16-Liam

Gale kijkt hem aan.
“Geen sorry zeggen, ik begrijp wel dat je een zware dag hebt gehad” zegt Hij, en dan gaat het over het eten.
“Eh ja, ik wist alleen niet wat je lust of dat je misschien ergens allergisch voor bent. Dus ik heb gekozen voor een vegetarische pasta en een salade,” legt Gale hem uit en hij overhandigd hem het plastic bestek. “Ik kan de pasta voor je opwarmen mocht je dat willen”

Dat is lief van hem, Liam moet een beetje glimlachen erdoor. De pasta klonk lang niet slecht.
“Ook jij gaat je krachten onder controle krijgen,” antwoord Gale dan. “ik begrijp dat het niet zo lijkt nu, maar geloof me, je gaat het hier leren. Dat heb ik ook moeten doen en daarvoor wil je niet weten wat ik allemaal heb afgebrand en tot as heb veranderd”

Misschien wilt Liam dat inderdaad niet weten, de blik in Gales ogen vertelt hem dat er veel misgegaan was. Gale kijkt Liam weer even aan, en daar gaat Liams hartslag.
Zou Gale zijn hart horen bonzen? Liam hoopt van niet.

“Het eerste wat je gaat leren is accepteren dat je deze krachten hebt. Dat zal al veel angst en frustratie weghalen, waardoor je zult merken dat alles makkelijker wordt” zegt hij dan, Liam bijt nerveus op zijn lip.
"Wat als ik de krachten niet wil, kunnen ze ze niet weghalen ? Ik wil gewoon leven, ik wilde kunst gaan studeren." Zegt hij zacht.

Het lijkt erop dat die droom wel opgeborgen kan worden.
"Zal ik zelfs ooit nog buiten kunnen komen zonder Dat ik een winter start?" Hij kijkt naar zijn handen, die ijskoud zijn en trillen.
"Niemand begrijpt dit ijs, hoe kunnen ze me dan helpen om het onder controle te krijgen?"

Een diepe zucht verlaat zijn mond.
"Sorry, jij kunt hier natuurlijk ook niets aan doen en ik drop al deze shit maar op jou."Verzucht hij dan