Skip, de hell van 2006 ( geinspireerd op de kerst van 2010)

10 November 2006,
Daar zit je dan, op straat te kauw kleumen, kijkend hoe de auto’s vaart minderen en hoe de fietsers val breken. Skip zat hoog in een boom, dat langs een lange weg stond. De weg die hij maar al te goed kon en ook nooit zou kunnen vergeten. De bladeren waren al een hele tijd terug van de bomen gevallen, en het prachtige weer had plaats gemaakt voor sneeuw en een koude tempratuur onder nul. Skip kon en had zichzelf al heel vaak voor zijn hoofd geslagen, toen hij van huis was weg gelopen had hij niet gedacht aan het langer termijn buiten leven.

Voor een enkele reis Noordpool had hij niet veel hoeven reizen, gewoon 2 blokken om 3 maanden te tijd vraag teken? “Skip, overleef jij het een beetje daar boven?” “Afcours, Hoge bomen vangen veel wind” Skip keek naar zijn vriend Danny, die hij al een paar weken kon en beschouwde als zijn vriend. Danny had hem al snel verbaasd aangezien hij nooit rechtop had gestaan sinds ze elkaar hadden ontmoet. Hij zat altijd gehurkt als een kikkertje. Dit kikkertje had hij gevonden bij de bushalte wachtend op een bus, die hij telkens niet nam, Skip vroeg er niet naar maar merkte wel dat het telkens om de bus nummer 14 ging. Misschien een geluksgetal? Danny had aan het begin kort haar gehad, hij liet het knippen bij iemand die ze scarf noemen, verder had Danny allerlei kleren over elkaar aan, en zijn geliefde capuchon.
Skip had zelf warrig bruin haar, niet kort en niet lang, fel blauwe ogen en een sportief postuur.

“wat is het toch koud !”
“Natuurlijk is het koud het is al minstens -9 heb ik zelf gehoord op het nieuws !”
“Nee !” “Ja !” het fietsende tweetal dat voorbij fietste waren druk bezig met glibberen en glijden, Skip schrok erg -9! Elke dag fietsten er kinderen en tieners voorbij die op weg waren naar school, op zich boeide hem dat niet, hij vond het leuk om het nieuws te horen en de in’s en out’s, maar dat ene meisje tussen al die andere meisjes deed zijn oren spitsen, deed zijn ogen de kost en deed zijn hart sneller kloppen.
“Shelly” langzaam hupte Skip van tak naar tak naar beneden tot dat hij op de begaande grond stond, achter de boom verborgen voor de wereld, voor de stad en boven alles voor zijn zusje.
Danny had Skip al vanaf dag 1 een raadsel gevonden, maar 1 raadsel was inmiddels al ontrafeld, hij had een zusje. Het meisje met de wollen muts op haar hoofd fietste langs, met haar haren onder de sneeuw, net zoals haar zwarte jas. “Je lijkt wel een sneeuwpop” zuchtte Skip achter de boom. Danny hopte naar Skip toe die nonchalant tegen de boom aan leunde, nonchalant omdat hij deed of hij niets voelde, want wat Skip voelde hoefde hij niet te verwoorden het straalde er van af.