2.3 Forks High School

'Ik laat jullie helemaal vrij in deze opdracht, kleur of geen kleur, lichaam erbij of niet' zei ze, 'maar gebruik niet het klaslokaal als achtergrond, gebruik je fantasie, verder mogen jullie het allemaal zelf weten' Het was even stil en niemand deed wat.
'Pak jullie schets boeken en ga maar tegen over elkaar zitten om te beginnen!' eindigde ze haar uitleg. Ze ging achter haar bureau zitten en ik stond op. Ik liep rustig naar haar toe.
'Mevrouw?' vroeg ik.
'Ja?'
'Ik heb geen schetsboek, ik wist niet dat ik vandaag tekenen had en omdat het vandaag mijn eerste dag is...'
'Pak maar een papiertje uit de kast en schets daar maar wat op, maar volgende week een schetsboek mee!' zei ze vriendelijk. Ik knikte en pakte een papiertje. Ik ging tegen over 'meneer Hale' zitten en haalde een potlood uit mijn tekendoos.
'Ik ben trouwens Jasper' zei de jongen die tegenover me zat zachtjes.
'Yasmine' zei ik zachtjes terug. Hij glimlachte licht. Ik glimlachte flauwtjes terug en beide begonnen we met het hoofd van elkaar te tekenen. Af en toe keek hij even op om naar me te kijken. Ik keek zo min mogelijk op. De persoon tegen over me - als je het nog een persoon mocht noemen - was te prachtig voor woorden. En ik bleef al snel iets te lang staren. Maar soms kon ik het niet laten. En het was heel normaal als ik hem nu even heel goed helemaal bekeek. Ik keek even op naar de tekening op mijn papier. Mislukt. Ik maakte er een prop van en gooide hem in de prullenbak. Ik liep naar de kast en pakte een nieuw blaadje. Ik begon weer helemaal overnieuw en weer toen ik op keek om even goed naar het resultaat te kijken vond ik het niks. Weer maakte ik er een grote prop van en pakte een nieuw papiertje. Hoe vaker er een papier in de prullenbak belande, hoe groter de grijns op Jaspers gezicht werd. Het blok uur was zo voorbij en ik zat nog steeds met leeg papier. Ik tekende opnieuw de omtrek van Jasper. Maar naar een paar minuten zag ik het al niet meer zitten en weer gooide ik het papier in de prullen bak. Mevrouw Lambers keek me vreemd aan. Ik verspilde al haar papier. Ik liet mijn hoofd op de tafel ploffen. Ik gaf het op!
'Lukt het een beetje?' hoorde ik Jasper zacht grinniken.
'Nee, ik ben verdoemd!' zei ik.
'Hoezo?' vroeg hij nieuwsgierig.
'Ik kan ineens niet meer tekenen of jij bent gewoon te moeilijk om te tekenen' antwoorde ik zielig.
'Als dat het is, zou ik graag met je ruilen van verdoemenis'
'Oké, jij gaat jezelf tekenen en ik ga...?' Het bleef even stil.
'Kan je geen verdoemenis bedenken' lachte ik hem uit. Hij antwoorde niet. Verbaast keek ik op en hij was weer aan het tekenen.
'Oké dan' mompelde ik. Hij keek meteen op toen ik dat zei. Hij keek een beetje raar.
'Zei je iets?' vroeg hij met een harde stem. Ik schudde mijn hoofd. Hij knikte lichtjes en ging verder met tekenen. Naar een paar minuten klonk de bel. En voordat ik ook maar mijn tas kon pakken was Jasper het lokaal al uit. Ik sjokte het lokaal uit. Natuurlijk was iedereen weer aan het staren. En toen ik het schoolplein overliep was het nog niet over. Ik zag mijn moeders auto al staan en ik liep er snel heen. Toen ik bij mijn moeder was zag ik een zilveren Volvo voorbij rijden. Jasper zat er ook in. Ik schudde even mijn hoofd en stapte in bij mijn moeder. Ze begon meteen van alles over school te vragen. Maar ik was er niet echt bij met mijn hoofd.