~ Zout water ~
Afbreekpatroon: zout wa·ter
Oplossing van zouten in water.
Daar stond ik dan, mijn voeten in de branding. De golven klapten beurtelings op het natte zand, daar waar ze geen grip kregen en terug moesten krabbelen naar de zee. Het water kietelde tussen mijn tenen en het voelde als thuis.
Ik had nooit echt geweten wat “thuis” dan precies betekende en waar dat dan was. Inmiddels, nadat ik jaren op het land van de mensen had geleefd, leek thuis betekenis te krijgen. Het was geen betekenisloos woord meer, en al was het wel betekenisloos, voor mij had het inmiddels een betekenis gekregen. Thuis. Thuis was daar zijn waar je geliefd was. Waar je hoorde. Waar de dingen gingen zoals ze geacht werden. Waar familie was… En vrienden. Het was die plek die je soms zo hard probeerde te vergeten, omdat het pijn kon doen en het kon ook voelen alsof je er niet hoorde. Uiteindelijk was het onmogelijk om dat “thuis” écht te vergeten en hierdoor wist je dat het thuis was. Ik had afstand van thuis nodig gehad om me te realiseren wat thuis dan was. Alsof ik pas echt wist wat ik miste, toen het niet meer van mij was. Het water kon wel weer van mij zijn. Ik zou alles ondergaan om het weer van mij te laten zijn.
Mijn voeten begonnen te tintelen. Het was het eerste teken dat de verandering in gang gezet was. Ik besefte me dat ik haast moest gaan maken, wilde ik niet met mijn gezicht in het natte zand eindigen en naar het water moeten kruipen. Ik haalde diep adem en keek achterom. Het kleine havenstadje zag er slaperig uit. Het leek een soort troosteloos afscheid van een leven dat nooit van mij zou kunnen zijn. Het was ook beter dat het mijn leven niet was. Er was niemand in dat leven dat me echt zou missen. Ik zette de gedachten van me af. Ik moest me focussen. Ik blies mijn adem uit en begon te lopen. Ik begon met rennen toen ik de eerste schubben door de huid van mijn voeten voelde breken. Daarna sprong ik in het diepe water. Mijn voeten vormde zich in de blauwe vin net toen mijn voeten door het wateroppervlak heen braken.
Water gierde door mijn kieuwen heen terwijl ik op hoog tempo door het koele, zoute water gleed. Het was lang geleden, maar mijn spieren leken nog precies te weten hoe ze moesten zwemmen. Ik wist dat mijn vertrek noodzakelijk was om tot de realisatie te kunnen komen dat ik hier thuis hoorde. Ik vroeg me echter af hoe ik zo lang weg had kunnen blijven zonder dit bestaan te missen. Ik hield van dit bestaan en het water en nu was het ook mijn keuze om dit bestaan te leiden.
Zodra mijn stad in mijn blikveld kwam, liet ik een volle teug water door mijn kieuwen glijden om te ontspannen. Het was tijd om te toorn te accepteren die hoorde bij de boetedoening voor mijn zonden.
Ik had nooit echt geweten wat “thuis” dan precies betekende en waar dat dan was. Inmiddels, nadat ik jaren op het land van de mensen had geleefd, leek thuis betekenis te krijgen. Het was geen betekenisloos woord meer, en al was het wel betekenisloos, voor mij had het inmiddels een betekenis gekregen. Thuis. Thuis was daar zijn waar je geliefd was. Waar je hoorde. Waar de dingen gingen zoals ze geacht werden. Waar familie was… En vrienden. Het was die plek die je soms zo hard probeerde te vergeten, omdat het pijn kon doen en het kon ook voelen alsof je er niet hoorde. Uiteindelijk was het onmogelijk om dat “thuis” écht te vergeten en hierdoor wist je dat het thuis was. Ik had afstand van thuis nodig gehad om me te realiseren wat thuis dan was. Alsof ik pas echt wist wat ik miste, toen het niet meer van mij was. Het water kon wel weer van mij zijn. Ik zou alles ondergaan om het weer van mij te laten zijn.
Mijn voeten begonnen te tintelen. Het was het eerste teken dat de verandering in gang gezet was. Ik besefte me dat ik haast moest gaan maken, wilde ik niet met mijn gezicht in het natte zand eindigen en naar het water moeten kruipen. Ik haalde diep adem en keek achterom. Het kleine havenstadje zag er slaperig uit. Het leek een soort troosteloos afscheid van een leven dat nooit van mij zou kunnen zijn. Het was ook beter dat het mijn leven niet was. Er was niemand in dat leven dat me echt zou missen. Ik zette de gedachten van me af. Ik moest me focussen. Ik blies mijn adem uit en begon te lopen. Ik begon met rennen toen ik de eerste schubben door de huid van mijn voeten voelde breken. Daarna sprong ik in het diepe water. Mijn voeten vormde zich in de blauwe vin net toen mijn voeten door het wateroppervlak heen braken.
Water gierde door mijn kieuwen heen terwijl ik op hoog tempo door het koele, zoute water gleed. Het was lang geleden, maar mijn spieren leken nog precies te weten hoe ze moesten zwemmen. Ik wist dat mijn vertrek noodzakelijk was om tot de realisatie te kunnen komen dat ik hier thuis hoorde. Ik vroeg me echter af hoe ik zo lang weg had kunnen blijven zonder dit bestaan te missen. Ik hield van dit bestaan en het water en nu was het ook mijn keuze om dit bestaan te leiden.
Zodra mijn stad in mijn blikveld kwam, liet ik een volle teug water door mijn kieuwen glijden om te ontspannen. Het was tijd om te toorn te accepteren die hoorde bij de boetedoening voor mijn zonden.
Er zijn nog geen reacties.