Destroyed

Zacht depte ik mijn penseel in de witte klodder acrylverf. Met een simpelde beweging werkte ik de blauwe hemel af. Ik deed een stap naar achter om mijn kunstwerk helemaal te bekijken. Goedkeurend knikte ik. Net toen ik mijn schilderij wou pakken van mijn schildersezel hoorde ik de schrelle stem van Madame Rowena achter me - waardoor ik van schrik mijn schilderij liet vallen. ''Ben je nou nog steeds aan het schilderen?! Jij maf kind! Je zou eens wat beters moeten doen!'' Geschrokken draaide ik mij om en mijn jurk swierde mee met mijn draai. ''Oh, Rowena laat u mij alstublieft gaan, dan kan ik zoveel beter doen dan in deze toren,'' probereerde ik hoopvol. De strakke lijnen in haar gezicht stonden woedend. ''Hoe durf jij zo tegen mij te spreken! Het is Madame Rowena voor jou!'' sneerde ze terwijl ze haar hoofd hefte. ''Maar Madame, sorry het spijt me zo ik-'' ''Sorry lost niks op, als straf zal jij nooit meer mogen schilderen,'' riep ze kwaad en richtte haar blik op mijn schildersezel gericht. ''Nee, niet mijn schilderezel!'' riep ik vol onmacht terwijl ik moest aanzien hoe mijn schildersezel aan stukken flarden. Kort daarna volgde mijn potten met kwasten die in kleine vonkeltjes uit elkaar spatte. ''Nee!'' fluisterde ik met tranen in mijn ogen. Als laatste volgde mijn verf en pallet. Gelukkig mijn kunstwerken niet. Teminste dat dacht ik. Ik dacht dat ze het niet zag, en weg zou gaan - maar ik had het fout. Ze richtte haar blik op mijn schilderijen. ''Nee, nee! Niet mijn-'' riep ik, maar het was al telaat - mijn kunstwerken waar ik dagen lang aan gewerkt had werden aan stukken gescheurt. ''Nee,'' fluisterde ik en liet me op de grond zakken - en begroef mijn gezicht ik mijn handen. ''Het zal je leren, ondankbaar nest!'' Dat waren de laatste woorden van Rowena waarna ze vervolgens weer even snel verdween, als dat ze gekomen was. Vol onmacht en verdriet liepen de tranen over mijn wangen. Mijn enige redding was vernietigd. Ik had niks meer. Zachtjes begonnen mijn schouders te schokken - maar toen besefte ik dat het geen nut had om te rouwen. Want daarmee zou het niet terug komen. Ik zou er mee moeten leven, hoewel dat wel moest met veel pijn en verdriet..