nek en kijkt me diep in mijn ogen. Haar prachtige ogen.. Even vergeet ik alles, zoals ze altijd bij me doet. Ze kan me laten zweven. Ze kan me tot rust laten komen na een dag vol hectiek. Ze voelt als mijn thuis. Een lichaam waar ik ’s avonds in bed tegen aan kruip zonder een woord tegen. Als het kan, elke nacht weer.
Ze drukt haar warme lippen tegen die van mij. Ik beantwoord ze met zoveel mogelijk liefde als ik kan geven. Ik ga met mijn tong haar mond binnen en ze laat zachtjes een kreun gaan, samen met een traan. Ik hou haar zo stevig mogelijk vast. Haar zachte lichaam tegen de mijne, zo breekbaar.
Ik laat haar wat los. Haar handen blijven op mijn heupen liggen. Ik leg mijn handen op haar armen.
‘Je ziet er mager uit. En heb je het niet koud?’vraag ik bezorgd.
‘Hoe kan ik nou eten zonder jou?’ Ze duwt haar lippen tot een streepje. ‘En hoe kan ik het nu koud hebben?’grapt ze dan.
Dan pas zie ik dat ze op blote voeten is en een korte broek aan heeft. ‘Je bent gek! Je loopt hier op deze natte stoep op blote voeten! Straks wordt je nog ziek!’
Ze kijkt me lief aan. Niet protesterend, maar met een zachte blik die alles goed maakt. ‘Daar denk ik toch niet aan! Ik was veel te verbaasd toen Amy uit het raam hing en zei dat jij eraan kwam.’ Ze strijkt door een van mijn krullen. Het kriebelt, maar het vult mijn buik met duizenden vlinders.
‘Je hebt gelijk Nick,’zegt mijn moeder dan opeens. Ik schaam me, omdat ik in mezelf was vergeten dat ze er nog waren. ‘We gaan weer naar binnen. Daar praten we bij.’ Haar glimlach is zo vertrouwd dat het me geruststelt.
Ik druk een tedere kus op Norahs lippen, mondhoek en wang. ‘Kom, lieverd,’zeg ik.
Ze pakt mijn hand en met haar andere hand pakt ze mijn arm, net boven mijn elleboog.