Deel I.III: Ook jij

Deel I.III: Ook jij

Met grote, ferme passen haast ik me over het plein, op zoek naar mijn zussen. Hoewel de menigte uitwijkt waar ik loop, gaat het niet snel genoeg. Ik werp een onrustige blik op het podium, dat gelukkig nog leeg is, maar met nog maar een paar minuten tot het tijdstip van de Boete te gaan, kan dat nooit lang meer duren. Ik moet hen voor die tijd zien te vinden, hen waarschuwen, zorgen dat er iemand op Hannah let. Het gaat zo mijn naam zijn die voorgelezen wordt. Dat moeten ze weten.

Ik haal diep adem. Misschien dat het niet zo zeer gaat om voorbereiding, om er iets aan te kunnen doen. Ik moet het simpelweg ergens kwijt en een overvol plein met mensen die er vooral opgelucht door zouden zijn is niet die plek.

Ik vind Emanuel als eerste. Izzy's lange echtgenoot steekt, in tegenstelling tot mijn zussen en ik, een stuk boven de massa uit. Als hij mij ook ziet, zwaait hij naar me en wenkt me te komen. "Goedemiddag, Kate," groet hij lachend als ik eenmaal binnen gehoorafstand ben. "Heb je er een beetje zin in?" voegt hij er met een knipoog en een matige imitatie van een Capitoolaccent aan toe.

Ik beantwoord zijn groet niet, maar maak oogcontact met mijn drie zussen. "Ik ga getrokken worden."

"Wat?" Vanuit mijn ooghoeken zie ik Emanuels lach vervagen en tot een bezorgde frons betrekken. "Wat is er aan de hand? Normaal ben je nooit zo nerveus. De kans dat je-"

"Ik ben niet nerveus," kap ik de man af, voor hij me mijn kansen uit kan gaan leggen. Die kansen zijn er alleen in een eerlijke Boete. Het is niet helemaal eerlijk - natuurlijk ben ik nerveus. Maar mijn frustratie is sterker. "Ik ga getrokken worden. Zo simpel is het."

Emanuel doet zijn mond alweer open om te antwoorden, maar Izzy gebaart dat hij stil moet zijn, waarop hij onmiddellijk zijn mond weer dichtklapt. "Waarom denk je dat?" vraagt mijn oudste zus ernstig. De glimlach die ze op haar gezicht had toen ik hierheen liep is verdwenen en heeft plaats gemaakt voor diepe denkrimpels in haar voorhoofd, waardoor ze voor even precies op mama lijkt.

"Rick impliceerde dat er er een kans was dat ik getrokken zou worden. Hij zou beter moeten weten - tenminste, als dit een normale Boete was." Ik haal diep adem in een poging te zorgen dat mijn stem stabiel blijft. Ik ben wel degelijk nerveus. Dat hoor ik niet te zijn. Dat was ik nooit. "En Anne zei 'adieu' in plaats van 'au revoir', zoals ze normaal doet," vervolg ik. "Niet 'tot ziens', maar 'naar God'," leg ik uit als ik Mary's vragende blik zie. "Alsof ze er zeker van is dat ze me nooit meer ziet."

"Je denkt dat ze de Boete gesaboteerd hebben," concludeert Izzy. "Dat ze de Hongerspelen gebruiken om je uit de weg te ruimen." Als ik knik, klemt ze haar kiezen op elkaar. Even denk ik dat ze gaat vloeken, maar dan doet ze haar ogen dicht en ademt diep uit.

"Oh, kom op." Emanuel kijkt haast verontwaardigd naar zijn vrouw en dan verbaasd naar mij, maar die uitdrukking verandert al snel weer in een flauwe glimlach. "Je bent gewoon nerveus, Katie. Dat is oké. De laatste Boete is toch altijd spannend. Ik heb het ook meegemaakt. Maar het komt helemaal goed. Je gaat echt niet getrokken worden. Ik weet dat dat Rick nogal een..." Hij aarzelt.

"Een gore klootzak is?" suggereert Mary. Ze vloekt en slaat haar armen over elkaar. "Een schoft? Een pestbuil? Het wandelende, pratende achterwerk van een varken dat denkt dat alles te kopen valt?"

"Nou, ja," mompelt Emanuel bedeesd. "Ik had het alleen niet per se zo willen formuleren." Hij schudt zijn hoofd en richt zich weer tot mij. "Maar de Boete saboteren om je vriendin te dumpen? Dat is- Dat kán echt niet. Dat zou zelfs hij niet doen, toch, Isa?" Hij legt een hand op Izzy's schouder in een poging wat steun te krijgen, maar mijn zus schudt haar hoofd.

