Hoofdstuk 6 ~ goden

Toen district 7 in beeld kwam, vergat ik even alle vorige tributen. Het mooiste meisje dat ik ooit gezien had, wandelde kalm en vol zelfvertrouwen naar het podium. Iedereen errond kon alleen maar staren naar haar elegante verschijning. Ik wenste dat ik die prachtige bruine haren, schitterende lach en zelfvertrouwen had. Dan had ik misschien nog enige kans gemaakt, want het was toen al duidelijk dat zij alle sponsors zou krijgen.
Ze paradeerde trots naar het podium, waar de escort al even sprakeloos was. Stotterend vroeg die haar naam, waarop ze met een onweerstaanbare knipoog antwoordde: 'Catherine Howard, maar jullie mogen Cathy zeggen.'
Toen werd een jongen getrokken, maar dat ging volledig aan me voorbij. Ik kon alleen maar naar Cathy staren, die als een godin op het podium leek te zweven. Hoe kon het dat zij helemaal niet bang leek? Ik voelde me met de seconde kleiner worden, alsof haar aanwezigheid door het scherm heen mijn energie opslorpte.

Toen versprong het beeld plots naar district 8 waardoor ik abrupt uit de hypnose werd getrokken. De escort zag er een raar geval uit, het leek alsof hij zijn microfoon probeerde op te eten. Misschien was dat wel een delicatesse in het Capitool. Wat wist ik daar ook van? Na een tijdje leek hij het op te geven en riep de eerste tribuut af: Nora Lacey.
Uit het vak van de zeventienjarigen stapte een triestig kijkend meisje naar voren dat eruit zag alsof ze jaren aan een wasdraad had gehangen en was afgebleekt door de zon. Haar lichtblauwe jurk zag er lichtjes versleten uit en haar honingblonde haren hingen in een lange vlecht over haar schouder. Pas toen ze op het podium stond, merkte ik dat ze eerder dromerig dan verdrietig keek, alsof ze zich in een heel andere realiteit bevond. Even vroeg ik me af waar ze aan zou denken, maar dan riep de escorte de volgende tribuut af en vergat ik haar weer.
Een zekere Noam Theodore Taylor werd getrokken. De camera's schoten naar een jongen met bruin haar die verward met zijn ogen knipperde. Dan leek hij zijn kalmte te hervinden en wandelde elegant naar het podium. Pas wanneer hij de menigte uitkwam, zag ik wat hij aanhad. Even kreeg ik een flashback naar de boete van D3, waar de jongen een rok gedragen had. Deze droeg een felrood kleedje met bijpassende schoentjes en make-up. Toen het tot me doordrong, was ik vooral verward, ik vroeg me af waarom iemand zoiets zou aandoen voor de Boete. Maar ik moest toegeven dat hij er zeker niet slecht uitzag. Zeker toen de escorte hem vroeg naar zijn kledingkeuze en hij als antwoord poseerde, straalde hij zelfzekerheid uit.

Daarna volgde eindelijk weer een normale tribuut. Het meisje uit 9, Ceres Goldberg, had lange, bruine haren en opvallend lichte ogen. Ze leek totaal verrast dat ze getrokken was en bleef de rest van de boete in die staat. Ze was de hele tijd lichtjes aan het huilen, terwijl rond haar het protocol van de boete gewoon doorging.
De jongen die getrokken werd, was een zekere Favian. Hij was ook een normale tribuut, zo ongeveer de typische bedreiging. Hij was groot, sterk gebouwd, en zag er over het algemeen zelfzeker uit. Ik zuchtte bij het besef dat ik onmogelijk de eertse dag kon overleven.

Toen kwam het volgende district in beeld, een beeld dat ik iets te goed kende. Tegen de tijd dat ik me realiseerde dat dit mijn vertrouwde district 10 was, zoomde de camera al in op mijn hoofd. Ik zag er compleet verloren uit. Ik wilde dat ik dat beeld kon vergeten, ik zag er vreselijk uit. Ik leek wel een tienjarig kindje dat perongeluk tussen de massa mensen was terechtgekomen. Het idee dat heel het land mij zo gezien had, dat dit het beeld was dat het Capitool van mij had, deed me nog wat meer ineenkrimpen.
Op de achtergrond liep Selma heen en weer tussen de bollen, waarna ze er nog een briefje uit tevoorschijn haalde. Ik wist natuurlijk al wat er op dat briefje stond. Ik wierp een blik op Melvin die doods naar het scherm staarde, waarop hij naar voren wandelde en zonder al te veel emotie op Selmas vragen antwoordde. Hier herinnerde ik mij niets van, waarschijnlijk omdat ik op dat moment te hard met mijn eigen lot bezig was geweest. Naast mij was Selma zachtjes aan het klagen over hoe vorige maand haar kleren waren, en daarna weer aan het opscheppen over haar uitspraak, hoe ze ons dialect had proberen na te doen. En ik die dacht dat ze een zwaar Capitoolaccent had.

Voordat ik alles verwerkt had, flitste het beeld alweer naar D11. Het ongelukkige meisje nam rustig haar tijd. Iets langer dan gewoon bleef ze in haar vak staan terwijl ze pissig het publiek in keek. Ze bleef de hele tijd oogcontact houden met iemand buiten beeld, met de dodelijkste blik die ik ooit gezien had.
Daarna was er eindelijk nog wat drama, een jongen uit het publiek leek het erger te vinden dan de tribuut zelf en stond op het punt zich aan te bieden, maar werd tegengehouden door iemand in zijn buurt. Dan werd de camera afgeknipt en versprong hij naar D12. Ook hier bleef het meisje iets te lang staan, om dan als een trillend rietje naar voor te trippelen. Haar naam heb ik ook gemist doordat de begeleider niet echt geïnteresseerd leek in het kleine kind. Al haar aandacht ging naar de jongen, Kieran, die extreem kalm naar voren wandelde.
Het einde van de boete heb ik niet meer gezien. Langzaam vielen mijn ogen dicht, het geluid op de achtergrond verstomde tot ik uiteindelijk zakte helemaal wegzakte. Mijn slaap was een eindeloos zwart gat, een warme leegte waar ik onbewust steeds verder in wegzakte, zonder te weten of ik ooit weer boven zou komen. En voor een keer was ik de toekomst vergeten.