Don't fight, please

Ik zuchtte, 'waarom verteld niemand me ooit iets!' Hij lachtte. 'Je bent zwanger.' zei hij. Ik lachtte, hij had het opgemerkt. 'En je bent nog maar 16.' Ik schrok. Ik ben nog maar 16, dat is waar. Ik merkte dat ik ging hyperventileren als ik niet gekalmeert werd. Embry -die er ondertussen ook al was- ging beschermend voor me staan. 'Laat haar toch met rust' siste hij door zijn tanden. Oh nee, dit gaat niet goed gaan. 'Hoezo, heb ik iets verkeerd gezegd?' vroeg Josh.
Embry begon te grommen. Ik zag dat Floris nu ook oplette. Ik keek naar hem. Met een smekende blik. Hij sprong recht, over de zetel. Hij ging tussen Embry en Joshua staan. Ik voelde dat ik echt ging hyperventileren. Toen Embry nog eens gromde naar Joshua was ik vertrokken. De drie jongens keerden zich nu allemaal naar mij. Ik zakte door mijn knieeen. Embry knielde bij me neer en Joshua aan mijn andere zijde. Floris duwde ze beide opzij en pakte me op. Ik werd door Floris in de zetel gezet. Hij probeerde me te kalmeren. Wat ik langzaamaan ook deed. Ik legde mijn armen rond Floris' nek. Embry tikte op mijn schouder. Ik maakte me los van Floris en gaf Embry een zoen. 'Sorry' fluisterde hij in mijn oor. Ik zuchtte. Toen ik rondkeek in de kamer merkte ik dat Joshua verdwenen was. 'Hij is drinken gaan halen.' zei Floris. Raar maar waar begon ik Floris als een broer te zien. Wat heel onlogisch was.


° Waarom kreeg de vorige zoveel reacties?
° Is het door Joshua?
°Krijg ik er nu ook zoveel?xDxD