Chapter twenty-two

‘Mijn moeder heeft een relatie met een van de Quilets gehad.’zei ik tegen Paul. ‘Ik heb wel eens briefen gevonden van iemand, maar mijn moeder had ze verstopt.’ Paul had verder nog niks gezegd. Hij had helemaal geen familie die hij kende en nu had hij opeens een nichtje! ‘O ja, wil je vanavond mee naar het kampvuur.’vroeg hij.’natuurlijk waarom niet!’ Ik had er heel erg zin in! Bij mijn oude familie voelde ik me nooit helmaal thuis, maar bij Paul wel. Ik was de hele dag hyper en Paul werd helemaal gek van me. Hij dreigde er zelfs mee om me niet mee te nemen naar het feestje als ik niet ophield. Hij lachte daarna wel dus hij meende het toch niet.
Toen het avond begon te worden en ik me moest klaar maken, was ik al wat vermoeider geworden. Ik douchte me en trok een leuk jurkje aan, maar was dat niet te koud. Nou ja dan neem ik wel een vest mee. Ik moet er tenslotte wel leuk uitzien!
Er zaten een stuk of dertig mensen om het kampvuur. Ze zagen er allemaal uit zoals Paul. Ik kende maar een paar mensen. Gelukkig keek de rest me niet raar aan. Ik ging naast Paul zitten en er zat een andere jongen naast me. Hij was een beetje aangeschoten maar ik besteedde er verder geen aandacht aan. Het was heel gezellig en er was al drie uur voorbij gegaan. De jongen naast me begon wat handtastelijk te worden en ik schoof dichter tegen Paul aan die dat niet erg vond. ‘Hoi, ik ben Alex’ zei de jongen. ‘Luna’ zei ik. En ik keek weer naar Paul. Ik kreeg het benauwd en ik liep even naar het bos naast het strand. Ik ging zitten op een boomstam. Ik hoorde voetstappen achter me ik keek om en zag dat het de jongen was. Ik zuchtte van irritatie. Waarom moest hij me steeds lastigvallen? Hij kwam naast me zitten. Eerst deed hij niets maar daarna begon hij in mijn nek te zoenen. Ik duwde hem weg maar hij bleef maar door gaan. Daarna zoende hij me recht op mijn mond. Ik wou hem een klap geven, maar hij hield mijn hand tegen. Ik schreeuwde, maar er kwam niemand. Deze keer gaf een hardere klap en die was raak. Hij kwam recht op zijn gezicht. Hij viel naar achteren en ik rende weg. Ik kwam aan bij het strand en Paul rende naar me toe. ‘Wat is er gebeurd?’ vroeg hij.