Chapter one.

ik staar voor me uit. mijn hoofd schud zacht heen en weer door het bewegen van de trein. ik neurie mee op Ignorance, Paramore. we stoppen en er stappen mensen in en uit de trein. er komt een jongen de coupe binnenlopen. ik moet eerlijk zeggen dat hij best wel schattig is. hij knikt en gaat tegenover me zitten. "wat luister je?" vraagt hij een paar minuten later. "van alles, luisteren?" hij knikt. ik ga naast hem zitten en geef hem een oortje. samen luisteren we naar het volgende liedje, Kings and Queens - 30 seconds to mars. Bij het volgende nummer krijg ik een rood hoofd. hij kijkt me verbaasd aan. ik wil het nummer wegklikken maar hij houd me tegen. "Ben jij dit?" ik knik zacht. ik voel me nu net een tomaat. "Je bent echt goed." zegt hij. "Vind je?" met een vies gezicht kijk ik hem aan. tot mijn verbazing knikt hij. "Serieus! Je zou perfect in onze band kunnen, we zoeken nog een zanger of zangeres." Ook dat nog... "Nee dankje, ik heb op dit moment liever even wat rust aan mijn hoofd" lieg ik. hij knikt. "Laat me raden, het is net uit met je vriendje?" ik kijk hem verbaasd aan. hoe weet hij dat? "Vraag maar niks, ik kan recht door mensen heen" hij knipoogt naar me en we schieten allebei in de lach. de trein minderd vaart en na een paar minuten komt hij tot stilstand. "Hier moet ik eruit" zeg ik en ik sta op. "Leuk je ontmoet te hebben..." "Neil" maakt hij mijn zin af en ik loop naar het einde van de coupe. "Wat is je naam, roept hij nog. "Heb ik niet" zeg ik met een grijns, en loop de trein uit. daar sta ik dan in mijn eentje op het verlaten perron. ik ben hier werkelijk het enige levende wezen, op een verdwaalde duif na. En nu?