"Dat klinkt als exact het soort ding dat hij zou doen," zegt ze. "Dus we hebben een probleem. Als hij iemand omgekocht heeft om jouw naam op alle briefjes te schrijven, of de begeleidster gechanteerd heeft, of zoiets, wordt het heel lastig om daar nu nog iets aan te doen." Ze werpt een blik op de klok en dan op het podium, waar Kassandra, onze jonge begeleidster, net begonnen is aan haar soundcheck en onrustig tegen de microfoon aan tikt, en schudt dan nogmaals haar hoofd. "De Boete kan ieder moment beginnen."

"Ik mag toch hopen dat we hier niet gewoon gaan staan wachten," snauwt Mary richting Izzy. "Er moet toch íéts aan te doen zijn? De begeleidster naar onze kant omkopen? Van naam veranderen? Kunnen we bezwaar aantekenen?"

"Tegen de Boete?" antwoord ik hoofdschuddend. "Graag zelfs, maar ik vrees dat dat niet zo zinvol is."

"Nou, verzin dan zelf iets," mompelt ze. Ze vloekt nogmaals en spuugt op de grond, waarbij ze bijna bijna de schoen van een voorbijgaande raakt. Als de jongen opkijkt om tegen haar te snauwen, werpt ze hem een dodelijke blik toe, waarop hij zijn hoofd laat hangen en snel in de menigte verdwijnt. "Zeg alsjeblieft dat je in ieder geval zijn hoofd hebt ingetrapt en dat je naar ons toegekomen hebt omdat je hulp nodig hebt om het lijk te laten verdwijnen."

"Zeg alsjeblieft van niet," zegt Emanuel haastig.

"Natuurlijk niet." Ik zet mijn meest emotieloze gezicht op, hoewel het me niet lukt om mijn ergernis volledig te verbergen, en kijk de man recht aan. "Daar zou ik geen hulp bij nodig hebben." De opmerking komt er scherper uit dan de bedoeling was, snauweriger, maar ik neem het mezelf niet kwalijk. Ik heb niet bepaald een geweldige dag. Ik sla mijn armen over elkaar als de man geschrokken achteruit deinst en hulpzoekend naar Izzy kijkt.

Mijn oudste zus zucht en stapt naar voren. Ze legt haar handen op mijn schouders en fronst. "We kunnen de Boete niet veranderen, alleen maar hopen dat je ongelijk hebt deze keer. Maar als dat niet zo is-" Ze werpt een blik over haar schouders naar Hannah, die met grote, glazige ogen naar me staart. "Ik ga pap en mam halen, en ik neem haar mee. Dan zien we de Boete niet, maar als je dan inderdaad getrokken wordt, kunnen we in ieder geval nog degelijk afscheid nemen."

Ik knik, schud haar handen van mijn schouders en loop naar mijn jongste zus toe. "Hannah," zeg ik zacht, "ik moet waarschijnlijk even weg. Ik-"

"Naar de Hongerspelen," antwoordt ze, verrassend helder. "Ik ben niet dom, Kate. Ik weet hoe het werkt. Phil-" Ze bijt op haar lip.

"Nee, dit is anders." Ik zucht en veeg een pluk haar uit haar gezicht. "Phil wist niet wat er ging gebeuren. Hij stond bij de Boete al met 1-0 achter op de vrijwilligers en de Spelmakers. Ik heb die achterstand niet. Misschien is dat genoeg."

Ze geeft geen antwoord, maar blijft me aankijken als Izzy haar hand vastpakt en zachtjes meevoert. "Ik zie je zo nog." Izzy gebaart Emanuel om haar te volgen en kijkt mij dan weer aan. "Neem geen onnodige risico's. Schop geen drama. Dat genoegen gun ik hem niet. Duidelijk?"

"Natuurlijk." Ik haal diep adem en recht mijn rug, als mijn zussen en Emanuel worden opgeslokt door de menigte. Ik ga getrokken worden voor de Spelen. Hoewel ik graag zou geloven dat het een paranoïde gedachten is, word ik iedere seconde zekerder van mijn zaak. Die klóótzak van een Rick heeft de Boete gesaboteerd. Dankzij hem zal straks mijn naam over het plein galmen.

Mary maakt een wanhopig gebaar en staart me ontzet aan. "Dus we gaan niet eens proberen iets te doen?" Haar stem is hees, veel breekbaarder dan gewoonlijk. "Gewoon afwachten of je gelijk krijgt?"

"Er valt niets anders te doen." Ik klem mijn kiezen op elkaar en kijk nogmaals naar het podium, waar Kassandra inmiddels haar show-glimlach op haar gezicht geplakt heeft. "De tijd is om."

"En dan?" In de ogen van mijn zus glimmen tranen, maar haar stem blijft scherp. Ze balt haar vuisten. "Naar de Hongerspelen. En dan, Kate? Doodgaan?"

"Natuurlijk niet." Ik pak haar hand vast en knijp er zacht in, voor ik haar weer loslaat en naar mijn vak begin te lopen. "Winnen."